Megadeth op de automatische piloot in Tilburg

Ik heb Megadeth inmiddels al verschillende keren gezien en het was tot nu toe alles of niks. Als de heer Mustaine met zijn verkeerde been uit bed was gestapt gooide hij er met de pet naar of stopte hij met spelen veel eerder dan gepland was. Deze avond in de 013 is het voor de eerste keer dat het niet alles of niks is maar gewoon doorsnee.

Dingen die me opvallen zijn ten eerste het ontbreken van een voorprogramma. Waar tegenwoordig de meeste bands twee of zelfs nog meer bands hebben ter opwarming speelt op deze avond alleen Megadeth. Verder is het opvallend hoeveel ‘Jeugd’ er vanavond is. Dit doet me deugd en bewijst het tegendeel van de cynici die beweren dat (Thrash)Metal op sterven na dood is omdat de jongere generaties hier niet meer warm voor lopen. Ook in de moshpits domineren de jongere metalheads.

De zaal gaat om 19:00 open en ondanks dat het Nederlands elftal deze avond ook speelt staat er een ontzettend lange rij fans te wachten om binnen te komen. Er zijn weinig bands in het hardere genre die de Main Stage van de 013 kunnen uitverkopen maar Dave Mustaine krijgt het voor elkaar. Zoals het rocksterren betaamt is Dave Mustaine fashionably late. Na ruim anderhalf uur wachten betreed Megadeth het podium. De set begint met het titelnummer van het laatste album ‘The Sick, The Dying And The Dead!’, gevolgd door ‘Dread And The Fugitive Mind’ wat op ‘The World Needs A Hero’ staat. Wanneer je kunt putten uit zoveel goede nummers is het moeilijk om iedereen tevreden te stellen. Sommige ‘oudjes’ hebben plaats moeten maken voor wat andere nummers en ook voor de nummers van het laatste album. Voor de één pakt dit goed uit en de ander is er iets minder blij mee. Ondergetekende is blij dat het voor Megadeth-begrippen mierzoete ‘A Tout Le Monde’ niet meer gespeeld wordt maar ook mijn persoonlijke favoriet ‘Wake Up Dead’ heeft het veld moeten ruimen.

De setlijst kent verder weinig verrassingen. De (terechte) nadruk ligt op de albums ‘Countdown To Extinction’ en ‘Rust In Peace’ die allebei vertegenwoordigd zijn met vier nummers. Ook worden er albums volledig genegeerd waaronder het debuut ‘Killing Is My Business…’ ‘Dystopia’ en het zwaar ondergewaardeerde album ‘Endgame’. Het is muzikaal dik in orde maar wel erg op de automatische piloot gespeeld, totaal geen bezieling of ruimte voor improvisatie om over de zang maar niet te spreken. Dave Mustaine is al niet de beste zanger maar op deze avond is het op zijn zachtst gezegd niet geweldig. Aangezien ik fanboy ben, heb ik ondanks alles toch wel redelijk genoten en het merendeel van het publiek vindt het helemaal geweldig dus wie ben ik om te klagen verder.