Paradise Lost – Symphony of the Lost

De Bulgaarse stad Plovdiv heeft blijkbaar een sterke aantrekkingskracht op muzikanten in het meer progressieve genre. Zo nam Marillion’s gitarist Steve Rothery in 2013 al eens een live-album – zeer treffend getiteld: Live in Plovdiv – op in deze stad waarvan de oorsprong tot achtduizend jaar teruggaat. Het is daarmee een van de oudste –bekende – steden van Europa. Plovdiv is vooral bekend van de onmetelijke archeologische rijkdom. Je kunt hier letterlijk schatgraven in de tijd. Maar ook muzikaal heeft Plovdiv een enorme reputatie. Dat gaat terug naar de Romeinse tijd en het roemruchte antieke theater, maar de grote faam in de moderne tijd komt met de oprichting – in 1945 – van het Plovdiv Philharmonic Orchestra. Dat orkest oogst vooral lof voor de uitvoering van Mozart’s grote opera’s, maar het staat ook haar mannetje in de begeleiding van progressieve rockers. Zoals oer-progrocker John Wetton’s Asia in 2013. Dat concert werd natuurlijk in het Antieke Theater opgenomen.

Op 20 september 2014 staat Parsdise Lost in datzelfde Antieke Theater. Dat is meer dan één reden een bijzondere show. Natuurlijk vanwege de plaats, maar ook omdat de band wordt begeleid door het lokale orkest en het koor Rodna Pesen uit Bourgas. Zware metalen mengen met orkest en koor is altijd een gok, zeker in het gothic genre. Het is al snel teveel. Dat wordt doorgaans veroorzaakt door het feit dat de arrangementen van koor en strijkers niet meer dan invuloefeningen zijn. Orkest en koor leggen gewoon een dikker tapijt neer, zonder specifiek arrangement voor de diverse orkestpartijen. Positieve uitzonderingen zijn er natuurlijk ook, met Metallica’s S&M als meest aansprekende voorbeeld van hoe het ook kan. De jonge en zeer vooruitdtrevendde dirigent Levon Manukyan werkte eerder met Marilyn Manson en Nightwish. Kortom: dat moet bij ‘Symphony of the Lost’ wel goed zitten.

Is Paradise Lost dan helemaal geslaagd in de opzet? De waarheid gebiedt te zeggen: niet helemaal. Positieve uitschieters zijn ‘Last Regret’ en ‘Gothic’. Hier heeft Manukyan de arrangementen op creatieve wijze om de muziek van de band gedrapeerd, voegt het echt iets toe, geeft het de songs een extra laag. Maar dan zanger Nick Holmes. De beste man loopt al sinds 1988 mee, het jaar waarin hij Paradise Lost oprichtte. Er is eigenlijk nooit iets aan te merken op zijn performance, maar in deze live-registratie komt hij niet uit de verf. Ook dat is een fenomeen dat we vaker zien in live-optredens van rockbands en symfonieorkesten. De arme zanger die boven al dat geweld uit moet zien te komen. Het lukt Holmes maar amper.

En dan te bedenken dat de band een behoorlijke tijd heeft genomen in de zogeheten post-productie. In plat Hollands: er is behoorlijk geknutseld aan de opnames in de studio. Het is te horen. De dynamiek in de verschillende nummers verschilt soms behoorlijk. De productie van Paradise Lost-klassieker ‘Tragic Idol’ is ronduit matig. Alles lijkt wel even vlak te zijn uitgemixed. Op de cd en dvd is het nog te doen, maar voor wie ‘Symphony of the Lost’ op vinyl draait – de band heeft de registratie op verschillende media uitgebracht – zal echt teleurgesteld zijn. De tapes zijn voor vinyl niet geremastered en ook dat is te horen.

Niet doen dus, deze plaat? Jawel. Zeker de fans komen echt aan hun trekken. En vergeet niet: het tweede gedeelte van de liveplaat is zonder orkest en koor. Daar klinkt Paradise Lost meteen zoals we het kennen. Concertkrakers ‘The Enemy’ en ‘The Last Time’ zijn de absolute favorieten. Is het voldoende? Lastig. Een band met een palmares zoals Paradise Lost schept verwachtingen, helemaal ‘live’ en dan ook nog in zo’n bijzondere setting. Die verwachting maakt de band niet helemaal waar. Zoals gezegd: de fans zullen er niet om malen. Zij kunnen hun collectie aanvullen met twee cd’s, twee dvd’s en een dubbel-lp. (7/10) (Century Media Records)