Draconian – Sovran

Een van de beste vertegenwoordigers in het Gothic Doom Metal genre presenteert na vier jaren eindelijk de opvolger van het door critici goed ontvangen 2011 album ‘A Rose For The Apocalypse’. Draconian doorbreekt de radiostilte en levert wederom een grootse prestatie op hun nieuweling ‘Sovran’. Zelf ben ik helemaal niet zo weg van deze veelal, mistroostige, zich traag voortslepende muziek maar Draconian blies mij met ‘A Rose For The Apocalypse’ middels  tracks als ‘The Drowning Age’, ‘The Last Hour Of Ancient Sunlight’ en ‘The End Of The Rope’ behoorlijk van mijn sokkel.

Deze opvolger bevat ook weer de nodige knallers en bovenal, naast de in basis aanwezige, broodnodige ingrediënten zoals massieve gitaarmuren, zware drums, melancholische melodieën, betoverende zang en bulderende vocalen, ook wederom hetgeen Draconian erg sterk in is: de poëtische en diep lyrische gedichten van Anders Jacobsson. Op dit album worden die teksten weer sfeervol en ingetogen vertolkt door het geweldige gebulder van Jacobsson en de serene stem van nieuwelinge Heike Langhans. Deze schone volgde in 2012 Lisa Johansson op en beschikt over een stemgeluid dat verdacht veel doet denken aan Within Temptation’s  Sharon den Adel. Die opvolging zit dus wel goed net zoals de al eerder genoemde ingrediënten. Uiteraard is ook de muzikale invulling weer van hoog niveau en dit zorgt er voor dat de band op geen enkel vlak ook maar een minimaal steekje laat vallen.

Het album gaat voortvarend van start met de loodzware openingsriff van ‘Heavy Lies The Crown’. Een heerlijk boeiend epos dat de kracht van Draconian perfect weergeeft. Het album klokt zo’n 73 minuten verdeeld over slechts 9 titels dus het gemiddelde per epistel is lang. In dit genre kan dat gemakkelijk leiden tot een overdaad aan neerslachtigheid maar daar is bij een klasse band als deze geen sprake van. Naast de in alle nummers aanwezige vakkundige, rijk ingekleurde muzikale structuur krijgen we meer dan voldoende afwisseling te horen.  Tegenover de breekbare schoonheid van songs als ‘Pale Tortured Blue’ en ‘Rivers Between Us’ (met gastvocalen van Daniel Anghede) staat de dramatiek van ‘Dusk Mariner’ en de zwaardere, vlottere knallers ‘No Lonelier Star’ en ‘Stellar Tombs’. Vooral deze laatste is van ongekend niveau. Wat een geweldig nummer is dit. Een nummer wat qua melodie door het machtige, aanstekelijke begin ook meteen knoeperhard in je hersenpan gebrand zit.

‘Sovran’ leidt je als luisteraar door een afwisselende galerij van schilderijen die tekstueel weliswaar zijn doordrenkt van wanhoop en tragedie verweven met spranken van hoop en loutering maar met een muzikale en vocale inlijsting van buitengewoon niveau. Het album biedt diepte, dynamiek en klinkt als een klok. Je hoeft echt geen liefhebber te zijn van het genre op zich om dit te kunnen waarderen. Een aantal luisterbeurten de tijd geven en al het moois valt op zijn plaats.

Simpelweg een prachtplaat.  (9/10) (Napalm Records)