The Darkness – Motorheart
De Britse Rock/Hardrock band The Darkness levert met ‘Motorheart’ hun inmiddels 7e studio album af. The Darkness is altijd een beetje een ‘Love It Or Hate It’ band geweest, je vindt het geweldig of je vindt het totaal ruk. Oorzaak van dit is hoogstwaarschijnlijk het extravagante gedrag en het vaak net te hoge stemgeluid van zanger en frontman Justin Hawkins.
Muzikaal is er zeker niets mis met deze band die klassieke hardrock met een knipoog en humor ten gehore brengt. The Darkness blijkt vanaf hun debuutalbum uit 2003 duidelijk beinvloed te zijn door bands als AC/DC , Thin Lizzy, maar vooral door de britse voorvaders van de Classic Rock : Queen ! Leuk om te vermelden is dat Rufus Taylor, zoon van Queen drummer Roger Taylor, al een aantal jaren op de drumkruk zit bij de band .
Het album begint misschien wel gelijk met de hardste track van het album ‘Welcome Tae Glasgae’. Een heerlijk basloopje loopt al snel over in een doedelzak geluid en dan een vette gitaar riff. Inderdaad een doedelzak, dat zijn dingen die men kan verwachten bij een band als The Darkness. Blazers, aparte achtergrondzang, synthesizers, en natuurlijk de hoge zang. Zeker apart, maar zeker niet storend. Het is af en toe gewoon net even anders. ‘It’s Love, Jim’ volgt wat een lekker up tempo rock song blijkt net als ‘Motorheart’ de single en titelnummer rockt ook lekker weg met ook weer een stevige riff en solo. Het album telt 2 mooie ballads, ‘Jussy’s Girl’ en ‘Sticky Situations’. Bij deze laatst genoemde track zit een onvervalste slide guitar solo, wat het nummer een heerlijke Southern Rock sfeer meegeeft. En wat een mooie en krachtige zang weer van Justin Hawkins.
‘Speed Of The Nite Time’ heeft een gelijk herkenbaar jaren 80 ‘New Wave’ sfeertje waarbij vooral de oude U2 en een band als The Cure naar voren komen. Een bloedmooie gitaarsolo van Dan Hawkins komt voorbij in ‘Nobody Can See Me Cry’ wat ook een vet up tempo nummer is met opzwepende gitaar riffs. Al met al is ‘Motorheart’ een zeer goed te pruimen album geworden en klinkt meer als goed, maar wat me het meeste tegen mijn borst stoot is de speeltijd van het album. Het tikt namelijk net de 35 minuten aan ! Dit was in de jaren 70 heel normaal, maar dit kun je nu gewoon niet meer maken tegenover de koper van de desbetreffende geluidsdrager. Hier hadden nog zeker een 20 minuten bij gepast / gemoeten, waardoor ik de score voor dit album iets lager laat uitvallen! (70/100) (V2 Records
Tracks:
01. Welcome Tae Glasgae
02. It’s Love, Jim
03. Motorheart
04. The Power And The Glory Of Love
05. Jussy’s Girl
06. Sticky Situations
07. Nobody Can See Me Cry
08. Eastbound
09. Speed Of The Nite Time
Band:
Justin Hawkins – Vocals, Guitar
Dan Hawkins – Lead Guitars
Rufus Taylor – Drums
Frankie Poullain – Bass
