Chevelle – Niratias
Hoewel de band al bijna 25 jaar bezig is, is het in Europa toch nog altijd een redelijk onbekende naam gebleven, deze Chevelle. Zeker in vergelijking met het aanzienlijke succes dat ze in thuisland Amerika genieten. Daar heeft het trio diverse hits gehad, zowel met albums als songs. Nummers als ‘The Red’, ‘The Clincher’, ‘Send the Pain Below’, ‘Hats Off to the Bull’ of ‘Jars’ hebben zeer hoog in de rock- en soms zelfs Billboard charts gestaan. Helaas bleef daarom het toeren ook grotendeels beperkt tot de USA, uitgezonderd van wat voorprogramma’s in Europa van bands als Disturbed of Avenged Sevenfold. De kwaliteit van de albums is overigens altijd erg constant gebleven. Misschien wel te constant, want de muziek werd daardoor soms ook wat inwisselbaar en de progressie per album was gering.
Deze nieuwe ‘Niratias’ springt er echter net wat positiever uit qua afwisseling en songmateriaal. En dat terwijl het trio is gereduceerd tot een duo sinds het vertrek van bassist Dean Bernardini in 2019. Maar beide broers Pete en Sam Loeffler leveren hier prima werk af! In het verleden werd de band nog weleens met Tool ten tijde van ‘Undertow’ vergeleken, maar daar is nu nauwelijks sprake meer van daar de nummers veel puntiger zijn dan welk huidig Tool nummer dan ook. Een kruising tussen post-grunge, metal en alternatieve rock is het, met een zanger die inderdaad in de verte wel wat aan Maynard Keenan doet denken.
Om maar meteen de toppers te duiden: ‘So Long, Mother Earth’ heeft een heerlijke trage groove en afgemeten gitaarriff. Eerste single, het bijna 6 minuten durende ‘Self Destructor’ heeft ook een hypnotiserend riffje, goed refrein en dendert lekker door, met een mooi slotakkoord op de piano. Persoonlijke favoriet is echter het atmosferische ‘Piistol Star (Gravity Heals)’. Gedragen door een wel erg fijne gitaarpartij en mooie zangmelodie, is stilzitten echt geen optie. Catchiër dan dit krijg je ze niet van Chevelle. Het midtempo ‘Peach’ is wat rustiger qua opbouw, maar hakt er ook lekker in. Akoestische gitaren en pauken op een Chevelle album en nog wel in een ballad? Gekker moet het niet worden, maar ‘Endlessly’ is lekker dramatisch en een zeer welkome vreemde eend tussen de vervormde gitaren. ‘Remember When’ hakt er daarna extra stevig in met dat ingehouden tempo en gestapelde gitaarlagen.
Enkele songs vallen in de ‘redelijk tot goed’ categorie. De instrumentale opener ‘Verruckt’ heeft een heerlijke groove, maar was halverwege wellicht beter geplaatst. Het donkere ‘Mars Simula’ met zijn hakkelende ritme is een tandje heaviër en luistert lekker weg, maar is net wat te éénvormig. ‘Ghost and Razor’ raakt nog het meest aan de oudere Tool met zijn progressieve opbouw, typische baswerk en gitaargeluid. Fijne song, maar hij wil niet beklijven. Ietwat overbodig, maar welkom voor de afwisseling zijn de experimentele ambient soundscapes ‘Sleep the Deep’, ‘VVurmhole’ en de matige ‘Test Test…Enough’. Afsluiter ‘Lost in Digital Woods’ is niet meer dan ‘spoken words’ over wat pianoklanken en doet het album uitgaan als de bekende nachtkaars.
Chevelle heeft een beetje hetzelfde euvel als bands zoals Disturbed, Foo Fighters of AC/DC. Op ieder album staan enkele zeer fijne uitschieters, meestal de singles, en de rest voelt wat aan als vulling. Op dit album pakken de doorsnee songs echter nét wat beter uit. De nummers die zich écht in je kop nestelen zijn wederom op één hand te tellen, maar de productie staat als een huis en over het geheel genomen is er ook wat meer variatie dan op voorgaand werk. Kortom, een hele dikke voldoende, deze ‘Niratias’. De sci-fi hoes had ook van Coheed and Cambria kunnen zijn trouwens, maar dat terzijde. Kom eens langs op de zomer rockfestivals hier broeders!
(80/100)(Epic Records)
Tracklist
1. Verruckt
2. So Long, Mother Earth
3. Mars Simula
4. Sleep the Deep
5. Self Destructor
6. Piistol Star (Gravity Heals)
7. VVurmhole
8. Peach
9. Test Test…Enough
10. Endlessly
11. Remember When
12. Ghost and Razor
13. Lost in Digital Woods
Line up
Pete Loeffler – guitar, lead vocals
Sam Loeffler – drums
