Navarone viert de terugkeer naar liveconcerten in De Pul

Waar op vrijdag de megastorm nog menig eerste concertavondje-na-de-lockdown in de war schopt, staan op zaterdag alle seinen op groen voor een feestelijke terugkeer naar het live-circuit! En geen betere band daarvoor denkbaar dan beste Nederlandse rockband Navarone natuurlijk. En dat hebben we geweten, want het wordt op alle fronten een gedenkwaardig avondje. Aanvankelijk is het nog wat onwennig, zo’n uitverkochte De Pul in Uden, met nèt voldoende bezoekers om het 1G-beleid te omzeilen. Zo is het weer wat dringen aan zowel de ingang als de bar, staat het geluid flink hard (of zijn dat de onwennige oortjes?), staan er meer mensen binnen je anderhalve meter dan je de afgelopen jaren op bezoek hebt gehad, zie ik nergens een mondkapje en wordt er weer luidkeels meegebruld. Het went snel. Het enige dat ik niet miste tijdens de lockdown-optredens op vaste zitplaatsen voor een beperkt publiek is het non-stop geouwehoer om je heen. Alsof de afgelopen twee jaar bijgepraat moesten worden…

Maar voordat het feest echt losbarst, wordt de stemming er al prima ingeramd door voorprogramma Tricklebolt. De band uit Overijssel is in 2014 opgericht en heeft toch alweer drie albums uitgebracht, waarvan het vette ‘Live at the Drive In’ de meest recente is. Alsof er een stel jonge veulens is losgelaten op het podium, zo overrompelend komen de eerste nummers over. Wat een brok energie! Zowel publiek als bandleden hebben duidelijk wat in te halen. Muzikaal uit hetzelfde vaatje tappend als een Deep Purple, Uriah Heep of DeWolff, alleen dan met het gaspedaal wat dieper ingedrukt. De Hammond van Roy Scholten kleurt lekker bij Daan Pen’s avontuurlijke baswerk, de enthousiaste zang en presentatie van Bastian Pen en Tim Kampman’s vette solo’s op zijn SG. Drummer Daan Wopereis haalt alles uit zijn kleine drumstel. Overdonderend is het, met songs voornamelijk van hun laatste live-plaat. Geknipt voor de festivals deze Tricklebolt en als ook de nummers nog een tandje puntiger worden, voorspel ik ze een mooie toekomst.

Het uitverkochte huis is dus al prima opgewarmd wanneer om 21.45 uur de heren van Navarone aftrappen met het toepasselijke feestnummer ‘Wander’, waarna het mooie, voor The Voice geschreven ‘Perfect Design’ en het zware ‘Snake’ volgen. De sfeer is zowel op het podium als in de zaal uitgelaten en het meezingen en –springen houdt het hele optreden aan. Het geluid staat op standje ‘net iets te hard, maar wel loepzuiver’ en de prachtige lichtshow maakt het geheel af. Sinds enige tijd is de band versterkt met een toetsenist en dat pakt prima uit. Het geluid wordt er nòg gelaagder door en het geeft wat meer muzikale mogelijkheden. Zo begon het nieuwe ‘Come What May'(?) als een pianoballad, waarna het uitgroeit tot een song van bijna Queen-achtige proporties. Prachtig. Hoe jammer dat we blijkbaar tot eind dit jaar moeten wachten op de opvolger van ‘Salvo’ (2018). Als de single-releases in dit tempo doorgaan is de verrassing er dan wel helemaal af ben ik bang… Dat gezegd hebbende, de nieuwe nummers klinken als een nu al ingespeelde klok. Ballad ‘The Wire’ (met Roman op harmonica) dreigt zowaar een welverdiend hitje te worden, wat vreemd genoeg het kleinere maar niet minder mooie ‘Can’t Love’ niet lukte. ‘Keep on Running’ is poppy met zijn Supertramp-keyboardintro, maar zit erg vernuftig in elkaar met al die zanglagen en het catchy ‘End of the World’ is zelfs afsluiter van de reguliere set met een prachtig en erg vet dansbaar verlengd outro.

Maar ook van de ondertussen bekende songs valt er meer dan voldoende te genieten. ‘Unmistakably Everything’ wordt mooi ingehouden gebracht, ‘Chrome’ van beste album ‘Oscillation’ (2017) is een fijne, want zelden gespeelde verrassing en ‘Leave’ is wederom een hoogtepunt, met dat kippenvel-verwekkende tweede deel. Het debuut komt gelukkig ook nog aan bod middels de vette beuker ‘The Red Queen Effect’ en mijns inziens Nederlands mooiste rocknummer ooit geschreven, ‘December’. Al wordt deze op de voet gevolgd door het vanavond even overtuigend gebrachte ‘Free Together’ van ‘Oscillation’. Het carnaval begint vroeg dit jaar met de eerste toegift ‘Lonely Nights’ waar vrijwel de hele zaal meedeint en -zingt. De monsterlijk mooie door Zeppelin geïnspireerde ‘Cerberus’ brengt de genadeklap toe. De uithalen van Merijn hierin zijn nog even indrukwekkend als in de openingssongs. Wat een strot!

Al doen alle muzikanten het prima; voor het publiek is het in ieder geval niet hoorbaar dat er de afgelopen maanden alleen wat radio-optredens gedaan zijn. Kees en Roman zijn een geolied gitaarduo. Stille kracht Bram (bas) legt samen met Robin op drums de solide basis en de man op de keyboards blijkt van toegevoegde waarde. Kortom, het publiek gaat moe maar voldaan huiswaarts en de kop van het concertseizoen is er overtuigend af gerockt deze avond! Fijn, die zekerheden in het leven. Navarone stelt nooit teleur. Pik een optreden mee nu het weer kan!