Demoniac – Nube Negra 

In 2021 besprak ik het tweede full-album ‘So it goes’ van het Chileense Demoniac. De blackened thrash op dit album sloeg bij min als een bom, de veelvuldig voorkomende klassieke en jazzy momenten op dit album zorgden voor een album wat in haar stijl totaal anders klonk dan alle andere albums in de blackened thrash. Nu komt het derde fulll-album uit, de verwachtingen zijn hoog gespannen.

Na wat gitaargetokkel barst titelnummer ‘Nube negra’ furieus los, al snel komen weer dezelfde kenmerken dan bij hun voorganger, veel ruimte voor het excelleren met bas en gitaar waarbij het klassieke en jazz-element dan prominent aanwezig is. Het tweede nummer ‘Marchageddon is gelijk alweer een kort instrumentaal nummer, geen onaardig nummer, maar dit maakt toch minder indruk dan dat bijzondere ‘Extraviado’ op ‘So it goes’. ‘Acaro’ gaat weer verder waar het titelnummer stopt, ultrasnelle thrash met ook hier veel ruimte voor soleerwerk, het eindigt wel wat abrupt om gelijk over te gaan in het nog snellere ‘La caida’ met blastbeats, met een heerlijk swingend middenstuk en koorachtige zang, overgaand en weer een heerlijke gitaarsolo, de piano fadeout had wat korter gemogen. ‘Synthese d’accords’ is ook een instrumentaaltje waarin ook nu weer lustig geëxperimenteerd wordt met onder andere accordeon. ‘Granada’ opent akoestisch met onder andere klarinet, wat wel te lang duurt en gaat uiteindelijk vloeiend over in het zwaardere stuk en brandt halverwege helemaal los,  het meerstemmig Spaanstalige gezongen tweede en weer zeer snelle deel klinkt heerlijk en apart. ‘Veneno’ heeft weer een sterk en ultransel begin, maar na bijna 4 minuten begint het akoestische stuk en duurt nagenoeg 4 minuten en laat de luisteraar toch inkakken. ‘El final’ sluit het album in stijl af, een pure thrasher met weer heerlijk gitaarwerk.

Deze keer geen heel erg lang nummer zoals het afsluitende 20 minuten durende titelnummer van ‘So it goes’, totaal 8 nummers met iets meer dan 40 minuten speeltijd, waarvan dan dus 1 kort instrumentaaltje. Het geheel klinkt wat donkerder dan de voorganger waarbij de kwaliteit naar het einde toe soms helaas wat minder is.

Met dit album bewandelt Demoniac verstandigerwijs niet exact hetzelfde pad dan op ‘So it goes’, ook dit album vergt wel wat luisterbeurten door de vele tempo-wisselingen, het geluid is weer kraakhelder en transparant. De Chilenen geven ook nu weer hun visitekaartje af en benadrukken extra hun aparte positie in de hoek van de blackened thrash, al beklijft bij mij wel de indruk dat voorganger ‘So it goes’ kwalitatief een hoger niveau heeft. (84/100) (Edged Circle Productions)

Bandleden:

Javier Ortiz                         –              Vocals, Guitars

Malcolm                             –              Guitars

Vicente Pereira                  –              Bass

Carlos Pereira                     –              Drums

Tracklist:

1                 Nube negria

2                 Marchageddon

3                 Acaro

4                 La caida

5                 Synthese d’accords

6                 Granada

7                 Veneno

8                 El final