Dauwpop: zon, zweet, gezelligheid en gitaren

Alle tekens voor editie 24 zijn positief. Dauwpop is al wekenlang uitverkocht en er worden tropische temperaturen voorspeld. Het terrein van Dauwpop is prachtig gelegen in het bosrijke buitengebied van Hellendoorn. De organisatoren zijn er weer in geslaagd een interessante line-up samen te stellen. Op een viertal podia treden artiesten op als Kensington, Triggerfinger, The Hives, Jett Rebel en Lil Kleine, maar ook talenten als Yungblud, Cut_ en de Afterpartees.

De dag van Rockmuzine zal zich vooral in de King King en de Barn afspelen met een enkel uitstapje naar de Mainstage.

Bökkers

Bökkers is de logische opvolger van de koningen van de rock in dialect Normaal. Bökkers begon in 2007 in de dorpskroeg in Heino als coverband van Normaal onder de naam Bökkers-Dut-Normaal. Dat bleek zo’n succes dat de band uitgroeide tot een fenomeen in de regio. Twee albums en honderden shows voor uitzinnige fans later is Bökkers een fenomeen dat niet meer is weg te denken in de Nederpop. Bökkers speelt recht-vooruit rock ’n roll met teksten over feesten en vrouwen.

Bökkers speelt letterlijk een thuiswedstrijd. Heino, haar geboortedorp ligt op een steenworp afstand van het Dauwpopterrein. En dat is te merken: De grote tent van de Mainstage is tot de laatste plaats bezet. Nummers nummers als ‘Svetlana’ en Annie Uut de Bochte’ worden hartstochtelijk uit duizenden kelen meegeschreeuwd. De show van de Bökkers is gericht op maximaal effect, donderende rock ’n roll, catchy refreinen en vuurwerk. De band speelt met een passie of het haar laatste show is, in werkelijkheid moeten de mannen vanavond nog door naar Barger in Drenthe om de lokale feesttent onveilig te maken. Bökkers heeft het goed naar de zin op Dauwpop, zozeer dat zanger Hendrik Jan Bökkers zichzelf maar vast uitnodigt voor de editie van 2019, tot grote vreugde van het publiek.

Yungblud

Yungblud is het project van de pas 19-jarige Dominic Harrison. De Britse muziekpers bombardeerde Yungblud als dé belofte voor rock ’n roll. NME omschreef de eerste ep van Yungblud als “de allerbeste muziek van de 21e eeuw”.

Kan de jonge band deze grote woorden gestalte doen? De Barn is vol, heet en druipt van het zweet.  Dominic en kompanen stoken het vuurtje nog ettelijke graden op met een opzwepende mix van dance, punk en rock ’n roll. De beste muziek van deze eeuw is wat hoog gegrepen, maar vooral het hyperenergieke ‘Machine gun’ weet het publiek van de Barn op te zwepen.

Triggerfinger

Triggerfinger behoeft nauwelijks een introductie. Het driekoppige rockmonster weet als geen ander snoeiharde rock toch sexy te laten klinken. Met het verschijnen van haar laatste album ‘Collossus’ in 2017 is de band uitgegroeid tot een kwartet waardoor frontman Ruben Block wat meer ruimte krijgt voor zijn vocalen en zelfs geregeld een basgitaar omgehangen krijgt.

Ondanks de tropische temperaturen in de tent van de Mainstage komen de heren van Triggerfinger strak in het pak op. Triggerfinger kiest niet de gemakkelijkste weg en opent met knetterhard groovende rockers als ‘And There She Was Lying in Wait’ waarmee het Dauwpop publiek bijkans platgewalst wordt. Pas als de groove de overhand krijgt over de lompe riffs komt het publiek los. Het catchy refrein van ‘By Absence of the Sun’ wordt al snel enthousiast meegezongen. Het hoogtepunt van iedere Triggerfinger show is het epische ‘My Baby’s Got a Gun’ dat heel zacht opent met slechts een lichte aanslag op Ruben’s gitaar en bijna fluisterende zang. Tergend langzaam bouwt ‘My Baby’s Got a Gun’ op naar de onvermijdelijke ontlading in een massieve muur van geluid. Imposant en telkens weer spannend. Triggerfinger windt Dauwpop om haar vinger met ‘Man Down’ een waanzinnige cover van Rihanna die zowel grooved als een malle als snoeihard en übersexy is. De Mainstage verandert in een deinende massa en nog een hele tijd na de show zie je mensen “Ram pa pa pam” neuriën.

Johan

Ondertussen tapt Johan in de Barn uit een heel ander vaatje. Johan maakt verzorgde gitaarpop met sterke invloed van de Beatles. In de jaren 90 en het begin van deze eeuw was Johan een grote naam in het Nederlandse live-circuit, tot in 2009 zanger/gitarist Jacob de Greeuw de stekker uit de band trok. In 2017 kroop het bloed waar het niet gaan kon en werd de band nieuw leven in geblazen. Intussen is er een nieuw album en gaat Johan verder waar het gebleven was.

We horen verzorgde liedjes met fraaie melodieën. De Barn geniet ingetogen. Het wordt het mooist als er een rauw randje aan de melodieuze pop wordt toegevoegd en Johan klinkt als de vroege R.E.M. zoals in ‘Making Sense’.

