The Blues Bones, het interview

The Blues Bones interview januari 2016, Bosuil

De eerste drie jaren:

De vijfkoppige Belgische band The Blues Bones bestaat 4 jaar. Vrijwel direct waren ze succesvol. Één van de hoogte punten voor henzelf was ‘Blues Peer’. Zanger Nico De Cock vertelt met een brede glimlach op zijn gezicht: “Zelf ben ik regelmatig als bezoeker op Blues Peer geweest. Het was een magisch moment en een droom die uitkwam op on stage te zeggen : “Goedemiddag Peer!!”.
The Blues Bones stonden ook op Ribs & Blues (Raalte) Dat was één van hun grootste festivals.

2015, een turbulent jaar.

Het afgelopen jaar was een turbulent jaar. In februari verliet gitarist Andy Aerts de band. Nadat Andy weg was hadden ze één optreden met hun viertjes gedaan. Dat beviel niet. Het was altijd al Nico’s droom om een Hammond speler bij de band te hebben. Maar die vindt je niet zo gauw.
Bij toeval kwamen ze bij Edwin Risbourg uit. Stef grapt wijzend op Edwin: “Die hebben we in de vuilbak gevonden.” Maar dat is natuurlijk niet zo. Edwin trad met een band op in een café, waar één van de mannen aanwezig was. Zo is het balletje aan het rollen gegaan. Edwin legt uit: ”De band kwam bij mij om kennis te maken. Ik verwachtte alleen een gesprek waarna ik pas na verloop van tijd wat zou horen. We zijn bijna direct gaan repeteren. Twee weken daarna was het eerste optreden.” The Blues Bones zijn weer compleet. Voor sommige fans was de Hammond wel wennen. Die fans hebben The Blues Bones echt moeten overtuigen.
Het was even zoeken voordat alles goed liep, want wat past waar? De muziek was geschreven voor twee gitaristen. Tijdens hun toer door Duitsland in april viel alles op zijn plaats en was alles geperfectioneerd.
Aan het eind van 2015 heeft Geert Boeckx de plaats ingenomen Ronald Burssens.
Ronald is een goede bassist, toch was voor hem de Hammond onwennig.
In goed overleg werd besloten de samenwerking te stoppen.

Nico kende Geert al van vroeger, hij heeft Geert benaderd. Geert wilde eerst thuis overleggen of het te combineren zou zijn met zijn privé leven. Want ze hebben 50 a 60 optredens per jaar. En dat is flink veel voor een amateur band.
Edwin en Stef laten zich nogal eens gaan in de muziek. Dat buiten de lijntjes kleuren is helemaal niet erg. Maar dan heeft The Blues Bones wel een bassist nodig die niet mee freakt maar alles strak houdt. Dat kan Geert goed!
Het 1e optreden met The Blues Bones zal Geert nooit vergeten. Het was in de studio om de live cd op te nemen. Dit vond plaats de Hype studio, in Mechelen. Net als in iedere andere studio speelden ze met koptelefoons op. Het was dus zeker geen gewoon live optreden. Bij het opnemen van een gewoon studio album nemen ze iedere track 3 of 4 keer op en kiezen dan de mooiste uit. Nu moest het in één track goed zijn. Doe dat maar eens als je pas net bij de band bent.
Er staat één nieuw nummer op, dat heet ‘No good for me’. Voor de rest staan er allemaal bekende nummers op, in een andere uitvoering. De andere sound komt natuurlijk door de veranderingen in de bezetting. De basis blijft natuurlijk passie!
Het leuke nieuws is, dat het een dubbel CD gaat worden. Met als titel “Double Live” . De streef release datum is 13 februari tijdens Blues Festival, in Delft. De deadline is krap, maar zoals het er nu naar uit ziet, net haalbaar. (zoniet dan wordt de release datum 21 februari tijdens Frührocken, in Eupen) Het is een album om naar uit te kijken. Nogmaals anders dan de voorgaande albums, vooral omdat de Hammond lekker aanwezig is. Dit is natuurlijk een mooie toevoeging!
Met ‘Double Live’ krijg je meer dan 100 minuten luisterplezier. Gelukkig is de release datum dichtbij.

De toekomst

The Blues Bones kijken naar hun eerste optredens in Frankrijk. Ze vinden het heerlijk om een nieuw gebied te spelen. Altijd fijn om als je het gebied waar je speelt uit kunt breiden.
‘Moulin Blues (Ospel) en Bospop Festival (Weert) staan nog op hun wensenlijstje. Ze hopen daar eens op te mogen treden. Ze waren al een keer te gast in Drive-inn Blues in Giethoorn. Daar willen ze graag nog eens naar terug. Met een bootje naar het café te gaan heeft toch wel iets bijzonders.

Stef wil echt prof muzikant worden. Hij wil kunnen leven van de muziek
Nico eigenlijk ook wel, als je hem diep in zijn hart kijkt.
Maar dan heb je wel 200 optredens nodig, en dat is niet realistisch.
Iedereen is tevreden met het aantal optredens, als het meer wordt is het prima, maar hoeft niet. Nu is het nog net te combineren met werk. Voor de één wat makkelijker dan de ander. Er gaan een aantal vakantiedagen op aan The Blues Bones. Soms zelfs onbetaald verlof. Dominique werd geplaagd dat het voor hem het makkelijkste is om vrij te krijgen. Want hij is ambtenaar, hij hoeft niet vaak te werken.. en ach hij werkt niet, hij is alleen maar aanwezig. Voor Stef is het relatief makkelijk, optredens gaan voor, (tot op zekere hoogte) zo zijn de regels op zijn opleiding.
The Blues Bones zit in Stef’s hart, hij zal bij de band blijven spelen. Hij doet er liever andere projecten bij om full-time muzikant te worden. Maar eerst zijn opleiding afronden.

Ondanks dat het live album nog uit moet komen, begint het bij de mannen te kriebelen om nieuw materiaal te schrijven. Er zijn allemaal nieuwe invloeden, waar ze graag iets mee willen doen. Ze willen op dezelfde voet verder gaan. Maar dan zonder bandwissels. Want de bandsamenstelling is nu heel stabiel, en kan nog jaren mee. De mannen hebben het gevoel dat de beste jaren nog moeten komen.

Tot slot wil ik tegen The Blues Bones zeggen: Hartelijk bedankt voor jullie tijd en gezelligheid tijdens dit interview.