The Waterboys bewijzen het: de viool is rock ’n roll

Het hoogtepunt van de Waterboys ligt al zo’n 30 jaar terug met het briljante album ‘This Is the Sea’. Maar opper-Waterboy en enige constante factor van de band Mike Scott weet van geen ophouden. Zeker niet om te teren op het oude succes, maar omdat hij de wereld nog steeds iets te vertellen heeft. Niet alles wat hij sinds het succes in de jaren 80 gemaakt heeft was succesvol of even goed. Maar the Waterboys zijn zichzelf altijd opnieuw blijven uitvinden en met hun nieuwe album ‘Modern Blues’ is de band weer helemaal terug. ‘Modern Blues’ is een prachtig bluesy album geworden waarop Mike Scott andermaal bewijst dat hij een groot verhalenverteller is. The Waterboys zijn op een uitgebreide Europese tournee ter ere van dit nieuwe album. Tijdens deze tour doen the Waterboys ook de Effenaar in Eindhoven aan.

Freddie Stevenson

Mike Scott produceerde het nieuwe album van de Schotse troubadour Freddie Stevenson en nam Freddie toen maar gelijk op sleeptouw tijdens de Europese tour van zijn Waterboys. ‘The Darkening/The Brightening is Freddie’s vierde album. Op deze toer wordt Freddie Stevenson begeleid door Joe Chester, gitarist met een Waterboys verleden en Jessie Kilguss op harmonium.

Freddie Stevenson is een troubadour in de traditionele zin van het woord. Zijn liedjes zijn verhalend en poëtisch en met de begeleiding van een harmonium klinken zijn liedjes soms zelfs bedrieglijk middeleeuws. Als je bijvoorbeeld tijdens het breekbare ‘Roadmaker’s Daughter’ je ogen dicht deed kon je je in een middeleeuwse ridderzaal wanen in plaats van in de Effenaar.

Het mild-ironische ‘One For the Landlocked Sailor’ met fijne meerstemmige zang was het volgende hoogtepunt.
Freddie Stevenson wist met zijn kleine verhalende liedjes de aandacht van het publiek in de Effenaar te grijpen en hij kreeg dan ook een warm applaus toen hij na ‘Heart Shaped Stone’ het podium verliet.

The Waterboys

Toen de pauzemuziek zweeg en de zaallichten doofden werd de vogelverschrikker van de hoes van ‘Modern Blues’ op de backdrop geprojecteerd waarmee de toon voor de show al werd gezet voor de eerste noot was gespeeld. The Waterboys zijn niet naar de Effenaar gekomen om een greatest hits show te spelen, maar om hun nieuwe album te presenteren.

De show werd dan ook geopend met een van de hoogtepunten van ‘Modern Blues’, een gedreven uitvoering van ‘Our Destinies Entwined’. Steve Wickham stal de show met een rauwe, smerige solo op zijn viool. Mike Scott bleek prima bij stem en hij had er zin in! Mike Scott versleet in de ongeveer 30 jaar dat de Waterboys bestaan zo’n 70 muzikanten. De muzikanten die hem op deze toer omringen zijn wederom een gouden greep. Met name violist Steve Wickham en toetsenist Brother Paul stalen de show met hun extravagante spel.

Met nummers als ‘Still a Freak’, en het groovy, ironische ‘Nearest Thing To Hip’ lag de nadruk van de show sterk op ‘Modern Blues’. Maar de hits uit de begintijd van the Waterboys werden niet vergeten. Zo was er een heerlijke uitvoering van ‘A Girl Called Johnny’ van the Waterboys’ debuutalbum waarop de saxofoon werd ingevuld met elektrische viool. Het eerste hoogtepunt van de show was echter weer afkomstig van het laatste album. Het prachtige ‘Rosalind (You Married the Wrong Guy) kreeg heerlijke rauwe gitaren en een jubelend hammond orgel.

Ook minder bekend werk werd niet geschuwd, the Waterboys speelden bijvoorbeeld 2 nummers van ‘Dream On’, een licht obscuur album uit 1993. Een groot deel van het publiek is toch vooral voor de klassiekers van ‘This Is the Sea’ gekomen. Er ging dan ook een massaal gejuich op toen Mike Scott ‘Medicine Bow’ aankondigde. Met een bloedmooie versie van ‘Don’t Bang the Drum’ alleen op viool en piano kregen Scott en Wickham de Effenaar ademloos stil. Waarna het publiek weer explodeerde bij een soulvolle uitvoering van the ‘Whole Of the Moon’. Met ‘Long Strange Golden Road’, alweer zo’n lekkere hammond gedreven blues van het laatste album kwam de reguliere set tot een einde. Wickham’s viool kreeg weer een hoofdrol in ‘Fisherman’s Blues’, de toegift waarmee the Waterboys hun weergaloze show afsloten.

Een show van een band die haar hoogtepunt in een ver verleden had kan gemakkelijk ontaarden in een ongeïnspireerde greatest hits show. Niet bij the Waterboys! De band toonde aan dat zij nog steeds relevant zijn. Mike Scott is nog steeds een briljante songwriter, die ogenschijnlijk triviale onderwerpen prachtig meeslepend en beeldend kan bezingen, zoals het “shithole” dorp waar hij vandaan kwam in het nostalgische ‘The Nearest Thing to Hip’. De show van the Waterboys was een feest van prachtige liedjes, geweldige muzikaliteit en vooral heel veel speelplezier van een band die in deze vorm nog jaren meekan.