Rick & Rop over 35 jaar Martyr

Al voelt het misschien helemaal niet alsof er intussen meerdere decennia zijn verstreken (time flies when you’re having fun); dit jaar viert de Nederlandse metallegende Martyr alweer zijn 35ste verjaardag. De van origine Utrechtse band viert deze gebeurtenis met een optreden op 22 september in de P60 in Amstelveen. Voor een interview sloeg Rockmuzine de algemeen geldende regel ‘Don’t drink with Martyr!’ in de wind. In een rustieke Utrechtse whiskybar vertellen Rick en Rop over het aankomende jubileumconcert, hun (internationale) plannen en de geschiedenis van Martyr. Aan het begin van de avond, als de herinneringen nog niet door de alcohol beïnvloed zijn, blikken de mannen terug op het allerprilste begin van de band.

Wat anders

‘We waren jochies van een jaar of 14, 15,’ denkt Rop. Rick vult aan: ‘We waren hardrockfans, metalfans, en we kenden elkaar al, (we komen allemaal uit Utrecht) en wat we allemaal wilden was eigenwijze muziek maken. Er was al rock en hardrock, wij wilden wat anders; metal, speedmetal, technische dingetjes uitproberen, gekke maatsoorten enzo. Dat is eigenlijk altijd hetzelfde gebleven. We zijn nóg eigenwijs; we doen wat wíj willen doen. Geen hokjes, we doen ons eigen ding.’

Het in stand houden van de identiteit van de band leidde aan het eind van de jaren tachtig echter juist tot een jarenlange pauze. Rop: ‘Daarmee is ook eigenlijk het eerste einde gekomen van Martyr. We konden tekenen bij een platenmaatschappij waar werd gezegd dat we konden doen wat we wilden, als we ook maar singles en hitjes maakten à la Bon Jovi en Europe. En op die leeftijd laat je je beïnvloeden, dan probeer je het wel, maar je hart zit er niet.’ Rick: ‘We hebben één fout gemaakt in onze carrière, en dat is die. We gingen luisteren naar een grote maatschappij, we weken af van ons pad door naar anderen te luisteren. Dat ging gewoon niet goed; op commando konden wij niet schrijven.’ Rop: ‘Muziek maken komt uit je hart. Als dat er niet bij zit, dan houdt het op.’ De band hield ermee op, de bandleden gingen elk hun eigen weg gingen en waren jarenlang bezig met hun eigen muzikale projecten.

In 2001 werd de band gevraagd om een reünieconcert te doen; de mannen stemden in en kwamen weer samen voor een avondje ouderwets shredden. Het bleek niet het laatste reünieconcert te zijn; enkele jaren later, in 2006, was de vraag er opnieuw. Vanaf dat moment werd Martyr echt nieuw leven ingeblazen; de platenmaatschappij bleef pushen en wilde albums rereleasen, al had de band dat zelf ook al gedaan. Rick: ‘Op een gegeven moment zeiden we okee, we willen het doen, maar dan wel met iets nieuws; het moet wel uniek zijn. We zijn toen weer gaan schrijven; 1 nummer werd al snel 5 nummers, toen werd het een dubbelplaat… Maar we hebben nooit onder druk gestaan over wanneer het uit moest, over hoe het moest klinken. Altijd gewoon ons eigen plan getrokken. Bij de laatste plaat hadden we een helemaal geen druk, zelfs een luxeprobleem: we konden er zo veel tijd aan spenderen als we wilden, het zo perfect maken als we het maar konden krijgen, en daar hebben we dan ook wel onze tijd voor genomen. Maar we laten ons dan ook niet meer onder druk zetten.’

Afwijkend

Rop vertelt over zijn afwijkende manier van teksten schrijven: ‘Vroeger waren we zo beïnvloed door die opkomende Japanse bands; op ons eerste album hoor je echt duidelijk Loudness terug. Voor de zangpartij begon ik altijd in het Japans te zingen (en ik kan helemaal geen Japans, dus dat waren niet-bestaande woorden) en met die klanken kreeg je dan automatisch een hele andere melodie; daar gingen dan later ‘gewone’ Engelse teksten overheen.’

Wat dat betreft zijn sommige dingen door de jaren heen niks veranderd; hoewel de band nieuwe dingen uitprobeert, blijft het geluid herkenbaar. Rick: ‘We komen natuurlijk uit de eighties, maar gaan wel met tijd mee; het is nu niet eenmaal meer de jaren ‘80, we zijn 35 jaar verder. Onze muzikale skills zijn een stuk beter geworden, het materiaal is anders, we hebben nieuwe invloeden en luisteren naar andere bands. Je hoort altijd mensen die het niet leuk vinden dat we licht veranderen, maar het gros vindt dat juist heel goed; we zijn mee-ontwikkeld, modern, en toch hoor je nog de roots.’ Rop voegt daaraan toe; ‘Ondanks het feit dat we toch wel oude mannen worden, willen we steeds sneller, steeds harder eigenlijk. Dat ligt denk ik ook wel aan de muziek waar we op dit moment naar luisteren – ik vind Gojira bijvoorbeeld echt ontzettend gaaf.’ Een van de succesfactoren van de band is waarschijnlijk de vrij constistente line-up, denken de mannen.

Op de vraag hoe ze het al jarenlang zo goed met elkaar uithouden hebben ze verschillende visies: ‘Door niet bij elkaar op bezoek te gaan!’, lacht Rop. ‘We lopen de deur bij elkaar niet plat. We zien elkaar natuurlijk veel in de studio, twee keer in het weekend. Vroeger zaten we dan met zijn allen in één personenauto gepropt en dan reden we een paar duizend kilometer; nooit ruzie, we gingen ‘s ochtends lachend de auto in en kwamen er ‘s avonds lachend weer uit.’ Waarop Rick toevoegt: ‘Misschien omdat iedereen dronken in slaap was gevallen…’.

Martyr 35 jaar

Na het laatste album uit 2016 ligt de focus van Martyr natuurlijk op het 35-jarige jubileum, dat gevierd wordt in Amstelveen. Dat concert (waar meerdere gastmuzikanten zullen meespelen om het feest extra speciaal te maken) fungeert tevens als een afzwaaifeestje; de band gaat daarna (voor de eerste keer) naar Japan om enkele shows te spelen. In Japan gebeurt er echter meer dan slechts de optredens: ‘Misschien doen we een livealbum, van de hele Japan-experience. Om even de stilte te overbruggen tot aan het nieuwe album. We gaan gewoon eens kijken hoe dat klinkt, hoe het erop staat. Ook omdat het ons 35e jubileumjaar is, dat is gewoon leuk om te doen. We zijn best kritisch over ons schrijfproces, dus het kan best even duren voor er weer iets is.’

Na een heleboel geklets over Jägermeister, whisky, verhalen over het tourleven in het buitenland en Amerikaanse bands die beduidend minder kunnen drinken dan de befaamde drinkers van Martyr is het tijd voor een gepaste conclusie; net als whisky lijkt Martyr met de jaren alleen maar beter te worden. 35 jaar is een lange tijd, maar voor Martyr nog niet lang genoeg!

Foto’s (C) RockMuZine archief