Manfred Mann´s Earth Band neemt de Bosuil mee op nostalgische reis
Manfred Lubowitz, zo werd Manfred Mann in Johannesburg geboren. De beste man is inmiddels de tachtig gepasseerd, maar is nog niet bezig met een afscheidstournee. Hij zegt, zolang er mensen blijven bellen of we willen komen spelen, doen we dat. Komen die telefoontjes niet meer, dan is het tijd om te stoppen. De Weertse Bosuil stond lekker gevuld dus nog meer dan genoeg belangstellenden.
Er was geen voorprogramma aanwezig deze avond, dus toen de lichten doofde, introduceerde de bassist de Manfred Mann´s Earth Band die opende met ´Captain Bobby Stout´. Het zou een begin worden van een nostalgische trip down memory lane. Met daarbij wat lange, uitgestrekte instrumentale passages. Met ´Don´t Kill It Carol´ als tweede, was er al genoeg respons vanuit de zaal wat op zichzelf weer glimlachen toverde op het podium. Mooi om te zien dat na al die jaren, al die tours er nog zoveel plezier van het podium straalt.
Het enige nummer wat voor de meeste een onbekende zal zijn geweest, was ´Stronger Than Me´ origineel uitgebracht door Melissa Etheridge eind jaren 90, in 2017 opgenomen en op een bootleg uitgebracht door de Earth Band. Een van de hoogtepunten deze avond. Een prachtige, gevoelige powerballad. Zanger Robert Hart zingt wat ruwer, doorleefder, maar daardoor komt deze extra hard binnen. Je geloofde ieder woord wat hij zingt en hier bewees de band dat ze nog altijd nummers helemaal eigen kunnen maken.
Bij nummers als ´Father Of Day, Father Of Night´ kwam de prog met solo´s van zowel gitaar als keys. Het nummer duurt bijna tien minuten en werd deze avond nog wat uitgerekt. Nog lang niet versleten. Al had Manfred Mann even moeite in welke toonsoort ´For You´ gespeeld moest worden. Toen hij de juiste tonen had gevonden, begon de band aan de reeks met de grootste hits van de band en daarvoor nog. ´Blinded By The Light´ en ´Davy´s On The Road Again´ sloten de reguliere set af. Voor iedereen die nog een stem over had kwamen in de toegift nog een paar songs die onmogelijk zijn om niet mee te zingen.
Eerst kon de band en de zaal even tot rust komen. Alleen ander lid van het eerste uur Mick Rogers stond op het podium en bracht een intieme, kleine versie van ´Pretty Flamingo. Waarna de zaal nog één keer uit zijn plaat kon gaan met de evergreens ´Doo Wah Diddy´ en ´Quinn The Eskimo´. Hulde aan de Manfred Mann´s Earth Band van wat hier na al die jaren nog neergezet werd. Het plezier straalde van de band af en ook de zaal heeft zichtbaar genoten. Een goed begin van het weekend.
