Twee topbands zetten De Bosuil op z’n kop

Je kunt een weekend niet beter beginnen dan met een goed live concert. Op vrijdag avond 25 september stonden zowel Guy Smeets als Albany Down op het podium in De Bosuil. Dus hoefde je niet lang te twijfelen waar je naartoe zou gaan. Het was trouwens een uitstekende kans om de Guy Smeets Band nog eens aan het werk te zien. Veel kansen krijg je niet meer, want op dertien december wordt het laatste concert van deze band gegeven in zaal De Schakel in Reuver.

Iets na negenen begon het vijftal aan hun op drie na laatste concert en ze gooiden er meteen de beuk in met het stevige uptempo nummer ‘Green Light Girl’. Deze Doyle Bramhall III cover is trouwens ook de opener van ‘GS Band’, het enige album van de band. De band ging op het elan van hun opener verder met het stuwende ‘Daisy’, waarin Guy Smeets al de eerste flitsen van zijn talent als gitarist liet horen. De rauwe stem van Rob van der Sluis kwam hier helemaal tot zijn recht en de diepe baslijnen van Jules van Bussel, vervanger van Nick McGrath, gaven het nummer de nodige groove. ‘So Many Roads’ was één van de hoogtepunten van dit prachtige concert. Dit vijftig jaar oude nummer van John Hammond, dat wij vooral kennen in de versie van John Mayall en Joe Bonamassa, werd door de Guy Smeets Band heel overtuigend gebracht. De zang was knap, de ritme sectie uitstekend en Colly Franssen was groots op de Hammond. Hij was constant maar niet dominant aanwezig. Midden in het nummer was het dan de beurt aan de jonge frontman om al het goeds dat over hem verteld en geschreven wordt, in de praktijk om te zetten. De zeventien jarige knaap liet zich niet pramen en speelde een weergaloze solo op zijn Fender Telecaster. Het publiek wist dit alles te appreciëren en bedankte de band met een langdurig applaus.

In de shuffle ‘Don’t Know What I’Do’ kwam Colly Franssen aardig uit de hoek op zijn toetsen. Hij gaf het nummer een positieve impuls. Guy Smeets nam even later prachtig over. ‘Dreams’ is één van de nummers die Guy Smeets zelf geschreven heeft. De muzikanten moesten hier alle vier hun beste beentje voor zetten. Halfweg was er een erg mooie ritme verandering en vanaf dat moment ging Guy er vol tegenaan met uitstekend en snel vingerwerk op de hals van zijn Fender. Het is het beste nummer op het album, maar ook live is het meer dan acht minuten genieten. De band bleef het beste van zichzelf geven in ‘Living With The Blues’, maar het waren weer Colly en Guy die alle aandacht naar zich toe trokken. Colly gaf met een korte solo de aanzet voor een duel tussen hem en Guy. De band verwerkte ook nog op een aardige wijze het refrein van het Rolling Stones nummer ‘Miss You’ in deze “Living With The Blues’.

Guy wisselde zijn Telecaster voor een Stratocaster voor de instrumentale slowblues ‘Alchemy’. Het nummer is op het lijf geschreven van de uitstekend gitarist en dat is het minste wat je kan zeggen van Guy Smeets. Hij schitterde op het podium en het leek allemaal zo eenvoudig en gemakkelijk. ‘Alchemy’ ging naadloos over in ‘I Just Don’t Care’, het laatste nummer van deze Nederlandse band. Uptempo rock met een heel herkenbaar refrein, dat op vraag van Rob van der Sluis enthousiast werd meegezongen. De Guy Smeets Band liet een uitstekende indruk, het zal zonder twijfel een aderlating zijn als deze band van het toneel verdwijnt. Het schijnt dat Guy zeker van plan is om verder te gaan, maar dat hij zich wil omringen met jonge muzikanten. Wat de andere vier bandleden van plan zijn is nog niet bekend, maar met een goede gitarist er bij hebben zij zeker nog toekomst want het zijn stuk voor stuk prima muzikanten.

Op 15 februari 2014 gaf de Britse band Albany Down haar eerste concert ooit buiten het Verenigd Koninkrijk. Jo Mast had er voor gezorgd dat dit viertal in het voorprogramma mocht spelen van Ian Siegal. De overvloedige regen in Engeland stak er toen nog bijna een stokje voor, maar uiteindelijk stond Albany Down in Dessel op het podium, waar ze direct indruk maakten door hun erg sterke nummers en enthousiasme op het podium. Paul Muir is een erg sterke frontman en zanger en met Paul Turley hebben ze een echte gitarist. De ritme-sectie met Donna Peters op drums en Billy Dedman op bas staat als een rots en ze bepaalt uitstekend het ritme en de groove. Paul Jones, de grote muziek kenner van BBC radio voorspelde de band een gouden toekomst.

