CIRKUS – Wild Dogs

De prog band CIRKUS werd zo’n twee jaar geleden opgericht in Canada. Ze zeggen over zichzelf en over hun album ‘Wild Dogs’: “We willen de luisteraar naar een universum brengen. De muziek is van klassiek tot jazz. Dit loopt over in een muzikale komedie, en wereldtexturen uit de belangrijkste culturele stromingen. Dit is een conceptalbum: In ieder van ons zitten twee honden, één goede, één kwade. Degene die je het best voedt zal winnen. Maar het lijkt erop dat we ze beide voeden, zodat de strijd eindeloos duurt. Onze productie is verre van perfect maar het is nog steeds een levend iets. Voor ons is het album slechts een basis voor een multimediaspektakel waar muziek, projecties, belichting en landschap bijdragen aan het bouwen van een beleving voor de zintuigen.”

Cd 1
Als eerste hoor je onweer en klokgelui. Dan volgt de muziek van ‘Dalhousie’s Walk’, rustiger dan verwacht. De sfeer is Afrikaans, dit zou zo in een musical kunnen. Het orgel zorgt voor aparte maar passende match. De wending is zelfs zo apart dat het even een ander nummer lijkt. Zo zijn er diverse onverwachte wendingen. Het verband tussen de wendingen is niet altijd duidelijk. Toch blijft de openingstrack, mede door de terug kerende delen, wel in balans. De opbouw naar einde voel je aan komen.
‘Limbo’ heeft een vrij rustige start. Het geluid van strijkers gaat over in onrust waarbij trompetklanken aanwezig zijn. Weer komen de strijkers terug, aangevuld door de toetsen. De klank is nu zomers, zonnig en heeft wat Latijns-Amerikaanse invloeden. Deze ongewone combinaties en transities maken het bijzonder. Het einde is plotseling.

De zacht en/of vrolijke delen in bijvoorbeeld ‘Pastance’ en ‘Nightwatch’ zijn goed. Het crescendo is te voorzichtig. Hier had het verschil tempo en volume toename groter mogen zijn. De acht nummers van de eerste cd zijn onderling in balans. Er zijn zeer uitlopende invloeden. In deze potpourri komt er van alles voorbij, maar het is niet te veel. Door de hoeveelheid herhalingen zijn sommige stukjes langdradig. CIRKUS weet mij dus niet constant te boeien. Als mijn aandacht even verslapt weten ze dit wel steeds terug te winnen.

Cd 2
Er heerst een aangename flow bij aanvang van de titeltrack, hierdoorheen worden mooi lage tonen geweven. Het ritme blijft een poosje ongeveer hetzelfde, de instrumentale wendingen zijn nu wat subtieler. Een aantal elementen keren (deels) terug. Je hoort een aantal keren het rinkelende geluid van ‘bar chimes’. Als de ‘strijkers’ klinken is de lichte onrust weggenomen. Ook in dit stuk zijn er redelijk wat herhalingen. Maar door de subtiele wendingen eromheen, gaat het geheel in eerste instantie niet vervelen. Als er iets te veel herhalingen zijn wordt het te langdradig. Soms is het geluid mooi helder. Vooral tijdens het laatste stuk is het geluid te dof. Het einde wordt weggedraaid.

Aangenaam veel orgel en mooie geluidskwaliteit in ‘Redeemer’. De wending is zo opgebouwd dat het nummer lijkt te eindigen, weer zet CIRKUS me op het verkeerde been. Dit zijn de boeiende elementen. De tekst gaat over het slagveld. Door de herhalingen in ritme en melodie gaat de tekst deels langs mij heen. De tekst verdient meer impact. Deze track had iets langzamer weg mogen sterven. ‘Broken Promesses’ is aan het begin vrij klein gezongen en gespeeld. Hier zijn wat minder wendingen. Het einde is hierdoor wat onverwachter.

Bij een conceptalbum als dit, waar de teksten belangrijk zijn, verwacht ik een tekstboekje. Dit zit er echter niet bij. Zoals ze zelf al zeggen is de geluidskwaliteit lang niet (overal) prefect. Bepaalde delen klinken mooi helder, andere delen klinken te dof, of te vlak. Er is weinig gespeeld met de mogelijkheid om het geluid van de ene box naar de andere te laten ‘lopen’. Bovendien mis ik de finesse tussen licht en zwaar, de contrasten tussen hoog en laag. De vrolijk sound, dus ‘het goede in de mens’ is vaker te horen dan de ‘slechte kant’.
Hierdoor komt het concept van het album goed versus kwaad niet duidelijk genoeg naar voren. Enkele tracks eindigen in een fade out.

C. Lucas Proulx en multi-instrumentalist Alain Proulx hebben niet zo’n groot vocaal bereik, maar hun stemmen passen goed bij elkaar en bij de muziek. De invloeden en stijlen binnen de muziek zijn breed van opzet, dat maakt het boeiend om te luisteren. Ondanks de vele, vaak onverwachte wendingen is het geheel niet bombastisch. ‘Wild Dogs’ is een toegankelijk album.

(72/100, Eigen Beheer)

Tracklist:
CD1
1 – Dalhousie’s Walk
2 – Falling The Tree
3 – Limbo
4 – Johnny Got His Gun
5 – Hang Over
6 – Pastance
7 – The Nightwatch
8 – Dead End

CD2
9 – Wild Dogs
10 – Growing Seeds
11 – What Remains
12 – Sanctus
13 – Harlequins
14 – Redeemer
15 – Broken Promises

Line up:
Alain Proulx: keyboard, drums, percussions, bass, lead and back vocals.
Serge Doucet : guitars.
C. Lucas Proulx : lead and back vocals.