The Hives

The Hives zijn er goed in om ruis rond de band te kweken. Zo worden vrijwel alle nummers toegekend aan het mysterieuze zesde bandlid Randy Fitzsimmons. Fitzsimmons zou de band ontdekt hebben, managen en alle muziek schrijven. Nader onderzoek wijst uit dat Fitzsimmons een pseudoniem is van Niklas Almqvist, beter bekend als Nicholaus Arson, de gitarist van the Hives. Ook van een beetje grootspraak is met name zanger Per Almqvist (inderdaad, de broer van) niet vies. The Hives is verder vooral beroemd door haar energieke liveshows.

De heren komen op in zwart-witte pakken en het gaat los! Met name zanger Per zoekt voortdurend contact met het publiek en zweept de mensen in de tent op zodat de tent voor de mainstage verandert in een deinende massa. Midden voor het podium ontstaat een moshpit maar verder is het vooral vermaak voor jong en oud. The Hives speelt recht vooruit rock ’n roll die bedoelt is om op te feesten en de band doet dat vol vuur en enthousiasme. Vooral de grootste hit ‘Hate To Say I Told You So’ zet Dauwpop in vuur en vlam.

Claw Boys Claw

Claw Boys Claw is in haar meer dan 30-jarige bestaan meermalen afgeschreven en gestopt. Maar steeds weer kwamen de oude krijgers Peter te Bos en John Cameron sterker terug. Zo ook dit jaar, waarin de band het ijzersterke garagerock album ‘It’s Not Me, The Horse Is Not Me Part 1’ uitbrachten.

Zanger Peter te Bos staat bekend als een ouwe vos, die misschien wel zijn haren, maar nooit zijn streken verliest. Vanavond laat hij zich van zijn meest vriendelijke kant zien. Hij kijkt een van de fotografen ondeugend aan en zegt: “Wil je echt goeie foto’s maken, kom dan op het podium” en hij helpt een tweetal fotografen het podium op zodat ze de band van heel dicht bij kunnen fotograferen. De show draait om het nieuwe album met nummers als ‘Seaweed’ en ‘Suck Up the Mountain’ die goed ontvangen worden. Het publiek wordt echter helemaal gek als de band klassiekers als ‘Troglodyte’ of ‘Bite the Dice’ inzet.

Death Alley

Death Alley heeft een roerige tijd achter de rug na het afscheid van bassist Dennis. In 2018 is Death Alley helemaal terug, met een nieuwe bassist, Hagenees Sander Bus en een nieuw album ‘Superbia’.

The King King is met zijn industriële uitstraling de perfecte locatie voor de duistere sleazy rock ’n roll van Death Alley. Zanger Douwe heeft zich bijzonder opgedoft voor de show op Dauwpop, lipstick en een shirt waarin twee cowboys met blote piemels tegenover elkaar staan. Maar het gaat bij Death Alley toch vooral om de muziek en die is weer dik voor elkaar. Hard en zwaar, maar nooit lomp door het inventieve gitaarwerk van gitaarbaas Oeds. ‘Feeding the Lions’ is met zijn opwindende groove en heerlijke riffs een eerste hoogtepunt. Maar het psychedelische epos ‘Supernatural Predator’ blijft het absolute hoogtepunt van de show.

Kensington

Kensington is de absolute hoofdact van Dauwpop. Kensington staat niet voor niets dit jaar in de Johan Cruyff arena. De band heeft een fanatieke schare volgers. De tent voor de Mainstage is dan ook ruim voor de aanvang van de show al bomvol en je voelt de spanning stijgen als de klok richting kwart voor elf kruipt.

De band opent met het gedragen ‘Do I Ever’. Het refrein wordt massaal meegezongen. Kensington speelt een strak geregisseerde show vol pathos en grote gebaren. Gaandeweg de show valt op hoeveel bekende en herkenbare nummers de band heeft gemaakt. Van ‘Bridges’, via ‘War’ naar ‘Riddles’, je kent ze allemaal. Dauwpop zingt ze hartstochtelijk mee met Eloi.

Graveyard

Graveyard leek van de aardbodem te verdwijnen na een bericht op Facebook in september 2016 waarin de band haar afscheid aankondigde. In januari 2017 kondigde de band haar terugkeer alweer aan. Er werd echter wel afscheid genomen van drummer Axel. Op 25 mei dit jaar verscheen het vijfde album ‘Peace’ waarmee de band aantoont helemaal terug te zijn.

Graveyard opent met het wonderschone ‘Slow Motion Countdown’, een slepende blues met gedragen, intense zang van Joakim. ‘Uncomfortably Numb’, alweer een slepende blues met een heerlijke opbouw is een volgend hoogtepunt. Daarna wordt het gaspedaal dieper ingetrapt met als hoogtepunten ‘The Fox’ en de dwingende groove van ‘Walk On’. The Barn verandert in een duistere zwetende Juke joint en wisselt massaal schuddende hoofden af met een energieke moshpit. Graveyard sluit het hoogtepunt van de dag af met het intense ‘The Siren’. Na afloop lijken veel toeschouwers nog tijd nodig te hebben om uit de roes te komen en te realiseren dat ze dit echt mee hebben gemaakt.

Fotografie: (c) Armelle van Helden