Duncan Parsons – On Earth, As It Is
Multi-instrumentalist Duncan Parsons is onder andere bekend als drummer in de John Hackett Band. ‘On Earth, As It Is’ is Duncans zesde album. De nummers gaan bijvoorbeeld over vergeving, verantwoordelijkheid en verleiding. De muziekstijlen zijn onder andere minimalistisch, folk, fusion en rock. Er doen diverse gastmuzikanten mee, zoals John Helliwell ( (Supertramp) en Dave Bainbridge (Iona).
‘Heaven’ start met het geluid van een zacht belletje en dan “Hello”. Als je het volume zacht hebt staan, hoor je het amper. De zachte muziek sluit hier mooi bij aan. Na een rust volgt een bijzondere wending. De herhalende keyboard klanken blijven, ook na een volgende wending nog even. Je hoort de toonhoogte verschillen van het drumstel goed. De wendingen blijven komen, steeds is er een mooie melange en/of afwisseling van de verschillende instrumenten, zoals bas, keyboards, viool, altviool, fluit en saxofoon. Ondanks al deze verschillen, voelt het wel als één geheel. De eerste zang is na zo’n 7.40 minuten, de emotie op de stem is goed te horen. De woordeloze (gestapelde) zang is net zo minimalistisch als de muziek. Less is more is hier absoluut van toepassing. Er zijn een aantal herhalingen, toch zijn er subtiele veranderingen. Het geheel blijf me boeien, iedere keer opnieuw. Als er mooi, warm gitaarspel bijkomt, is de woordeloze zang op de achtergrond nog te horen. Er zijn subtiele veranderingen en talloze details in de muziek, steeds hoor je weer iets nieuws. De wending naar meer tempo en volume is vrij onverwacht, maar de balans blijft. Deze intrigerende openingstrack eindigt met een hele langzame fade out.
Alle nummers zijn complex maar boeiend. Ik bespreek ze héél kort: In ‘This Day’ zijn woorden half zingend, half pratend. Vocale delen worden afgewisseld met uitgebreide instrumentale stukken. De strijkinstrumenten en piano vormen een ongewoon samenspel in ‘Fissures Of Men’. De zang in ‘FinishLine’ wordt korte tijd grimmig. Dat een ingetogen akoestisch nummer verrassend kan zijn, bewijst ‘Unnecessary Kindness’. In ‘Three Sixteen’ vormt gaaf basspel een mooi contrast met de hoge tonen. Het geluid van een stoomtrein komt op het einde terug, dit is mooi verwerkt in de koptelefoon. Ritme en melodie van ‘Lead Us Not’ geven een lichte, zomerse sfeer, en is daarom misschien wel het meest toegankelijke nummer. In het korte ‘Fissures Of Men (reprise)’ valt de goede geluidskwaliteit nogmaals op. Hierdoor komen zowel het heldere vioolspel, als de sombere klanken mooi naar voren.
Ook de tekst van ‘Valediction (Power And Glory)’ kun je op meerdere manieren opvatten. Het zou kunnen gaan over een relatie. En vraag of de andere partij er echt in investeert, waarbij de vragen geleidelijk indringender worden. Na een ingetogen deel is er een muzikale rust. In een kreet klinkt pijn, wanhoop. Na een prachtig uitgebreid instrumentaal stuk dooft dit laatste nummer langzaam uit. Op het laatst hoor je (weer) een telefoon “rinkelen”.
Zang en muziek vormen constant een eenheid. Het geluid is zeer goed en bovendien prima verdeeld over de koptelefoon. Door het grote contrast in volume, is soms even zoeken naar de juiste geluidssterkte, vooral als je met koptelefoon luistert. Er zijn talloze veranderingen, niet alleen qua volume en ritme, maar ook in stijlen. Iedere keer ontdekt je iets nieuws, zoals muzikale rusten, sampling en details. Regelmatig zijn er veel laagjes, ook in de ingetogen delen. Niet Christenen zullen waarschijnlijk niet eens merken dat het Onze Vader het uitgangspunt van het album is, want een aantal gebruikte woorden (zoals herder) hebben meerdere betekenissen. Bovendien klinkt het geheel niet kerkelijk . ‘On Earth, As It Is’ is een fantastisch album, en bevat ook enkele improvisaties. Kortom: dit is een must have voor de liefhebber van complexe progrock. (98/100) (Eigen Beheer)
Tracklist
- Heaven (23:00)
- This Day (6:38)
- Fissures Of Men (2:53)
- FinishLine (2:40)
- Unnecessary Kindness (4:48)
- Three Sixteen (7:04)
- Lead Us Not (4:23)
- Fissures Of Men (reprise) (1:12)
- Valediction (Power And Glory) (13:22)
Lineup
Duncan Parsons – drums and percussion; electric, nylon, variax, steel, and bass guitars;
some peculiar assortment of keyboards; vocals; engineering, production.
Guests, in order of appearance
John Helliwell ( (Supertramp) – sax and clarinet (1, 2, 9)
Lizz Lipscombe – violin and viola (1, 3, 4, 6, 8, 9)
John Hackett – flute (1, 6, 7, 9)
Kim Eames – angelic host (1)
Dave Bainbridge (Iona, Strawbs, Lifesigns) – steel strung guitar (1)
Nick Fletcher – fusion guitar (1)
Leland Sklar – bass (2, 7)
Ben Eckersley – cello (3, 4, 6)
John Steel ((The Daintees) – palm muted, waft, 12-string, and lead guitars (9)
Also featuring The GForce Isolation Choir, and Jeremy Richardson as the voice of God
license
