Metal Church – XI
Na het vertrek van Ronny Munroe, die vooral live de nummers van voorgangers David Wayne (R.I.P.) en Mike Howe toch wel goed wist te brengen, gaf denk ik niemand nog ene centime voor Metal Church. Weer een band die met een viertal klassiekers, die toch echt in ieders platenkast thuishoren, als ‘Metal Church’, ‘The Dark’ (beiden met Wayne) , ‘Blessing In Disguise’ en ‘The Human Factor’ (beiden met Howe) op zijn conto het loodje zou gaan leggen. Maar bandleider en snarenkunstenaar Kurdt Vanderhoof kreeg het onmogelijk geachte voor elkaar en ziedaar, Mike Howe is weer present na zo’n slordige 20 jaar geen noot meer te hebben gezongen. Om maar meteen ter zake te komen, hij is het zeker nog niet verleerd en klinkt als vanouds.
Met zijn herkenbare agressieve stem die op de juiste momenten ook de nodige melodie herbergt, spuwt hij vol passie en venijn de eerste woorden van het sterke openingsnummer ‘Reset’ in de microfoon en meteen ervaar je de kracht van een herboren Metal Church. Het kan toch niet alleen aan de terugkeer van Howe hebben gelegen zou je denken maar het moet gezegd; de hele band heeft een behoorlijke schop onder de kont gekregen en levert simpelweg een vet album af waartegen de albums met Munroe schril afsteken.
De band dendert na ‘Reset’ stevig door met het geweldige ‘Killing Your Time’, ‘No Tomorrow’ en ‘Signal Path’ totdat met ‘Sky Falls In’ het eerste ietwat tegenvallende nummer de revue passeert. Net als het verderop voorbij komende ‘Blow Your Mind’ zijn deze nummers te lang en worden ze een beetje saai. Dat mag echter de pret niet drukken want Metal Church levert naast kwaliteit ook de nodige variatie met de meer donkerder getinte nummers als ‘Shadow’ en ‘It Waits’ en wat melodieuzer werk als het stuwende ‘Needle & Suture’ en het swingende ‘Soul Eating Machine’ voordat het afsluit met weer een echte up tempo US Metal kraker ‘Suffer Fools’.
Metal Church levert met XI een sterk album af dat uiteraard niet de impact heeft van de eerder genoemde klassiekers maar met gemak de overige albums in de schaduw zet. Muzikaal en productioneel zit het prima in elkaar; het gitaarwerk is vinnig, het riffwerk geweldig en de ritme sectie staat als een metalen kerk. Met elke luisterbeurt wordt de plaat nog steeds beter en dat maakt benieuwd naar de komende live optredens die in ieder geval gaan plaatsvinden op festivals van Dynamo en Alcatraz. De terugkeer van Howe is in ieder geval een gouden greep en wanneer de band de komende albums deze vorm vasthoudt gloort er alsnog een mooie toekomst voor een band die in het verleden wellicht niet de status heeft gekregen die het verdiende.
(8,5/10, Nuclear Blast)
