Dave Cloud And The Gospel Of Power – Today Is The Day That They Take Me Away
Dave Cloud is niet meer, hij is in februari 2015 overleden na een slepende ziekte. Gelukkig heeft hij samen met zijn band ‘The Gospel of Power’ vlak voor zijn dood nog een laatste album op kunnen nemen.
Dave Cloud heeft door zijn eigenwijsheid nooit grote roem gekend, maar kon wel rekenen op een vaste kring van liefhebbers. Dave Cloud is geboren in 1948 in Nashville Tennessee en zijn hele muzikale leven speelde zich af in- en rond Nashville. Nadat hij zijn podiumangst overwonnen had begon hij in lokale clubs te spelen waaronder de Springwater Club. Met zijn eerste punkband ‘The Psychotic Night Auditors’ speelde hij het klaar om zo ruig te spelen dat het hele publiek werd weggejaagd en ‘The Psychotic Night Auditors’ nooit meer welkom waren in de Springwater. In de jaren tachtig was Dave weer welkom in de Springwater en daar ontwikkelde hij zijn eclectische podiumact waarin hij eigen composities, rock- en pop covers combineerde met karaoke. Dave’s kracht was dat hij een nummer nooit twee keer hetzelfde bracht.
Samen met de band ‘The Gospel of Power’, samengesteld uit leden van indiebands als SilverJews en Lambchop, maakte Dave inmiddels al zeven albums. Dave’s muziekstijl is garagerock, zijn manier van zingen is een mengeling van Tom Waits en Captain Beefhart.
‘Today Is The Day That They Take Me Away’ is in het licht van Dave’s overlijden een veelzeggende titel. Het is een ambitieus album, met maar liefst 27 nummers. Dave Cloud doet ook op dit laatste album geen enkele consessie aan de luisteraar; noise en meligheid worden afgewisseld met vlijmscherpe garagerock en melancholische pareltjes. Zeker geen plaat om zomaar als achtergrond aan te zetten. Je moet hem als luisteraar echt veroveren. Maar dan komt de chaos en boosheid in het titelnummer ook keihard binnen, net als het duistere van het Tom Waits achtige ‘Thieving Love Bandit’. De heerlijk rammelende garagerock van ‘Never Say You Come From Nowhere’ wordt gevolgd door ‘Shoot Me Juice, Lucy’ waarop Dave dan weer bijna als Neil Young klinkt.
‘My Boss Is Broke’ snijdt met zijn vervreemdende vocalen dwars door je ziel. ‘Damn Damn Damn Damn’ klinkt met zijn ironische ondertoon als een lijflied voor Dave Cloud. ‘Impetuous’ is een van de mooiste garagerockers op het album. Het hoogtepunt van ‘Today Is The Day That They Take Me Away’ is wel het ruim 10 minuten durende epos ‘Oh No She’s Mine’ met zijn vervreemdende oosterse instrumentatie en bezwerende Tom Waits zang.
‘Today Is The Day That They Take Me Away’ is als Dave Cloud, eigenzinnig en compomisloos. Dus zeker niet geschikt voor iedereen. Maar voor de liefhebbers van verhalenvertellers als Tom Waits, Captain Beefhart en Neil Young is het een bijzondere uitdaging. Het is zeker geen album wat je op het eerste gehoor mooi vindt. Het is een album dat je als luisteraar moet veroveren en waar je zeker niet alles mooi van vindt, maar wat als je het over je heen laat komen steeds nieuwe aspecten vrijgeeft. (7,5/10) (Fire Records)
