BloYaTop’s ‘Fever’, verklaard door gitarist Mark Vergoossen

Gisteren plaatsten we ons interview met BloYaTop gitarist Mark Vergoossen. We vroegen ook aan Mark naar de achtergronden van de nummers op het nieuwe album ‘Fever’.

Sing Me Chaos

Dit nummer was binnen een half uur klaar. Leek initieel op ‘Suck My Kiss’ van Red Hot Chilli Peppers. Toen heb ik de gitaarlijnen wat slepender gemaakt en kreeg het nummer de typische BloYaTop groove. Toen is het idee ontstaan om iets van blazers toe te voegen in het arrangement. Het begin van de solo start met een thema en een raar freaky blue note. Die noot wringt een beetje en heeft iets met chaos te maken. Daarna kom ik terug naar een bluesier gedeelte en maak ik een chromatische opbouw. Dat wil zeggen dat ik eigenlijk buiten de toonsoort ga. Omdat ik dat snel doe en opschuif past dat in het nummer. Het zijn echter noten die niet in de toonsoort van het nummer passen. Past bij het idee van ‘Sing Me Chaos’. Dan maak ik  een modulatie en een snelle lijn en komt er een politie achtig thema. Je kent dat wel van die typische jaren zeventig politie films. Ik vind het ruig thema’s te spelen en die af te wisselen met explosievere momenten. Deze solo was van te voren niet bedacht en uitgewerkt als bijvoorbeeld met ‘Lucky Lucky’ en ‘Magic Word’. Daar waren de solo’s van A tot Z afgewerkt.

Hard To Say

Dat is wel een beetje een AC/DC nummer. Dat heb je goed gehoord en daar doe je  het nummer eer mee aan. Ik ben geen AC/DC fan maar heb de ritme sessie altijd genadeloos vet gevonden in overtuiging en eenvoud.  Dit nummer is een eerbetoon aan AC/DC.

Perfect Caper

Dit is een zomerliedje. Funky en een tikje commercieel. Ik ben er wel blij mee; het heeft een open couplet en catchy refrein. De Hammond zal nooit een vast element in onze show worden maar dit nummer schreeuwde om een Hammond inbreng. Op de cd speelt Mano Teelen de Hammond partijen. Mo Jones speelde het tijdens de cd presentatie. Ik vind Mo een wereldgozer; hij heeft dezelfde humor dan ik en is een weergaloze rock and roller.

Dude

Dit was het eerste nummer dat we gemaakt hebben voor de nieuwe cd. De riff komt voort uit een van onze repetities en Paul zei toen meteen “Onthou dat …”. Op de riff is het nummer verder ontwikkeld en uiteindelijk opgenomen. Recht toe recht aan rock nummer en live erg ruig om te spelen.

Yeah Right

Dit nummer is vrij snel ontstaan en we hebben het nog commerciëler gemaakt dan het oorspronkelijk was. We vonden het leuk om eens een keer een echt commercieel liedje op cd te zetten. De meningen zijn erg verdeeld. Er zijn BloYaTop-fans die vinden het mooi maar er zijn er ook bij die vinden het verschrikkelijk … Oppervlakkig en catchy nummer dat soms irriteert.

Fever

‘Fever’ is bewust na ‘Yeah Right’ op de cd gezet. ‘Fever’ heeft een veel broeierige sfeer met vette groove; een middenstuk dat uit het niks komt en een vet einde. Dat is het kort samengevat.

Dit is een van meest typische BloYaTop nummers op de cd. Er zit een heerlijke groove in en ook een bluesier gedeelte. Er zitten ook referenties naar andere nummers uit mijn gitaarstal. Het midden deel komt uit het niets en onverwacht. Het eerste lijntje in de solo heb ik bewust David Gilmour’s, als ik me niet vergis, ‘Comportably Numb’ na gedaan. Dan loopt het door in een melodieuze lijn. Het stuk erna heb ik bewust geïmproviseerd. In het tweede deel in de tweede solo Red Hot Chilli Peppers en Satriani door elkaar gebruikt.

Speak of The Witch

Dit nummer oogt donker maar we proberen het toch wat lichter te laten overkomen. In ‘Speak of The Witch’ zit een knipoog naar de zwart-witte horror films uit de jaren ’40 en ’50 in. Let’s ride into the Finsterness … Frankenstein in zwart-wit. Deze films hebben iets van een knipoog humor element in zich. De teksten van Eric zijn hier geniaal: visueel en het loopt gemakkelijk. De manier waarop Eric de teksten maakt is een van de succesfactoren van BloYaTop.

Lucky Lucky

Dit nummer hebben we al uitgebreid besproken in het interview dat gisteren is geplaatst.

Don’t We All?

Dit is de ‘Demolotion Crush’ van deze cd. Een van de meest populaire live nummers. Dezelfde groove naar heavier. Is wat meer hard rock dan zijn broeertje. ‘Demolotion Crush’ is meer blues. Luister maar eens naar Wolfmother’s ‘The Joker And The Thief’; die sfeer en het intro hebben we geprobeerd over te brengen in ‘Don’t We All?’. Ik rouleer op deze nummers het thema over drie akkoorden heen.

The Magic Word

Dit nummer is een beetje mijn eigen kindje. Wat belangrijk is dat het thema dat ik hier gebruik door het hele nummer terug komt. Of het nu in het heavy gitaar of couplet is, luister maar eens goed. De noten die ik in het ruimtelijke en sferische intro speel gaan door het hele nummer heen. Daarom is dit ook een heel progressief nummer. Eigenlijk was het een hele kluif voor ons dit nummer goed onder de knie te krijgen. Paul kwam met de versnelling in het couplet en toen pas begon het nummer te lopen. Ik vind het het ‘Stairway To Heaven’ achtige nummer van BloYaTop … Het vertelt een sprookje, de reis, die we tot nu hebben mee gemaakt met de optredens, de mensen die we hebben ontmoet. De tekst is heel positief en spiritueel. Daar waar Eric normaal heel visuele en humoristische teksten schrijft laat hij hier een andere kant van zichzelf zien. Het was super om te ervaren hoe Eric in dit nummer is gegroeid. Als trio zijn we enorm dankbaar voor wat we tot nu toe hebben mogen meemaken. Dank aan de fans en het staat voor een positieve creatie.

Black Water Station

Traditiegetrouw is de afsluiter van een BloYaTop album de opmaat naar het volgende album. ‘Blackwater Station’ is genoemd naar een tussenstation voor de liefhebbers, fans en de band.  Jamie Commons’s ‘Lead Me Home’, dit nummer komt uit een aflevering van The Walking Dead, is onbewust inspiratiebron geweest en me beïnvloed in de afsluiter van de CD. De tekst van ‘Magic Word’ leidt ons eigenlijk naar ‘Black Water Station’.