Een geslaagde eerste dag CityRock!

Dirk van den Heuvel | 4 September 2016 | Live | No Comments

CityRock is in 2014 gestart als de rockdag van de al bestaande grote metalbroer Into the Grave. Beide festivals gaan vanaf dit jaar apart van elkaar en op verschillende locaties door het leven. Waar Into the Grave op de vertrouwde Oldehove blijft, vindt de derde editie van CityRock plaats op een nieuwe locatie in het Rengerspark. Het enige wat nog herinnerd aan weleer is de programmering van Vandenberg’s Moonkings, die ook op de eerste editie van CityRock speelden.

De nieuwe locatie is uitstekend. Het podium staat op het laagste gedeelte van het park waarna het amphitheaterachtig heuvel oploopt. Aan de zijkanten zijn de eet- en drinkgelegenheden geposteerd. Gelukkig is er met Sonnema berenburg een regionaal statement in de hamburgersaus, als mix en puur, naast een verrassende mix met southern comfort en apfelkorn. De muziekmarkt is in een verdomhoekje weggemoffelt maar nog niet zo erg als de overigens brandschone damestoiletten. Zij moesten bijna voor de eerste aandrang gaan lopen om maar op tijd te zijn.

De programmering van de vrijdag zou je kunnen omschrijven als de jongere, frissere dag en de zaterdag met de ervaren en classic rock artiesten. De vrijdag line-up bestaat uit Abdomen (FR), Paceshifters (NL), The Sore Losers (BE), John Coffey (NL), De Staat (NL) en the Hives (SWE).

Het Leeuwardse Abdomen opent het festival om 16.00 uur. Ondanks een thuiswedstrijd spelen ze voor een vrijwel leeg terrein. Heel jammer maar het hoort bij de “long way to the top if you wanne Rock ‘n’ Roll”. Ondanks dat en dat ze pas 2 jaar bestaan wordt er onder aanvoering van zanger/gitarist Daan van Beijeren een professionele set neergezet. Hun smerige rock met herkenbare refreintjes luisteren lekker weg maar als de “noise” trechter opengaat keert je buikholte zich om. Goede band waar we zeker meer van gaan horen. Eind van het jaar gaan ze in Engeland hun eerste album opnemen en dan zo veel als mogelijk optreden. En oh ja, ze zijn geslecteerd voor de popronde en spelen daarvoor in Eindhoven, Groningen en Haarlem.

De werkdag zit erop en het veld is inmiddels gevuld met zo’n 600 liefhebbers als het Nederlandse kick-ass alternatieve rocktrio Paceshifters met daarin de broers Seb en Paul Dokman, aangevuld met drummer Jesper Albers aftrappen. Afgelopen woensdag keerde de band na een maand terug uit Austin-Texas waar ze met Chris Smith hun nieuwe album hebben opgenomen en gelijk wat shows hebben gedaan. Dat Rockmuzine gecharmeerd is van de Paceshifters is bekend en mooi verwoord door Joost Wijdeven in zijn recensie van het optreden op de Zwarte Cross. Is hier nog wat aan toe te voegen? Ja, we zijn een goede maand verder, er is een cd opgenomen, er is opgetreden in Texas en in september spelen ze een aantal tribute to Nirvana shows. We blijven ze in de gaten houden.

The Sore Losers uit Belgie is de onbekende van de dag voor mij. Maar wat ben ik blij dat ze op de programmering staan. Hun garage rock met laidback bluesy feeling slaat in als een bom. De liedjes hebben een kop en staart en zijn voorzien van een lekkere melodie. De band is ervaren en scoren makkelijk door een stukje ‘Radar love’ in te bouwen. De cover ‘Kick out the jams’ van MC5 is cool en het lijflied van meerdere bands die dit weekend optreden. Werd dit nummer ooit gezien als de eerste heavy metal song, tegenwoordig is het eerder een heavy garage blauwdruk. De verrassing van de dag. Binnenkort maar eens beginnen met het luisteren naar hun laatste album ‘Skydogs’ en daarna de andere twee.

John Coffey is een topper in de Nederlandse muziekscene. Met hun high energy nedercore hebben ze elke zaal en festival al eens platgespeeld, maar daar komt een eind aan. Na vandaag staan er nog 14 optredens geboekt en dan gaat de band voor minimaal een paar jaar op hold. Nog maar niet aan denken want vandaag staat de ‘Indefinite Hiatus’ tour in Leeuwarden. Het geraamte van de set komt van hun topalbum ‘The Great News’ en de laatste EP ‘A House for Thee’ aangevuld met een paar oude krakers en wordt zonder genade afgevuurd. Enkel en alleen onderbroken door een paar huishoudelijke mededelingen. John Coffey is, was en blijft John Coffey. Tot en met 30 september heb je nog minder dan 14 kansen omdat er al 3 optredens uitverkocht zijn. Tip: op 10 september spelen ze op het gratis Appelpop festival.

Ondertussen is het terrein lekker volgelopen voor De Staat waarin de Nederlandse overheid een lekker moppie meespeelt. Ach, de flauwe grappen zullen nog wel een poosje duren maar liever €’s naar De Staat dan naar een klassiek orkest, zo ziet de pop-/rockliefhebber eens een keer iets terug van zijn belastingcenten. Of zoals de aankondiger het zei “1 miljoen is nog te weinig, het had 100 miljoen moeten zijn dan kan dat niet meer uitgegeven worden aan wapens”.
Het Nijmeegse De Staat is met hun dansbare rockmuziek met tegendraadse ritme’s en funk/ska invloeden het buitenbeentje van vandaag. Zanger/gitarist Torre Florin gaat bij het afsluitende ‘Witch Docter’ niet het publiek in die de circle witchdance uiteraard wel uitvoerd.
Samengevat is De Staat een internationale klasse act, een zeer ingespeelde band en een éénheid die dat ook uitstraalt. Ze hebben hun Pinkpop vorm vastgehouden. Misschien zouden onze voetbal miljonairs eens moeten vragen hoe ze dat doen!

Afsluiter The Hives mag gezien worden als een topper in het garagerock genre. Ze breken in Nederland door met het ‘Vini Vidi Vicious’ album waarop ook hun bekendste nummer ‘Hate to say I told you so’ staat. Of dit nummer en alle andere nummers door gitarist Niklas Almqvist zijn gechreven of door Randy Fitzsimmons en of Fitzsimmons een pseudoniem is voor Almqvist is ook vandaag niet opgelost. Productief is degene niet aangezien het laatste album ‘Lex Hives’ alweer uit 2012 dateert. De Zweden zijn uiteraard zoals altijd stijlvol gekleed in hun vaste zwart/wit kleuren en spelen ze op CityRock hun enige Nederlandse festivalshow. En laten we het daar maar bij laten. Na één nummer kan je de rest voorspellen zowel qua muziek als podiumpresentatie. Hopelijk koopt zanger Pelle Almqvist een draadloze microfoon van zijn gage dan hoeven de bivakmannetjes niet tig keer per nummer de draad uit de knoop te halen.