Honeymoon Suite – Wake Me When The Sun Goes Down

Gevalletje haastige spoed? Nadat de Canadese melodieuze rockers vorig jaar, na vijftien jaar stilte, een verrassende comeback maakten met het prima album ‘Alive’, komt de band nu al, een dik jaar later, met de opvolger. Wederom tien nummers in een half uur, wat sowieso kwantitatief veel te mager is. Echter, die krappe speelduur werd op de vorige plaat nog volop gecompenseerd door het uitstekende songmateriaal. Dat valt op deze ‘Wake Me When The Sun Goes Down’ helaas wat tegen. Alsof dit de afdankertjes zijn van één schrijfsessie, waarvan de beste songs al gebruikt zijn op ‘Alive’.

Niet dat het echt slecht is wat de band brengt; het is gewoon allemaal net wat minder catchy en inspiratielozer dan we gewend zijn. Wederom zijn zanger Johnnie Dee en gitarist Derry Greham de oorvangers. De eerste is nog steeds gezegend met prima, vrijwel sleetvrije stembanden, en de tweede speelt de sterren van de hemel middels (te) korte solo’s en aanstekelijke riffs.

Single ‘I Fly’ opent lekker uplifting, doch is voorbij voor je het weet. Opvolger ‘Way of the World’ hakt er wat vlotter en steviger, maar ook wat anoniemer in. Vooral het refrein wil maar niet beklijven. Datzelfde geldt helaas ook voor ‘Every Minute’, waarbij ik alleen opveer tijdens de korte solo. Waar zijn die kamerbrede oorwurmrefreinen gebleven, heren? Dit klinkt allemaal teveel volgens met melodieuze rockboekje. Gelukkig springt ballad ‘Way Too Fast’ er enigszins bovenuit. Nee, het is zeker geen ‘What Does it Take’ (één van hun hits uit de jaren 80), maar is compositioneel tenminste wat passievoller. Jammer dat die gitaarsolo niet wat langer doorgaat. 

Tussen de ‘Honeymoon-Suite-op-de-automatische-piloot’-songs zijn er nog wel enkele lichtpuntjes te noteren. Zoals de aardig opgebouwde semi-ballad ‘Live On’, met een hoofdrol voor een gevoelig zingende Dee en een fijn binnenvallende solo. Langste song (met 3.45 min!) ‘Keep Our Love Alive’ is behept met een prima meerstemmig refrein. De Kid Rock-achtige countryrock op ‘Unpredictable’ zag ik inderdaad niet aankomen en is daardoor best welkom. Waarna ‘Ever Leave You Lonely’ op typische AOR-wijze het album wat flauw, doch weer met een vette solo, afsluit.

Tsja, de tijden van weleer gaan helaas niet herleven met dit worpje nieuwe songs vanuit de Bruidssuite. De inspiratie ontbrak deze keer blijkbaar om er echt beklijvende nummers van te maken. Het is allemaal net wat te makkelijk. Voortaan wat meer tijd uittrekken voor het songschrijven, heren, hoezeer Frontiers ook in jullie nek hijgt voor een nieuw album. Ik zet ‘Alive’ nog eens op, of één van hun successen uit de jaren tachtig. (72/100 – Frontiers Music)