CD van de Week: Opeth – Sorceress
De Zweedse band Opeth is opgericht in 1990. Frontman, zanger/gitarist Mikael Åkerfeldt is het enige overgebleven bandlid van toen. De eerste jaren lag de nadruk meer op death metal met het nodige grunten. Gaande weg is hun muziekstijl, mede door de bezettingswisselingen, veranderd. Inmiddels is Opeth een melodische progrock-metal band, waarbij heldere zang en akoestisch gitaar niet ontbreken. Op 30 september verschijnt het twaalfde album ‘Sorceress’
’Persephone’ is de openingstrack. Er komt een liefelijk melodietje onder de akoestische snaren vandaan. ’Persephone’ is een Griekse godin. Een damesstem vertelt haar verhaal vrij zacht waardoor ze amper te verstaan is. Dit mooie nummer blijft verrassend rustig. ‘Sorceress’ heeft een strak, gaaf en zwaar ritme door de snaren. Met Martin Mendez op bas, Fredrik Åkesson en Mikael op gitaar. Ook drummer Martin Axenrot zorgt voor dit strakke ritme. Mooie wendingen naar korte, minimalistische stukjes. Super afgewisseld met zwaardere, bombastische stukken. Mikael heeft even een heerlijk ruw randje op zijn stem. Het pianissimo gespeelde stukje is zó zacht dat het mij even verbaast. Er volgen nog enkele verrassende wendingen. Perfecte opbouw naar het einde waarin Joakim Svalberg zijn toetsen mooi laat weg sterven.
Meteen bij eerste akoestische gitaar tonen van ‘Sorceress 2’ ben ik geraakt. Klein gespeeld en breekbaar gezongen. De meerdere vocalen klinken goed samen. Een aantal details zijn toegevoegd. Ze zijn mooi gemend in het geheel en vormen zo’n perfecte harmonie dat ze nauwelijks opvallen. Sublieme track!
Van een lief kabbelend nummer verandert ‘Strange Brew’ in een druk, bombastisch nummer. Ritme en melodie gaan tegen elkaar in, en instrumenten lijken elkaar regelmatig in de haren te vliegen. De zang is af en toe bijna geheel solo, met een rauw verscheurde stem van emotie. Dit wordt afgewisseld met korte, strak gespeelde stukken. Gillend gitaar wordt ook nog ‘even’ toegevoegd. Tijdens een minimalistisch stukje weet Opeth weer een gevoelige snaar te raken. Earcandy! Soms zijn al die wendingen bijna te veel. Maar ach, wie snoept er af en toe niet een beetje te veel? Ook al is het een beetje veel, het is wel héél lekker.
‘Era‘ heeft een zachte start op keyboard die vrij ver weg klinkt. Waar gaat Opeth naar toe?
Nog een keer een naar “bombasme-land”. Zware snaren, strakke drums en keys mengen zich in het geheel. Aangevuld met Mikael’s zang. Ook nu lijkt alles perfect te verlopen. Maar het einde is zó onverwacht, dat ik even perplex ben. Hier is “de schaar” er te vroeg ingegaan. Zang en gaaf drumwerk wordt zomaar afgekapt. Zonde!
De titel ‘Persephone (Slight Return)’ doet vermoeden dat dit afsluitende nummer ongeveer hetzelfde is als het openings-nummer. Maar Opeth is lekker anders dan anders. De pratende stem is zo zacht dat ik het volume, wat al best hard staat, nog een beetje verder wil open draaien. Maar dan is dit nummer, dat nog geen minuut duurt al afgelopen. Daarmee eindigt deze cd licht teleurstellend.
‘Sorceress’ is geen album om, bij wijze van spreke iedere week te luisteren. Maar als je zin hebt in lekker veel, dan is het heerlijk om dit album met volumeknop open te luisteren. Een aantal nummers zoals ‘Chrysalis’ wordt weg gedraaid. Na paar keer luisteren merk je dat dit meestal in harmonie is met het geheel.
Door de complexe structuur is Opeth nauwelijks in woorden te vangen. Hun nummers zitten vol verrassende wendingen en plotselinge veranderingen in tempo en volume. Deze ingewikkelde, onvoorspelbare opbouw zorgt er ook voor dat je een flink aantal keer moet luisteren voordat je de nummers een beetje kent. Ondanks de soms bizarre wendingen, zijn de nummers wel in balans. Met dit 12e studio album heeft Opeth weer een sterke plaat afgeleverd. Ook verkrijgbaar op vinyl.
(9/10, Nuclear Blast Records)
