Corey Taylor kort maar enorm krachtig in 013
De zanger van Slipknot en Stone Sour is mateloos populair in Nederland. Twee keer in zes dagen trekt hij het mooie 013 tot de nok toe vol, en terecht! Want de goede man heeft een muzikaal talent, uitstraling èn podiumpersoonlijkheid waar menig rockster alleen maar van kan dromen. Vanavond zijn 3.000 fans getuige van de afsluiting van zijn Europese tour. Alvorens het circus in slechts 4 dagen verplaatst wordt naar Australië; om in de zomer terug te keren om vrijwel alle Europese rockfestivals aan te doen. De clowns van zijn broodheer staan voorlopig even in de ijskast.
Maar eerst worden we verrast door supportact Oxymorrons (‘with two R’s, not one’ wordt ons herhaaldelijk geleerd). En of dat positief of negatief verrast is, hangt een beetje af van hoe breed je smaak is. Want de rap-ondersteund-door-rockende-gitaarriffs staat best ver af van Taylor’s muziek. De New Yorkers springen enthousiast over het podium en krijgen de boel aardig in beweging. Muzikaal heeft het wel wat weg van Hollywood Undead met wat Urban Dance Squad-invloeden.
Het blijkt een leukere kijk- dan luisterervaring, al is het optreden best aanstekelijk. De sporadische gezongen delen (meestal de refreintjes) lijken van een tape te komen, maar pin me daar niet op vast. Als voorprogramma houden de enthousiaste en blije rappers Demi “Deee” en zijn broer Kami “KI”, aangevuld met drummer Matty Mayz en gitarist Jafe Paulinopers, de aandacht in ieder geval op het podium gericht. Dat is al heel wat tegenwoordig.
Na een half uur kondigt de introtape, het nummer ‘The Box’ van zijn onlangs verschenen fijne soloalbum ‘CMF2’, de komst van Corey en zijn band aan. Er wordt meteen volop gas gegeven middels het razende ‘Post Traumatic Blues’ van diezelfde plaat; gevolgd door de nog hardere, maar niet heel bijzondere ‘Tumult’ van Stone Sour. Waarna we even op adem mogen komen met de aanstekelijke meezinger ‘Black Eyes Blue’ van zijn eerste soloalbum ‘CMFT’. De lichtshow is net als het geluid prachtig vanavond. Het publiek gaat het hele concert massaal uit zijn dak, wat een enthousiasme. Corey, die extra punten scoort met zijn old school Maiden shirt, geniet daar zichtbaar van. Zijn humeur is opperbest en zijn positieve en blije uitstraling slaat over op zijn fans en medebandleden. Zo wordt het vanavond een heerlijk feestje.
Het punky ‘We Are The Best’ sweept het publiek verder op, waarna ik één van de betere Stone Sour songs, het supercatchy ‘Song #3’, als eerste hoogtepunt noteer. Al doet het nieuwe ‘Beyond’ daar nauwelijks voor onder. De volop aanwezige Slipknot fans worden massaal gek als Corey na een wel heel lange, doch humoristische bandaankondiging dan eindelijk ‘Before I Forget’ de zaal inknalt. Gevolgd door mijn favoriet, het ultragevoelige ‘Snuff’ van diezelfde band. Prachtig vertolkt door Corey op akoestische gitaar. De publieksreactie daarna doet de stoere zanger zowaar even een emotioneel traantje wegpinken. Mooi.
Zijn band is aan het einde van de toer lekker op elkaar ingespeeld, al worden sommige nummers wel wat gehaast gespeeld. De van Stone Sour meegenomen ADHD gitarist Christian Martucci staat letterlijk geen moment stil, maar laat de meeste solo’s over aan zijn collega Zach Throne. Van ‘CMF2’ komt nog het aardige ‘Talk Sick’ en de supermooi opgebouwde ballad ‘Midnight’ voorbij. Al na een uur kondigt Corey het laatste nummer aan: zijn grootste (Stone Sour) hit én mooiste nummer ‘Through Glass’. De heerlijke uitvoering wordt terecht massaal meegezongen. Gelukkig volgen er met het overrompelende ‘Duality’ (Slipknot) en zijn ode aan Sabbath, ‘Fairies Wear Boots’, nog twee dik verdiende toegiften. Hoe vet die laatste ook wordt gespeeld, het is blijkbaar toch te oud voor het jongere deel van het publiek, die het nummer nauwelijks blijken te kennen. Dan was ‘Paranoid’ toch een handigere keuze geweest.
Ook al is tachtig minuten speeltijd wat aan de karige kant, zeker met de discografie waaruit Taylor kan putten; er is vanavond geen bezoeker die ontevreden naar huis gaat. CoreyMotherFuckingTaylor kwam, zag en overwon in Tilburg. En ook al overdreef hij nogal met de herhaaldelijke oproepen tot “Make some noise” en “Sing this one with me”, op één of andere manier komt Taylor er mee weg. Zoals ik al zei, hij straalt één brok positieve charisma uit. Bijna jammer dat hij in Slipknot een masker draagt… Het heerlijk avondje kwam twee weken eerder dit jaar. Tot op Graspop!
