Succesvol Breda Barst bij jubileum

Breda Barst werd dit jaar alweer voor de twintigste keer georganiseerd. Verspreid over twee dagen bezochten ruim 30.000 het jaarlijkse festival in het Valkenberg park. De organisatie is er ook dit jaar weer in geslaagd om een gevarieerd programma samen te stellen dat een gemêleerd publiek ertoe verleidde af te reizen naar het zonovergoten Valkenberg park. Het muziekprogramma van Breda Barst was verdeeld over 4 podia. Het Amstelpodium was het hoofdpodium. Op het vijverpodium speelden de wat meer alternatieve bands. Locale bands hadden een plek op de Suikerbiet. Voor het harde werk moest je in de tent van de Spaanse Kraag zijn.Het was zondagmiddag dan ook gezellig druk in het park met mensen die zich voor de verschillende podia hebben verzameld, maar ook met gezinnetjes die een plekje in de zon op een van de grasvelden hebben gevonden.

My Baby

Het was nog vroeg op de middag toen het Nieuw-Zeelands – Nederlandse trio My Baby het vijverpodium betrad. My Baby omschrijft haar eigen muziek als “Delta trance Louisiana dub indiefunk”.

Hoe dat klonk? De Nieuw-Zeelandse gitarist Daniël Jonston riep met behulp van de voodoo klanken uit een zelfgeknutseld éénsnarig instrument  zangeres Cato “My Baby” van Dyck op. Waarna de show echt losging en My Baby aangevuurd door de dansbare drumbeats van broer Joost van Dyck Breda Barst hypnotiseerde met haar psychedelische blues. Zangeres Cato heeft een soepele stem waarmee ze zowel warm en soulvol kan zingen als hypnotiserend psychedelisch. Gitarist Daniël  versterkte met zijn inventieve gitaarspel het psychedelische effect van de muziek van My Baby. Alles begon en eindigde echter bij de hypnotiserende drumbeats van Joost. My Baby overtuigde. Met hun altijd dansbare psychedelische blues kreeg de band ondanks het vroege tijdstip Breda Barst aan het dansen.

The Delta Saints

The Delta Saints zijn een nog jonge band uit Nashville. De band heeft haar groeiende reputatie opgebouwd met continu live spelen, vaak wel 200 shows per jaar. The Delta Saints hebben zojuist hun tweede studio album ‘Bones’ gepubliceerd en touren door Europa om dit album te promoten. De muziek van the Delta Saints is moeilijk in één hokje te vangen, rock en blues worden vermengd met country en funk en hier en daar een flard jazz.Op Breda Barst wisselden The Delta Saints de stevige bluesrock van opener ‘Sometimes I Worry’ af met psychedelica en reggae  in ‘Pray On’. Het hoogtepunt van de show was een huiveringwekkende uitvoering van ‘Dust’ van hun laatste album. Met name zanger Ben Stiller weet met zijn prachtige doorleefde zang het publiek vanaf eerste regel te grijpen.

The Delta Saints betraden het vijverpodium als onbekend bluesbandje uit de Verenigde Staten, maar verlieten het als één van de grote verrassingen van Breda Barst.

The Deaf

Als je the Deaf te bestempelt als het hobbybandje van Spike, de gitarist van Di-Rect, doe je de band echt tekort. The Deaf is een echte band met twee studio albums op haar naam en talloze optredens, zowel in binnen- als buitenland. The Deaf maakt garagerock in de beste Haagse beat-traditie. De band heeft met Spike van Zoest een charismatisch frontman die zingt en gitaar speelt, maar ook het publiek ophitst.

Bij het optreden op Breda Barst zit orgelspeler Midnight Mau tegen zijn gewoonte in op een kistje achter zijn orgel. Spike onthult dat: “Mau een paar weken terug van zijn racefiets is gepleurd en zijn arm heeft gebroken, meer Mitella Mau nu dus, respect voor die man.” The Deaf vergastte het publiek in Breda op een portie no-nonsense garagerock met gillende gitaren, catchy orgelriffs, stampende ritmes en de samenzang tussen Spike en Miss Fuzz. Het publiek vond het prachtig en naarmate de show vorderde werd de moshpit voor het podium groter. Het hoogtepunt van de show is het sfeervolle, mooi gezongen ‘Coming Down That Road’ dat door Spike aan Joost Zwagerman wordt opgedragen. Tijdens ‘I’m Alive’ vormde het publiek een Wall of Death tot aan de geluidstoren waarna het publiek samen met the Deaf nog een keer helemaal losging. The Deaf stond wederom garant voor een portie onvervalste rock ’n roll waar de energie vanaf spatte.

