Antimatter overtreft zichzelf in De Helling Utrecht

Na de tour in oktober 2022 ten faveure van de release van het ronduit prachtige ‘A Profusion of Thought’ maken de sympathieke Engelse zwartkijkers Antimatter wederom de overtocht naar het Europese vaste land. Het zijn zes optredens, waaronder een prestigieus debuutoptreden op het grote Graspopfestival een dag na Utrecht. De show in de prachtige zaal van De Helling kan dus gezien worden als een try-out. Aan het publiek om te beoordelen of Mick Moss en consorten er klaar voor zijn.

Maar voordat de melancholische depri-metal van Antimatter de Helling vult, word ik zowaar blij verrast met een erg spannend voorprogramma. Zeitwende heet de nieuwe band van ex-Textures drummer Stef Broks, nu verrassend op zang. Muzikaal omschreven als: “…een brug tussen Nine Inch Nails, 16 Horsepower en Peter Gabriel. Geïnspireerd door de duistere en melancholische onderstroom van de 90’s, vonden ze een balans tussen intense riff-heavy rock en een somberder, rauwer geluid.”

Het blijkt het debuutoptreden te zijn en dus de eerste keer dat Stef voor een publiek zingt in plaats van drumt. Nou ja, hij ondersteunt de meeste songs ook met prachtig percussiewerk op zijn trom naast de microfoon. Het biedt zowel visueel als qua sound iets extra’s. De nummers zijn stuk voor stuk spannend van opbouw, niet direct in een hokje te duwen en overtuigen vooral door een echt eigen sound. Ook al is Stef niet altijd even toonvast, dit wordt gecompenseerd door een intense podiumpresentatie. Na een niet helemaal zuivere uithaal verontschuldigt hij zich, wat hem een terecht applaus oplevert. Goh, als James LaBrie dit na iedere valse noot doet, horen we de hele avond ‘sorry’. Maar ondanks dit kleine verbeterpunt, blijkt Zeitwende zeker een aanwinst voor de metal scene. Muzikaal doet het me regelmatig aan The God Machine denken (wie kent die nog?). Benieuwd hoe de band zich gaat ontwikkelen.

Tijdens een korte ombouwpauze is de zaal zowaar goed volgelopen met een kleine 300 man. Mooi dat Antimatter, die zich met zijn ‘melancholic dark-rock’ toch in een wat niche-markt begeeft, steeds meer mensen weet te trekken. En dat op een avond waar de concurrentie van Graspop, Pinkpop en The Swans in Tivoli groot is. Maar niemand zal achteraf ontevreden zijn met de keuze. Want waar in het verleden de optredens niet altijd het hoge niveau van de albums wisten te evenaren, meestal door een matige sound of een afstandelijke presentatie, klopte het vanavond zomaar op alle fronten.

De band oogt ontspannen en is duidelijk beter ingespeeld dan tijdens de vorige tour, waar de bassist nog nieuw was. Het geluid is hard, maar prima in balans, de lichtshow prachtig en Mick is relaxed, zoals altijd zeer goed bij stem en maakt regelmatig contact met het publiek. De setlist is een mooie dwarsdoorsnede van de discografie. Vrijwel alle publieksfavorieten komen voorbij. En wat verrassingen.

De band trapt af met het ingehouden ‘The Third Arm’ van album ‘Black Market Enlightenment’ (2018). Van diezelfde plaat komen ook nog ‘This is not Utopia’, ‘Partners in Crime’ en persoonlijke favoriet ‘Wish I Was Here’ in een werkelijk prachtige versie, voorbij. Van het nieuwe album bezorgen single ‘Fold’, het breekbare ‘No Contact’ en als toegift het zelden gespeelde ‘Heathen’ dikke lagen kippenvel. Gelukkig wordt beste album ‘Leaving Eden’ (2007) niet vergeten. De machtige titelsong is zoals altijd een terechte publieksfavoriet. Maar nog blijer word ik van het lange, hypnotiserende en zwaar door Zeppelin’s ‘No Quarter’ beïnvloede ‘Another Face in a Window’. Het epos wordt subtiel opgebouwd, waarna het refrein er vol dramatiek heerlijk in knalt. Fijn dat deze weer op de setlist staat heren!

Mick’s bezwerende vocalen vormen de hoofdmoot van het Antimatter-geluid, het is tenslotte min of meer een soloproject, maar live heeft ook gitarist Dave Hall een bepalende rol met zijn achtergrondzang en langgerekte solo’s. Drummer Feb Regmann en bassist Paul Holligan leggen een prima basis, waarbij vooral Feb een steeds grotere rol heeft in de gelaagde sound. Maar de charismatische Moss blijft echter de blikvanger en is zangtechnisch op geen foutje te betrappen.

Na een dikke 100 minuten genieten, is het concert voorbij en kunnen we concluderen dat de band helemaal klaar is voor Graspop, in een ongetwijfeld volle, maar bloedhete tent. Hopelijk is het geluid daar van hetzelfde niveau. Ik heb de band vele malen gezien de afgelopen jaren, maar vanavond staat genoteerd als beste en als een huis. Naderhand babbelt de band nog even bij met de fans en meldt Mick dat de vinyl-versie van het meest recente werkstuk in het najaar klaar is. De band komt dan weer naar Nederland voor wat akoestische optredens. Wij zijner vanzelfsprekend weer bij.