All Them Witches en Elder brengen 013 in extase
Bij aankomst bij 013 in Tilburg word ik verrast: het optreden van de Amerikaanse band All Them Witches vindt plaats in de grote zaal in plaats van in de kleinere Next. Ze zijn dus populairder dan ik dacht. Al blijft het balkon vanavond dicht, gezellig druk is het wel. Althans, gezellig… daar leent de doomy en zwaar in de blues gemarineerde psycho-prog-stoner-rock zich niet echt voor. En de schuchtere bandleden maken er nou ook niet direct een feestje van. Maar dat zou ook niet passend zijn. Het blijft vanavond bij ingetogen genieten. Maar ik loop op de zaken vooruit.
Allereerst mag het eveneens Amerikaanse Elder (uit Massachusetts) de zaal opwarmen met zijn al even psychedelische, maar een stuk zwaardere en proggiëre stonermetal. Dat lukt aardig. Hoewel ik de band nauwelijks ken, raakt hun zware progrock me redelijk. De band bouwt in haar lange nummers gestaag de spanning op en wisselt moeiteloos tussen knallende heavy riffs (waarbij Black Sabbath nooit ver weg is) en complexe, progressieve passages. Al moet je de aandacht er wel bijhouden.
De hoge, wat eentonige zang van frontman en leadgitarist Nick DiSalvo is me net niet toonvast genoeg, maar dat ben je tijdens de lange instrumentale stukken snel vergeten. Helaas staat de band het hele optreden zo’n beetje aan de grond genageld, waardoor er visueel weinig te genieten valt. Op de lichtshow na dan, die echter pas halverwege echt op gang komt. Desalniettemin een aardige en passende opwarmer.
Om stipt 21.15 uur trapt hoofdact All Them Witches (uit Nashville, Tennessee, USA) af met het relaxte, doch heavy ‘Bulls’ van ‘Sleeping Through the War’ uit 2017. De viermansformatie (keyboardspeler/violist Allan Van Cleave is na enkele jaren afwezigheid weer terug) timmert al zo’n dertien jaar aan de weg en heeft inmiddels zes studioalbums uitgebracht. Al wordt het wel tijd voor nieuw werk: het sterke Nothing as the Ideal stamt alweer uit 2020. Muzikaal zijn de heren te vergelijken met genregenoten als Graveyard, Baroness en vooral King Buffalo. Al zijn Pink Floyd en Sabbath ook nooit ver weg.
Het concert vervolgt met een mooie doorsnede uit hun discografie. Iets snellere en opzwependere songs als ‘Enemy of My Enemy’, ‘Angels on My Wayside’ en ‘When God Comes Back’ worden afgewisseld met trage nummers die gestaag, bijna hypnotiserend toewerken naar een climax. Daarbij blijken de bas en de wat monotone, maar prima bij de muziek passende zang van Charles Michael Parks Jr. de belangrijkste ingrediënten. Al mogen het strakke drumwerk van Christian Powers en de lekkere wahwah-solo’s van de wel erg streng kijkende Ben McLeod niet onvermeld blijven — bij deze. Jammer dat er van enige interactie tussen Ben en de nogal verlegen (of zeer bescheiden, dat kan ook) Charles nauwelijks sprake is op het grote podium. Net als bij de supportact verlaten de heren hun plekje nauwelijks. De bezwerende muziek, ondersteund door een fraaie lichtshow, moet het vanavond doen. Een projectiescherm had het visuele plezier nog wel wat kunnen verhogen.
Als muzikale hoogtepunten noteer ik de lekker lang opgerekte, zwaar groovende en prachtig opgebouwde ‘Diamond’ (waarin ieder bandlid even een shine-momentje krijgt), de jarenzeventig-bluestrack ‘Workhorse’ en de tien minuten durende psychotrip ‘The Marriage of Coyote Woman’. Na 75 minuten is de koek op, maar gelukkig volgen er nog twee toegiften: het relatief nieuwe, wederom traag-heavy ‘See You Next Fall’ en het afwisselende, bijna vrolijke ‘Alabaster’. Het publiek is vakkundig in extase gebeukt en de band zichtbaar tevreden met dit voor hen toch vrij grote optreden. Tot een volgende trip, heren!
