The Cult viert overtuigend 40 jarig bestaan in 013
Het was al even geleden dat de Britse rockers van The Cult in ons land te zien waren. Nu doen ze met een tour ter ere van het veertig jarig bestaan tweemaal Nederland aan. De eerste show was afgelopen maandagavond en was tevens al een flinke poos stijf uitverkocht. Met de twee originele leden Ian Astbury en Billy Duffy nog op planken is er dan ook genoeg om naar uit te kijken.
Voor dat The Cult het podium betrad werden we eerst opgewarmd door Lys Morke. De artiestenaam van Irene Talló, een Spaanse dame die een mix van ambient en electro laat horen. In haar uppie krijgt ze maar moeilijk de zaal mee. Al moet gezegd dat dit niet ligt aan de kwaliteit van wat ze neerzet. Het probleem zit hem in het feit dat de muziek van Talló een mismatch is met een rockband als The Cult. Ze zong goed en krachtig, maar het applaus bleef matig. Sommige mensen keken tijdens de support naar de Olympische Spelen of zochten een nieuw kledingstuk uit. Helaas geen slimme zet, daar hadden ze beter wat neer kunnen zetten wat ook een connectie zou kunnen hebben met liefhebbers van de main act. Ook voor de zangeres zelf zou dat prettiger zijn. Enfin, wat ze deed was prima, alleen niet op de juiste plaats.
Net voor The Cult gaat starten gaat er ineens licht een alarm af met de oproep om zo snel mogelijk de zaal te verlaten. Wellicht door de vele rook in de zaal. Gelukkig niets aan de hand en na dat het podium voorzien werd van een bepaald stofje uit een fles wat overal even overheen ging was het dan echt zo ver.
The Cult zette stevig in met ´In The Clouds´ en ´Rise´. Direct valt op dat de hele band er vanaf moment één goed inzit. Duffy bewijst gelijk wat voor een geweldige gitarist hij is en laat dat de rest van de avond zien en horen door de heerlijke riffs en fenomenale gitaarsolo´s. Vanavond miste hij geen noot.
Ian Astbury is goed bij stem, hij klinkt net even wat anders als in de succesjaren. Toch is de stem direct te herkennen, wat rijper. Niet gek natuurlijk met inmiddels 62 jaar op de teller. Het enige moment waarop je hem kan betrappen op een ´´gemiste´´ noot is bij de klassieker ´Fire Woman´. Hoorbaar pakt hij het refrein wat lager en laat hij ´´smoke she is a rising´´ iedere keer aan het publiek. Die hoogte haalt hij deze avond niet.
Dat wordt gecompenseerd door het kippenvel moment halverwege de set. Daar wordt een andere classic ´Edie (Ciao Baby) namelijk akoestisch gebracht. Daar laat hij horen wat voor kracht er nog in zit. Ook bij de zaal gaat dit er goed in en zingt uit volle borst mee. Het publiek reageert wat minder op de random uitspraken tussen de nummers door van Astbury. Dan begint hij ineens over de Olympische Spelen, dan weer over het songfestival. Credit voor het niet instuderen en iedere show dezelfde praatjes, maar het was deze avond zo random dat het publiek niet zo goed wist hoe het reageren moest.
De reguliere set werd afgesloten met ‘Love Removal Machine’ en een korte speech van Astbury waarom hij het niet fijn vind als mensen continu aan het filmen of foto’s maken zijn. ‘’Be in it, man’’. Mooi om te zien dat in de toegift er beduidend minder telefoontjes de lucht in gingen. Een prachtige versie van het donkere ‘Brother Wolf, Sister Moon’ en de ultieme Cult klassieker ‘She Sells Sanctuary’ sloten dit geweldige concert af. Volgens sommige in de zaal die de band al vaker zagen was dit de beste. The Cult zetten de 013 op zijn kop op hun eigen feestje. Duffy grapte nog, tot de volgende 40. Hopelijk is de band toch wat eerder te zien, en daar werd wel op gehint. ‘’Next year on a festival or something’’.
