V2 – Showdown
V2 is opgericht door de vrienden Martin van Gulik en Bert Ettema. De oorspronkelijke bandnaam was Vision. Beide mannen speelden alle instrumenten zelf. Zanger Ernst Honingman nam de leadzang op zich. Na 2 cd’s bleef het heel lang stil. De liefde voor Vision bleef bestaan. Dit is Vision two, kortweg ‘V2’. Kort geleden kwam hun album Showdown uit. Hiermee hopen ze zich te vestigen in de prog-metal scène.
In ‘Night Revelers and night Hags’ klinkt het geluid van ‘strijkers’ dat langzaam iets aanzwelt. Dat aanzwellen had ik grotesker verwacht. Bovendien had ik meer laagje over laagje verwacht. Toch voel ik de opbouw naar een iets rockender deel aankomen. De snaren klinken natuurlijk wat zwaarder dan de ‘strijkers’. Het contrast hiertussen is te klein. De backing vocals zijn goed toegevoegd. In eerste instantie komt het einde plotseling. Bij een volgende keer luisteren merk ik dat het past binnen de opbouw. ‘Hunt in packs’ start met een strakke piano solo. Weer is het idee van het nummer echt goed. Ook nu is de uitvoering ervan iets te vlak. Ik word niet gegrepen door het geheel. Dat was zeker gebeurd als er ‘dramatiek’ in verweven was. De cimbalen zijn technisch goed bespeeld maar bevat iets te veel herhalingen. Jammer dat het einde wordt weggedraaid. Gelukkig zit er in ‘Judas figure’ een wat zwaarder stuk. De drums, bespeeld door Jochem van Rijn, geven een mysterieuze sfeer. De verschillende stemmen gaan gaaf tegen elkaar in. Ondanks de ontrust die je hoort is het geheel in balans.
Tijdens het piano intro van ‘Revelation day’ hoor je rinkelende geluidjes. Deze lijken van bar chimes te komen. Even verderop is dit nog een aantal keer te horen. Ernst weet me met zijn stem bijna te raken, maar het volume muziek is daar nèt te luid voor. De emotie in de zang delft een beetje het onderspit. De cimbalen klinken mooi helder, maar soms een tikje overheersend qua volume en aantal herhalingen. Bert laat aangenaam gitaarwerk horen. Goed gecomponeerd einde. Tijdens het intro ‘The Servant … Caelum et terras miscere’ klinkt het geluid dat lijkt op een klavecimbel. Dit wordt super gecombineerd met ‘strijkers’, bovendien is het geluid bijna glashelder. De overgang naar meer rock verloopt niet helemaal soepel. Helaas is het geluid nu te dof. Zonde want het was een veel belovend intro. Het nummer sterft onbeduidend weg.
Bij intensief luisteren kom je er achter dat V2 in de details wat mogelijkheden onbenut heeft gelaten. Dat maakt het verschil tussen een best goed album en een heel goed album. Ik mis voor een deel de opbouw in volumeverschillen. Op andere momenten is het volume tussen of instrumenten onderling of zang/muziek is niet helemaal in balans. Het is een kwestie van 1 of 2 decibellen meer of juist minder. De contrasten tussen de lichte en zwaardere muziek had intenser, expressiever gekund. Zeker bij een prog-metal band verwacht je meer power. Dat hoeft niet meer ‘herrie’ te zijn maar wel meer pit en onstuimigheid. De lichtere delen hadden mij dan op een emotionele manier kunnen raken. De krachtige delen hadden binnen kunnen denderen.
Een aantal nummers eindigt met een fade out. Andere nummers hebben een mooi gecomponeerd einde. Dit laatste heeft mijn voorkeur. De basis van bijna alle nummers is prima. Je kan merken dat V2 zorg heeft besteed aan zowel de teksten als de muziek en tussen de balans van deze twee elementen. Goede afwisseling tussen melodie en ritme, waar soms een ‘snufje pop’ doorheen zit. V2 heeft met ‘Showdown’ een toegankelijk album afgeleverd.
(74/100, Eigen beheer)
