Robots and Monsters – Nothing to Fear Nothing to Fight
De naam Robots and Monsters zal bij vele lezers (nog) niet bekend in de oren klinken en dat kan heel goed kloppen. Deze band uit New Jersey is nog niet zo lang actief en brengt haar materiaal in eigen beheer uit. Dat wil zeggen, de fysieke geluidsdragers want de verspreiding van het overige materiaal geschiedt grotendeels via de diverse streamkanalen op het internet. Robots and Monsters is opgericht door Dylan Gadino (zang), zijn broer Derek Gadino (gitaar) en bassist Bill Bergman (ex-Mucky Pup).
In deze samenstelling namen zij in 2014 het debuutalbum ‘Down to Ash’ op, waarop zanger Dylan tevens op drums te horen is. Nog voor het verschijnen van dat album in 2015 trad drummer Kevin Powers (ook ex-Mucky Pup) toe tot de band. Waar bands als Dog Eat Dog, Bully, Nastasee, All Boro Kings en recentelijk nog Da Skulls, met ex-Mucky Pup leden in gelederen, dichtbij de ‘party-funcore’ bleven, gaat Robots and Monsters een totaal andere kant op. Robots and Monsters is eigenlijk qua stijl niet direct in een hokje te plaatsen en liet op het debuut een flinke pot hardcore doorspekt met vette metal, soms naar sludge en rock neigende riffs horen.
De muzikale lijn van ‘Down to Ash’ wordt op deze zeven nummers tellende EP ‘Nothing to Fear Nothing to Fight’ verder doorgetrokken en enigszins uitgebouwd. De nummers hebben meer diepgang dan op het debuut en zijn breder uitgesponnen. Dat dat zou wel eens te maken kunnen hebben met het feit dat ‘Nothing to Fear Nothing to Fight’ een concept EP is geworden. De EP vertelt het verhaal over een persoon die een strijd met zijn eigen brein aan het uitvechten is.
Het verloop van het verhaal laat ik nu even voor wat het is, want de band heeft deze EP zo goed in elkaar gezet dat het verhaal met alle “ups en downs” en het gevecht van de hoofdpersoon van begin tot eind terug te horen is in de muziek. ‘King of the World’ opent het album zeer aangenaam met een traditioneel metal loopje maar slaat zodra Dylan zijn schreeuwerige strot opentrekt om naar een vlot up-tempo nummer. Direct valt de heldere productie/mix van het album op, alle instrumenten zijn in balans waardoor goed te horen is dat drummer Kevin Powers echt hard kan beuken, iets dat in het verleden bij de pretpunk van Mucky Pup in mindere mate nodig was.
Het tweede nummer van deze EP ‘Passenger’ begint als een agressief en snel hardcore nummer waarvan Derek’s gitaarriff zelfs als thrash metal bestempeld zou mogen worden. Het opvolgende ‘Communique’ is slechts een intermezzo van een storende transistor radio, bedoeld om in het verhaal (concept) te blijven en als aanzet voor het langzame en slepende ‘Never Again’ de naamgever van dit album, een prachtig nummer waarin de combinatie van meerdere heavy ritmes en riffs erg spannend klinkt. Met ‘No One ever Does’, het wederom (deels) trage en vet beukende ‘Surgery Day’ en de ontknoping van het verhaal ‘Signing Off’ komt er een eind aan een geweldig muzikaal verhaal dat je na meerdere luisterbeurten naar het tekstenvel doet grijpen om te verifiëren of je het verhaal als luisteraar begrepen hebt, knap gedaan.
Robots and Monsters deelde in de Verenigde Staten reeds het podium met o.a. D.R.I., Karma to Burn, Sworn Enemy, Warrior Soul en Anvil. Het zou enorm leuk zijn wanneer een gerenommeerde band deze jongens meeneemt naar deze kant van de oceaan.
(8/10 Eigen Beheer)
Tracklist:
01. King Of The World
02. Passenger
03. Communiqué
04. Never Again
05. No One Ever Dies
06. Surgery Day
07. Signing Off
