Black Bottle Riot zet Plufabriek op z’n kop

Een dag na de zinderende albumpresentatie van Black-Bone in de Effenaar strijkt hetzelfde gezelschap neer in de Plu fabriek in Nijmegen. Nu om de lancering van ‘III: Indigo Blues’ het derde album van Black Bottle Riot te vieren. Nu zou Black-Bone het publiek opwarmen voor de mannen van Black Bottle Riot. Er is de hele dag keihard gewerkt om de Plufabriek om te toveren in een rocktempel. En dat is gelukt, voor het piepkleine podium is een sfeervol zaaltje ontstaan waar het publiek dicht op de bands staat.

Black-Bone
Het was ongetwijfeld laat geworden gisterenavond voor de mannen van Black-Bone. Daar viel in Nijmegen weinig meer van te merken. Vol goede moed begon de band aan haar soundcheck. De heren moesten passen en meten met hun pedalboards op het kleine podium. Sven en Steef maakten wegens ruimtegebrek gebruik van de speakers van Jaap en Simon. De kistjes met logo die normaal de rand van het podium sieren zijn voor deze show thuisgebleven.

Black-Bone liet met een furieuze set aan de Plufabriek zien wat ze in Eindhoven verstaan onder “No Bullshit Rock ’n Roll”. De band speelde nummers van haar laatste album ‘A Blessing in Disguise’. Het hoogtepunt van de show was het duistere ‘Suicide (Ain’t No Way Out) waarin Black-Bone toonde een reuzestap gemaakt te hebben, zowel muzikaal als inhoudelijk. Met hun huidige single ‘Nothing But History’ gaf Black-Bone hun visitekaartje af als rock ’n roll monster.

Black Bottle Riot
Zoals gezegd is ‘III: Indigo Blues’ het derde album van Black Bottle Riot. De band is afkomstig uit Nijmegen. De Plu fabriek is voor de band dan ook een soort geboortegrond.

“Welke rockband maakt er nu nog een derde album?” vroeg Simon zich tijdens de show af, “Dan wordt het toch echt wel serieus”. En zo is het, ‘III: Indigo Blues’ is een serieus goed album van een serieuze rockband die met dit album vooral aan diepte heeft gewonnen. De band klinkt doorleefder en krachtiger dan ooit. Rockmuzine gaf in haar recensie het album dan ook een 8.

De band betrad het podium onder het geluid van de jazzy trompet uit ‘Cristo Redentor’. ‘Cast Aside’ werd met een valse start ingezet, Mike’s gitaar moest opnieuw worden gestemd, maar daarna ging het dan ook los. De mannen van Black Bottle Riot stonden de hele show met een enorme grijns op hun gezicht. En dat enthousiasme bleek besmettelijk, het publiek reageerde uitbundig en zong vaak massaal de teksten mee.

Snoeiharde riffs leidden het gedreven ‘High Tide’ in, een nummer waarin vooral het samenspel tussen Mike en Simon opviel. De in whiskey gedrenkte southern rock van ‘Texas Pete’ dreef het publiek naar nog groter enthousiasme.
Nog een paar uit de oude doos: het catchy ‘Bright Light City’ dat drijft op een geweldige gitaarriff, de vette bluesrock van ‘Doin’ Fine’ en het heerlijke titelnummer van ‘Soul in Excile’.

Toen was het dan toch tijd voor nieuw werk. Te beginnen met het beklemmende ‘Crown Me a Sinner’. Gevolgd door de loodzware gitaarriffs van ‘Time and Time Again’. Daarna ging het tempo omlaag voor misschien wel het allermooiste nummer dat Black Bottle Riot ooit maakte. Het epos ‘One With The Dust’, wat live prachtig opgebouwd wordt naar de vuige gitaarsolo van Mike. In het beeldschone country nummer ‘Around The Sun’ liet Black Bottle Riot vol zelfvertrouwen haar kwetsbare kant zien. Het publiek waagde zich daarna aan een voorzichtig dansje tijdens het funky ‘Heart of Stone’.

Black Bottle Riot wist de stemming in het dampende zaaltje van de Plufabriek nog verder te verhogen door te zorgen voor een shotje whiskey. Na deze hartversterker was het weer old time blues dat de klok sloeg: van het bluesy ‘Rocky Roads’ via de boogie van ‘Backseat Boogie’ naar het volgende hoogtepunt van de show: Het furieuze ‘In The Balance’ met Simon op mondharmonica en de snerpende slide gitaar van Mike.

Het uitspreken van bedankjes is niet Simon’s ding, maar daarmee was zijn bijna sprakeloze bedankjes van het publiek: “Potjandorie!” dan ook extra charmant. Maar toen hij dan toch de mensen die het album mede mogelijk hebben gemaakt bedankt had was het weer tijd voor muziek!

De solo door Simon gezongen Merle Haggard cover ‘Ramblin’ Fever’ vormde het intro voor de knallende afsluiter ‘Stay Hungry’ waarin de band en publiek samen nog even alles gaven. Je kunt bijna geen passender afsluiter voorstellen, naar huis gestuurd worden met: “Stay Hungry for Rock ’n Roll!”

De Plu Fabriek vormde het ideale decor voor een dampend avondje southern rock met de mannen van Black Bottle Riot. Met hun muzikaliteit, passie en enthousiasme wisten ze het publiek in het volgepakte zaaltje bij de kladden te pakken en stevig in hun greep te houden tot de laatste noot wegstierf. Iemand in het publiek die de band voor het eerst live zag verzuchtte: “Black Bottle Riot feels like coming home. This was absolutely brilliant.”