Navarone

Navarone is inmiddels een gevestigde naam bij de festivalboekers. Het vijftal met hun oorsprong in Nijmegen maakt een eigenzinnige mix van seventies rock gemengd met invloeden uit de grunge en de alternatieve rock. Liveshows van Navarone staan bekend om de muzikaliteit en het enthousiasme waarmee de band haar muziek speelt. Navarone is naar Breda Barst gekomen voor een moddervette rock show, al gelijk in de opener ‘Highland Bull’ gierden de gitaarsolo’s van Kees Lewiszong je om de oren. Pas halverwege de show tijdens het prachtig slepende ‘December’ ging het tempo wat omlaag. Dat was slechts van korte duur, bij het massaal meegezongen ‘Wander’ zat het tempo er weer fors in. Navarone sloot in stijl af met het psychedelische rock epos ‘Sage’.

Een show van Navarone is altijd weer een belevenis. De band speelt met zoveel passie en muzikaliteit dat je als publiek nauwelijks stil kunt blijven staan. Navarone’s grootste wapen is de soulvolle rockstem van zanger Merijn van Haren die soms wel drie longen lijkt te hebben.

Fiction Plane

Je zult maar de zoon van Sting zijn, op je vader lijken en dan ook nog bas spelen en zingen. Dat is precies wat Joe Sumner, zanger/bassist van Fiction Plane is overkomen. Altijd valt de vergelijking met die beroemde vader. Het siert Joe dat hij daar lak aan lijkt te hebben en zijn eigen gang gaat met zijn bandje dat al sinds 2001 bestaat. Fiction Plane mocht op het Amstelpodium Breda Barst afsluiten. De band speelt toegankelijke poprock die bij het Breda Barst publiek in de smaak viel.  Ook hun minder bekende nummers werden met enthousiasme ontvangen.  Joe Sumner was de charmante frontman van de band die wars leek te zijn van sterallures, maar gewoon lekker deed waar hij het beste in was: mooie liedjes spelen.

Een verrassende keuze van de organisatie om een band die eigenlijk maar één grote hit in Nederland heeft gehad, ‘Two Sisters’ uit 2007 alweer, als hoofdact op de zondagavond te programmeren. De keuze viel echter goed uit en de band kon op veel bijval uit het publiek rekenen.

Death Alley

Misschien wel het meest opwindende optreden van Breda Barst vond niet plaats op een van de grote podia, maar in de intieme tent van de Spaanse Kraag. Het Amsterdamse Death Alley wist met haar knetterharde, razendsnelle psychedelische punkrock de tent tot een kookpunt te brengen. Lange wuivende haren, pornosnorren, bakkebaarden, donderende drums, grommende bassen en vooral psychedelisch gierende gitaren voerden de boventoon in de rock ’n roll furie die de band samen met het uitzinnige publiek opriep. Het leek alsof band en publiek al waren begonnen de tent af te breken nog voor de show was afgelopen.

Het “NOG EEN LIEDJE!” klonk zo uitzinnig dat de band dit niet kon negeren en samen met het publiek ver na slutiingstijd nog één keer alles uit de kast haalde in een laatste orkaan van rock ’n roll, moshpit en crowdsurfers.

Tot slot

Editie 2015 van Breda Barst was wederom een succes, met prachtig weer, lekker eten, een geweldige sfeer en vooral heel veel muziek. De organisatoren zijn er in geslaagd om tussen de gearriveerde artiesten toch ook weer minder bekende pareltjes een podium te geven, zodat Breda nu bijvoorbeeld kennis heeft kunnen maken met the Delta Saints, My Baby en Death Alley. Op naar editie 2016.