Vandenberg verzorgt een heerlijk nostalgische rockavondje in Uden
Onze nationale rockicoon Adje Vandenberg heeft nog geen zin om achter de geraniums te zitten, ook al heeft hij de pensioengerechtigde leeftijd al even overschreden. Maar de jaren zijn de gitarist niet aan te zien en als je zijn aanstekelijk enthousiasme op het podium ziet en de lol met zijn bandleden, gun je zowel hem als het publiek nog wat jaartjes podia. En die podia heeft hij de laatste weken veelvuldig bestegen, want net terug van een Spaanse en Oostenrijkse tour. Vanavond is een uitverkochte Pul in het Brabantse Uden de tweede in een rij van vijf Hollandse shows.
De band, met als ‘nieuweling’ basmonster Sem Christoffel (ex-Moonkings, ex Ten Times a Million) in plaats van Randy van Elsen, is dus lekker op elkaar ingespeeld. De tour is genaamd ‘My Whitesnake Years’. Vergelijkbaar met Schenker’s huidige UFO-tour dus. Niet dat Ad voorheen weinig van deze band speelde, maar nu ligt de nadruk helemáál op Coverdale’s nalatenschap. En waarom ook niet, geef het publiek van ze willen horen zal Adje denken; ‘trip down memory lanes’ scoren altijd. Gelukkig kan de Zweedse zanger Mats Levén prima uit de voeten met dat materiaal. De man die verborgen gaat achter een grote bos krullen zingt het materiaal in ieder geval een stuk beter dan dat Coverdale dit deed de laatste jaren. Die is niet voor niets met een welverdiend pensioen.
Alle klassiekers komen voorbij, veelal in prima versies, al mis je soms wel die extra gitarist die Whitesnake altijd wel had. Al doet toetsenist Len van de Laak zijn best om met een orkestraal geluid de gaten dicht te lopen, soms blijft het geluid wat spartaans, zeker tijdens de solo’s. Adje is nu eenmaal geen shredder die alles dicht soleert en zijn geluid is niet al teveel aangedikt. Zijn trouwe Les Paul heeft zowaar plaatsgemaakt voor een prachtige Peavey ‘Vandenberg Signature’ model.
Het publiek geniet zicht- en hoorbaar van fijne versies van hits als ‘Love Ain’t No Stranger’, ‘Fool For Your Loving’, het heavy ‘Crying in the Rain’ en de zeikballad ‘Is This Love’. Meezingen is het met ‘Here I Go Again’ en gevoelige snaren worden beroerd in een prachtige, uitgeklede versie van ‘Sailing Ships’. Mijn favorieten ‘Judgement Day’ en de even voorspelbare als gedroomde afsluiter ‘Still of the Night’ ontbreken ook niet.
Verrassend genoeg wordt de oude Vandenberg song ‘Your Love is in Vain’ gespeeld. En geen Vandenberg optreden zonder een luidkeels meegezongen ‘Burning Heart’, deze keer alleen op de elektrische gitaar. Halverwege mag het jonge drumtalent Joey Marin De Boer zijn handen laten wapperen en ook Adje pakte zijn solomoment in het mooie ‘Adagio for Strato’. Het geluid staat prima afgesteld, al had Ad nét een tandje harder in de mix gemogen.
Maar verder hebben we weinig te klagen. Nou ja, de setlist is (al jaren) wel érg voorspelbaar; een paar Whitesnake ‘deep-cuts’ of een nummer van de enige plaat waarop Adje zelf meespeelde, het prima ‘Restless Heart’, waren welkom geweest. Tijd zat, want na een krappe anderhalf uur nam de band al afscheid. En aangezien er geen voorprogramma was, staan we iets na tienen al buiten. Kort maar krachtig – en daar is niets mis mee.
