Magoria tovert de Pul om tot haunted house
Het Nederlandse rock opera collectief Magoria, onder leiding van Mark Bogert, bracht afgelopen jaar hun tweede rock opera uit. ´Hollingsworth Mansion´ gaat over een vervloekt huis waar de famillie Hollingsworth nog altijd rond schijnt te spoken. Met een cast om van te smullen op het affiche was het deze avond in de Pul helaas niet al te druk.
De avond werd begonnen met het integraal spelen van ´Hollingsworth Mansion´. Tussen de nummers door werd het verhaal nog extra verduidelijkt door middel van spoken word op een bandje. Het kwam de show zeker ten goede. Zo kreeg je de storyline nog beter mee. De band was gestoken in een classic zwart blousje met wit patroon op de rechtse sleeve. De vocalisten hadden ieder een eigen rol en werden ook allemaal duidelijk aangekondigd alvorens ze hun eerste opwachting maakte. Ook dat kwam de verhaallijn ten goede. Nergens was er een twijfel, wie die persoon ook alweer was.
Klasse ook om tijdens dit duistere verhaal nergens uit de rol te schieten. In de deze eerste set was er dan bijvoorbeeld ook geen ruimte om het publiek te vragen mee te klappen of te vragen of het naar de zin was. Het enige momentje waar het publiek niet op had gerekend was tijdens de piano solo van Cleem Determeijer, die stiekem kort even Journey´s ´Don´t Stop Believin´´ erdoorheen mengde.
Hoe het verhaal vordert en afloopt is in dit artikel niet aan de orde. Daarvoor verwijs ik u graag naar het album zelf. Wat ik wel kan zeggen is dat, ondanks dat een van de gitaristen in de pauze zei dat er een paar dingetjes niet helemaal lekker liepen, het als een (haunted) huis stond. In het publiek was daar niets van te merken en zag en klonk het allemaal zeer professioneel en tot de puntjes uitgedacht. Onder een luid en lang applaus kondige Bogert aan dat er een korte pauze aankwam waarna de band terug zou keren om nog een aantal nummers van het debuutalbum te spelen.
Daarvoor werden de vocalisten omgetoverd tot een ander personage. Het eerste album ging namelijk over de Britse seriemoordenaar Jack The Ripper. Het publiek mag dan ook van geluk spreken als Jack zijn opwachting maakt en via de zaal zich richting het podium begeeft. Naar mijn weten heeft iedereen in de zaal dit overleefd.
In de tweede set was er wel ruimte voor publiekinteractie, dat werd in goede dosering gedaan, al draaide het ook in set twee vooral om de songs. Met het afsluitende ‘Freedom of London’ werd de avond na dik twee uur dan toch echt tot een einde gebracht en kreeg de band opnieuw een luid en lang applaus. Een applaus wat Magoria na wat ze hadden neergezet ook meer dan verdiende. Dit was meer dan louter een optreden, dit was een show.
