Avenged Sevenfold bewijst tot de top te behoren in Ziggo Dome
Het is maandag 24 juni als Avenged Sevenfold tussen de festivals door afreist naar de Ziggo Dome tijdens zijn ‘Life Is But a Dream…’ tour, ter ere van zijn gelijknamige laatste album. Hoewel ontvangst onder fans wisselend was (Avenged Sevenfold wisselt tenslotte graag van stijl per album), reizen er toch genoeg mensen af om de Ziggo Dome redelijk te vullen. De heren nemen Polyphia mee als support, een keuze die goed aansluit bij de stijl dit nieuwe album. Opvallend genoeg valt de muziek al 20 minuten voor de set van Polyphia uit, maar gelukkig gaat deze een minuut of 5 later weer opnieuw aan.
Polyphia is een vrij unieke band in het feit dat er geen vocalist aanwezig is. Dit maakt de uitdaging om de publieksinteractie gaande te krijgen toch wat lastiger. Polyphia lost dit echter goed op; de microfoon midden op het podium wordt afwisselend gebruikt door gitarist Scotty LePage en bassist Clay Gober om het publiek op te zwepen. Ze vragen het publiek te klappen, schreeuwen, solo’s mee te zingen of zelfs de eerste pits te starten. Ook wordt er bij G.O.A.T. een Wall of Death ingezet. Muzikaal klinkt de set ook erg scherp; ondanks de flink door dreunende bass komen alle tonen goed naar boven. De band zelf is ook goed in vorm; voor hoe complex sommige solo’s zijn klinkt alles flink dicht bij de album versies.
Het duurt niet lang voor het gehele podium is omgebouwd en alles klaar staat voor Avenged Sevenfold om de Ziggo Dome over te nemen. Omheind door gigantische muren van LED schermen betreden de heren het podium om het rustig startende ‘Game Over’ als opener te spelen, waarbij vocalist M. Shadows een bivakmuts draagt. Gedurende de komende twee uur neemt de band het publiek mee op wat bijna een ‘best of’ set zou kunnen zijn, al ligt de nadruk natuurlijk iets meer op het vorig jaar uitgekomen ‘Life Is But a Dream…’. Het voornaamste nummer wat lijkt te missen is het aan The Rev opgedragen ‘So Far Away’, maar we worden wel getrakteerd op oudere parels als onder andere ‘Seize the Day’ en ‘Unholy Confessions’.
Buiten het muzikale deel om is de set ook een spektakel; de setup (en show) qua verlichting tonen duidelijk waarom de band als headliner speelt op festivals als Graspop Metal Meeting, de band is lekker actief op het podium, wat voor een visueel spektakel zorgt. De interactie weet de band ook goed op te zoeken, om zo het publiek mee te slepen in zijn set. Op de vloer van de Ziggo Dome is het dan ook een partij zweten geblazen; er staan massa’s aan mensen te springen, zingen, moshen en noem het maar op. Al met al weet Avenged Sevenfold zich duidelijk te bewijzen als een van de grootste bands in het genre, zelfs als de support voor het laatste album minder is.
