Arno, rocker, chansonnier en troubadour

Arno, bij de Oostendse burgerlijke stand beter bekend als Arno Charles Ernest Hintjens is een van de weinige echte Euro rockers. Hij speelde in bands als Freckleface, Tjens-Couter en werd bekend met TC-Matic. Toen die band in 1986 uit elkaar ging bouwde Arno langzaam maar gestaag aan een oeuvre dat met het recent verschenen ‘Santeboutique’ 25 albums beslaat. Hij bediende zich van verschillende talen, verschillende genres en verschillende bandleden, maar wat altijd bleef was zijn gedrevenheid en mededogen voor de underdog.

In Frankrijk is hij geëerd als Ridder van de Kunsten en Letteren en op 6 februari ontving hij de Life Time Achievement MIA award. Kortom, het gaat Arno voor de wind zou je zeggen. Ware het niet dat op 8 februari een interview in de Standaard verschijnt waarin bekend wordt gemaakt dat Arno gediagnostiseerd is met pancreas kanker en komende week hieraan geopereerd gaat worden. De show in Parijs van 11 februari is voorlopig de laatste show. Na zijn revalidatie hoopt de rocker weer op te kunnen treden. “Daar krijg ik energie van, optreden is een soort verslaving”.

In het uitverkochte Doornroosje op 7 februari is van bovenstaand nieuws nog niets bekend. De zaal is gevuld met een ouder publiek dat in de jaren 80 wilde tijden heeft gekend maar er inmiddels een wat bezadigder levensstijl op na houdt. Zo niet Arno’s band, gitarist, toetsenman en drummer behoren tot de jongsten in de zaal, sterker nog de drummer is vandaag voor de derde keer vader geworden, de reden waarom de band te laat is begonnen.

Opener ‘They Are Coming’ zet de toon voor de avond, hoekige grooves, rafelige gitaarriff en Arno die vol overgave zijn teksten brengt. Dat hij ze soms moet oplezen is de oude man graag vergeven. Het publiek in Doornroosje veert steeds massaal op als de band een van de TC Matic klassiekers inzet. Te beginnen met hoekige en stuiterende ‘Que Pasa’. Naast een gedreven zanger betoont Arno zich vanavond vooral een onderhoudend verteller. ‘Santeboutique’ het titelnummer van zijn meest recente album leidt hij in met “Santeboutique betekent in het Nederlands: we zitten in de stront proper gezegd” Na een tirade over de coiffure van Trump en Boris Johnson concludeert Arno dat we in de stront zitten door een kapper.  Maar het zijn niet alleen de TC Matic hits die de avond maken, het langzaam opbouwende ‘Il est Tombe du Ciel’, het hilarische ‘Tjip Tjip, C’est Fini’ met de hilarische strofe “Pas de Poezie, Les hommes sont comme les oiseaux, tjip tjip, c’est fini” zijn prachtige rock ’n roll liedjes. Een van de mooiste nummers van de avond is het duister dreigende ‘Lady Alcohol’.

Maar het zijn toch de hoekige, funky ritmes van TC Matic klassiekers als ‘Middle Class and Blue Eyes’, ‘O La La La’ en vooral het bijtende ‘Putain Putain’ waarin Arno zijn frustratie over de Brexit bijna letterlijk uitspuwt die Doornroosje tot dansen bewegen. Als het tempo omlaag gaat neemt de oude troubadour plaats op een stoel en zingt hij prachtige chansons als de Adamo cover ‘Les Yeux de la Mere’ of het intense en slepende nummer over zijn depressie ‘Court-Circuit Dans Mon Esprit’. De reguliere set eindigt optimistisch met het bijna juichende ‘Filles au Bord de Mer’. De toegift trapt af met het optimistische ‘Vive ma Liberté’. Arno eindigt zijn show met het venijnige ‘Ha Ha’ dat begint met de bijna profetische woorden “Give me power, de la force”.

Arno is tegelijkertijd grappig, rauw, een stoere rocker en een kwetsbare, lieve oude man die je het gunt dat hij na zijn operatie en revalidatie het podium weer kan betreden en zijn muziek kan blijven delen.  

fotografie: (c) Ariane van Ginneke (archief Rockmuzine)