Twintig maanden na hun eerste concert op het Europese vasteland was Albany Down te gast als hoofdact in De Bosuil te Weert, alwaar ze negentig minuten lang het publiek meenam op een muzikale reis. Albany Down heeft momenteel twee albums uit, ‘South Of The City’ uit 2011 en ‘Not Over Yet’ uit 2013 en alle nummers zijn door de band zelf geschreven. Hun muziek zit vol invloeden van Jimi Hendrix, Led Zeppelin, Cream en Joe Bonamassa. Veel rock met een klein scheutje blues is dat wat Albany Down ons in De Bosuil zou voorschotelde. De band had er duidelijk zin en startte met ‘Back Again’, de opener van hun recentste album ‘Not Over Yet’. Stevige rock, met een ritme sectie die heel strak en heel gedreven de basis vormde voor deze aanstekelige muziek. Paul Muir is een geboren frontman en beschikt over een zeer goede strot en heeft veel interactie met het publiek en de andere bandleden. Vrijdag in Weert was dat niet anders en hij stookte gitarist Paul Turley regelmatig aan, wanneer deze aan een vette ruige solo begon. Paul begon de eerste drie nummers op zijn Fender Stratocaster en smeet van in het begin al zijn registers open, wat resulteerde in een spervuur van heerlijke gitaar klanken tijdens ‘Man Like Me’. Donna Peters op drums en Billy Dedman op zijn vijf snaren bas zorgden op voortreffelijke wijze voor het gedreven krachtige ritme.

Het meest bekende nummer van het Britse viertal is zonder twijfel het trage ‘You Ain’t Coming Home’ met een gitaar intro waar je kippenvel van krijgt. Paul had zijn Stratocaster ingewisseld voor een Gibson Les Paul om zo een vetter geluid te krijgen. Niemand in De Bosuil bleef onberoerd tijdens dit topnummer. Het geweldige gitaarspel van Paul Turley en de erg gevoelsvolle zangpartij van Paul Muir maakte van “You Ain’t Coming Home” een slowblues van heel hoog niveau. De kreten van wanhoop en onmacht klonken zo puur uit Paul’s stem. Dezelfde gevoelens werden nog meer benadrukt in de laatste twee minuten van het nummer, tijdens de geweldig vette gitaar solo. Dit mooie trage blues nummer is een uitzondering in de muziek van Albany Down. Na dit kippenvel-moment ging de band er weer volle bak tegen aan met ‘She’s The Light’ en met de uptempo rocker ‘Travelling Blues’. Dankzij de Wah Wah pedaal klonk de Gibson van Paul Turley nog een stuk rauwer.

Het uitstekende album ‘Not Over Yet’ dateert al van 2013 en de band is bezig met een opvolger. In De Bosuil mochten we al een drietal nieuwe nummers horen. De eerste voorproefjes die de band het publiek liet horen waren ‘Mr. Hangman’ en ‘Feel The Flame’. Het ritme van ‘Mr Hangman’ nam je dadelijk beet en liet je niet meer los. Erg knap waren de meeslepende gitaar riffs van Paul Turley die voor dit nummer de bottleneck rond zijn vinger had gedaan. ‘Feel The Flame’ is strakker en krachtiger. Het melodisch refrein is bovendien bijzonder mooi. Donna Peters beheerste haar Ludwig drumstel als een koningin en bassist Billy Dedman plukte enorm gedreven en sterk aan zijn dikke snaren. Dit duo vormt een zeer sterke ritme sectie. Billy zocht tijdens het concert meerdere malen zijn drumster op en het spel plezier straalde dan van beiden af. Als deze twee nummers het standaard niveau zijn van de nieuwe cd, dan gaat het volgende Albany Down album weer een voltreffer zijn.

Het stomende en stuwende ‘My Lucky Streak’ zorgde hier en daar voor wat dansende mensen in Weert. Het nummer heeft een enorm sterk refrein. Hoogtepunten kiezen is moeilijk in dit geweldige concert, maar ‘The Working Man’ was vrijdag toch weer één van de betere nummers. Heel mooi opgebouwd, uitstekend gezongen, een gitaar die weer geweldig jankte, strakke drums en groovy diepe baslijnen waren de ingrediënten en de mix van dat alles was waanzinnig knap. Het derde nieuwe nummer, ‘Supersonic Girl’, kon iets minder bekoren. Het daaropvolgende nummer stond niet op de setlist, maar iedereen in De Bosuil reageerde enorm enthousiast wanneer Paul Muir aankondigde dat ze ter gelegenheid van John Bonham’s dood, die dag precies vijfendertig jaar geleden, een Led Zeppelin song zouden spelen. Led Zeppelin is één van Albany Down’s idolen en enkele seconden later werd er een knappe versie van ‘Rock’N Roll’ de zaal ingeslingerd en de tekst werd door enkelen meegezongen, tot grote tevredenheid van Paul. Het concert naderde het einde en we mochten nog genieten van het melodische ‘I Wanna Know’ en de afsluiter ‘South Of The City’, de titelsong van hun debuut album. De dreigende drums van Donna Peters in combinatie met de slide klanken uit Paul Turley’s Fender zorgen voor een heel knappe mix van klanken. Een top nummer om het concert af te sluiten.

Het publiek kreeg ook nog twee toegiften, met ‘You’D Better Run’, waarin Billy mocht uitpakken met een mooie bas-solo en Paul nogmaals uitzinnig tekeer ging op zijn Gibson Les Paul. Niet tegenstaande de titel die het tegen sprak, kwam er met een waanzinnig sterk ‘Not Over Yet’, toch een einde aan deze super avond. Zowel de Guy Smeets Band en Albany Down leverden een sterk concert af.