Antimatter overtuigt in 013 Tilburg
Krap zes weken na het optreden in Uden doet het Engelse Antimatter alweer Nederland aan. Gevalletje overdaad schaadt? Nou, blijkbaar niet, want 013 staat aardig vol, zeker voor een druilerige woensdag. Vanavond wordt er afgetrapt voor een tweeweekse Europese tour. Stond het vorige bezoek nog in het teken staat van het 10-jarige jubileum van ‘Fear of a Unique Identity’, dit keer vormt de release van het album ‘A Profusion of Thought’ de aanleiding. Letterlijk vers van de pers, want het album verschijnt enkele dagen na het optreden, maar was vanavond gelukkig al te koop. Twee jaar geleden werd deze tour overigens nog gepromoot onder de noemer ‘An Evening With…’ of zoals 013 het omschreef: “an “expansive and enhanced electric tour celebrating 20 years of music”, maar de corona-ellende heeft dus gelukkig geleid tot nieuwe muziek èn een daarbij passende tour.
Maar voordat Mick Moss en zijn mannen ons omver proberen te blazen, krijgt eerst voorprogramma Retrospective alle ruimte. En dan bedoel ik ook echt alle ruimte, zowel op het podium als qua tijdsduur, want een dik uur speeltijd is vrij ruim bedeeld voor een support act. Maar de Poolse progrockers spelen deze vermakelijk vol. De band blijkt al tien jaar te bestaan en vijf albums uitgebracht te hebben. Ze brengen hun aan Riverside gerelateerde progrock vol passie; althans zanger en Zelensky lookalike Jakub Roszak bleek een vat vol enthousiasme, met een unieke en dynamische podiumpresentatie en houdt daarmee de aandacht er aardig bij.
Wat nodig is ook, want de overwegend prima nummers kabbelen soms wel erg lang voort en de andere bandleden stralen nou niet echt spelplezier uit. Met uitzondering trouwens van de prima bassist Łukasz Marszałek. Het nieuwe album ‘Introvert’ wordt voorgesteld, maar ook oudere nummers komen aan bod, waarbij degene waar keyboards/zangeres Beata Łagoda meezong me het best bevallen, want ze heeft een prachtige stem. Aangename kennismaking derhalve met deze Polen.
Ondertussen is de kleine zaal 013 met een paar honderd man toch gezellig volgelopen, ook al blijft het balkon vanavond dicht. Na een pauze van krap 15 minuten opent Antimatter met ‘The Third Arm’ van album ‘Black Market Enlightenment’ (2018). Van diezelfde plaat komen ook het niet eerder gespeelde ‘This is not Utopia’, het dreigende ‘Partners in Crime’ en het werkelijk prachtige epos ‘Wish I Was Here’ voorbij.
Sommige dingen veranderen nooit aan Antimatter live: het geluid is altijd nogal tandje tinnitus en wat rommelig. Zo staat de bas en Mick’s gitaar te hard in de mix, waardoor de solo’s van Dave Hall nauwelijks opvallen. Pas na enkele nummers is het wat beter afgesteld. Ook spreekt bandleider Mick Moss het publiek nauwelijks aan of toe. We moeten het deze avond doen met de herhaaldelijke afkondiging “First time live!”. Zenuwen, onzekerheid of opperste concentratie? Geen idee, maar ach, zolang zijn stem en de nummers top zijn èn er voldoende passie voelbaar is, kan ik er mee leven. De praatjes met Mick voor en na het optreden maken ruimschoots goed.
Het grote verschil met de show in Uden is dat Mick toen tot over zijn oren in het afronden van de nieuwe plaat zat en een wat gestreste indruk maakte. Nu is die last van zijn schouders en moet alleen de band nog wat op elkaar ingespeeld raken, maar dat komt wel goed. Ook is er een nieuwe bassist en is trommelaar Fab Regmann terug van zijn Maiden United tour. Tevens worden er nu beelden vertoond op een scherm achter de band ter verhoging van de feestvreugde, ook al voegen deze nauwelijks wat toe. De muziek moet het doen en de nieuwe nummers natuurlijk, waarvan de bloedmooie single ‘Fold’ en de vrij stevige ‘Kick Dog’ de meeste indruk achterlaten.
Verdere hoogtepunten zijn voor mij het gevoelige ‘Black Eyed Man’, het heerlijke, wat gejaagde ‘Paranova’ en als toegiften de mooiste Antimatter songs, namelijk het heerlijke ‘Redemption’ en topper ‘Leaving Eden’, beiden van het gelijknamige album uit 2007. De band is zichtbaar opgelucht dat de kop van de tour er af is, want tijdens de slotnummers wordt er wat losser over het podium bewogen, zowaar. En dat enthousiasme slaat over op het publiek, dat zicht- en hoorbaar geniet.
Tegen de tijd dat de band in de Boerderij speelt (op 26 november!) èn daar dvd-opnames maakt is het hopelijk een nòg beter op elkaar ingespeeld collectief. Wellicht last de band dan ook enkele akoestische nummers in in de set, want dan komt de stem van Mick eigenlijk veel beter tot zijn recht dan in de muur van geluid die het vanavond soms is. En nu thuis maar (na)genieten met het mooie nieuwe album.
