De Effenaar valt massaal voor de charme van de oude bluesgigant
Aan het einde van het festivalseizoen 2015 heeft Seasick Steve er duidelijk nog geen genoeg van. Hij doet nog een uitgebreide clubtour door Nederland en Denemarken waarbij hij in iets meer dan twee weken 10 uitverkochte clubshows speelt. Welbeschouwd is een dampende, zwetende club ook de beste omgeving voor een Seasick Steve. Zijn shows hebben altijd een intiem karakter, wat in een club beter tot zijn recht komt dan op een gigantische festivalweide.
Steven Gene Wold, zoals Seasick Steve bij de burgerlijke stand bekend is, werd in 1941 in Oakland Californië geboren. Op zijn 14e liep hij weg van huis en leidde hij een zwervend bestaan dat hij zelf beschreef als: “Hobos are people who move around looking for work, tramps are people who move around but don’t look for work, and bums are people who don’t move and don’t work. I’ve been all three.” Vanaf de jaren zestig speelt en produceert Wold de blues, lang zonder groot succes. Ondanks dat hij het podium deelt met grootheden als John Lee Hooker en Joni Mitchel. Pas in 2004 maakt hij zijn eerste album en vanaf 2006 krijgt Seasick Steve’s carrière een boost. Hij komt op tv bij Jools Holland en speelt op belangrijke festivals als Reading en Glastonburry. Sinds 2008 wordt Steve begeleid door drummer Dan Magnusson.
De grote charme van Seasick Steve is dat hij volstrekt zichzelf blijft. Zijn podiumapparatuur ziet er nog steeds uit alsof het spontaan van ellende uit elkaar kan vallen, hij draagt nog steeds afgeleefde jeans, en houthakkershemden. Hij is heel bescheiden over zijn succes en is steeds uiterst benaderbaar. De show in de Effenaar staat in het teken van het dit voorjaar verschenen album ‘Sonic Soul Surfer’
Black Box Revelation
Black Box Revelation, opgericht in 2005 in Brussel, opent de shows van Seasick Steve tijdens deze Nederlands/Deense tour. Bij oprichting noemden Jan Paternoster en Dries Van Dijck hun band Thickfreakness naar een album van the Black Keys, wat iets zegt over hun muzikale invloeden. De heren veranderden de naam al snel naar Black Box Revelation. De band trekt in België al snel de aandacht en eindigt al in 2006 als tweede in Humo’s Rockrally. Black Box Revelation krijgt veel airplay bij Studio Brussel en staat al snel op grote festivals als Pukkelpop. Hun show tijdens Pukkelpop van 2009 wordt door Humo zelfs uitgeroepen als de beste show van die editie van Pukkelpop.
De heren halen een Engelse recensie aan om hun muziek op Facebook te beschrijven: “”Scuzzy guitars, crashing drums, unabashed energy and depth of soul.”Black Box Revelation verrast het wat oudere publiek in de Effenaar met een snoeiharde set bluesrock. Zanger/gitarist Jan Paternoster grossiert in gruizige gitaarriffs en met zijn lekkere, een beetje lijzige stem houdt hij het midden tussen een jonge Mick Jagger en Dan Auerbach. Het publiek heeft maar even nodig om enthousiast te raken en al snel knikken veel hoofden instemmend mee en gaan er voorzichtig al wat vuisten de lucht in. De band wisselt vuige bluesrock af met garagerock en country. Drummer Dries van Dijck houdt met zijn gepassioneerde drumwerk het tempo erin zodat Jan Paternoster kan gloreren met vuige riffs en snijdende vocalen. Het hoogtepunt van de show is de ballad ‘Never Alone, Always Together’ waarin de rauwe blues en gevoel samensmelten.
Seasick Steve
Het publiek in de Effenaar is wat ouder er zijn opvallend veel stelletjes. Er heerst de hele avond een relaxte sfeer. Als het podium voor Seasick Steve wordt verbouwd valt Steve’s hoekje gelijk op: oude, bijna uit elkaar vallende gitaarversterkers en een antieke stoel met bijna even oude kussens erop. Een van Steve’s roadies is een generatiegenoot, met witte baard en kuif. Bij opkomst zet Seasick Steve een bijna melig gitaarintro in op een “normale” gitaar. Het intro gaat over in een gedreven uitvoering van ‘Cheap’ en we zijn los. Bij ‘Bring it On’ ontwaren we weer zo’n bijzonder snaarinstrument waar Seasick Steve om bekend staat. De klankkast lijkt opgebouwd uit een oude carterpan en op de zelfgemaakte hals zitten 4 snaren. Een gimmick? Wellicht, maar Seasick Steve weet steeds een uniek, rauw geluid uit deze bijzondere instrumenten te halen. Tussen de nummers door neemt Steve ruim de tijd om met het publiek te keuvelen. Zo brengt hij het verhaal over de tour shirts die te koop zijn, die een foute opdruk mee hebben gekregen. De shows van deze tour zijn allemaal in Nederland of Denemarken, maar onder de datums staat “UK Tour 2015”. “the Black Box Revelation also have them t-shirts, but theirs are way cooler”.
Dan is het tijd voor oude hits: Het prachtige ‘I Started Out with Nothing’ passeert de revue. Daarna gaat Steve op zoek in het publiek, hij pikt er een meisje, Stefanie, uit. Kenners weten dat dat een voorbode is van ‘Walkin’ Man’ waarin Seasick Steve een meisje toezingt. Hij doet dat altijd, het is een toneelstukje, maar Steve speelt het met zoveel charme en zo authentiek dat hij er mee wegkomt. Na de romantiek van ‘Walkin’ Man’ is het tijd voor een rauwe blues: ‘Self Sufficient Man’. Een volgend hoogtepunt is het gevoelige ‘Dark’ dat Steve inleidt met: “I’m not afraid of the dark, in fact I love it. When you’re afraid of things in the dark, go out and be the thing yourself”.
Er staat al de hele avond iemand met een groot kartonnen bord met “1968” in het publiek. Als het moment aangebroken is om het bluesy ‘Barracuda 68’ te spelen richt Steve zich tot deze persoon en vertelt dat het nummer niet om de Barracuda gaat, maar over het gevoel van vrijheid dat hij in die auto voelde, achteruitrijdend met Jimi Hendrix op de 8-track tape. Steve leidt ‘Never Go West’ in als een verhaal. Als er iemand luidruchtig doorheen schreeuwt doet hij alsof hij deze persoon aan wil vliegen: “Shut the fuck up, I’m telling this motherfucking story, not you!” wat luide bijval krijgt uit het publiek. In de toegift komt Seasick Steve op in een Black Box Revelation shirt. De toegift begint met de cover ‘Baby please don’t go’ en als afsluiter speelt hij het heerlijk bluesy ‘Thunderbird’. Na de show wordt ook Black Box Revelation op het podium geroepen om gezamenlijk het applaus in ontvangst te nemen.
Verwacht van Seasick Steve geen grote vernieuwingen, ook niet op een nieuw album. Steve is niet hip, maar de man speelt niet alleen de blues, hij is de blues!
