Wovenhand betovert in de Melkweg.
Op een koude woensdagavond staat de Amerikaanse alternatieve indie- rockband Wovenhand in de Melkweg in Amsterdam. Het concert was niet uitverkocht en dit zag je ook aan de rij buiten, deze is niet zo lang. Gelukkig want met dit weer wil je graag snel naar binnen.
In het voorprogramma staat de jonge en ietwat onzeker ogende Emma Ruth Rundle. Alleen met een gitaar en erg veel gitaar stemmen tussen de nummers door krijgt ze maar een aantal bezoekers met zich mee. Psychedelisch ontzettend goed maar erg jammer dat de zaal overduidelijk aanwezig is.
Heel anders is het met Wovenhand zelf, het moment dat David Eugene Edwards het podium op komt lopen en de eerste noot speelt is de zaal direct stil. Qua uiterlijk staat er een mix tussen Iggy Pop en Keith Richards op het podium, qua danspasjes komt de beste man in de buurt van Michael Jackson.
De avond is een aaneenschakeling van golvende mysterieuze spirituele muziek, waarbij je op den duur niet meer weet of een nummer nu is afgelopen, net begint of dat hij de nummers ingenieus aan elkaar aan het breien is. Tel daarbij de handgebaren van Edwards op en je zit helemaal in “The Zone”. Edwards heeft halverwege het derde nummer de hele zaal betovert en iedereen geniet op zijn eigen manier, sommige bezoekers staan met de ogen dicht terwijl ander wild om zich heen dansen en daarbij bijna vergeten dat ze niet alleen zijn. Het meest bijzondere moment van de avond is het moment dat Edwards zijn mandoline erbij pakt om te laten zien dat ook dit instrument thuis hoort in de indie- rockscene, wat deze man met een mandoline kan, kan uw fotograaf niet eens met zijn gitaar.
Wovenhand bestaat sinds 2001 en heeft vele bezettingen gekend. Inmiddels bestaat de band uit drum, bas, piano en twee gitaristen, waarvan Edwards er zelf een is. De band speelt het gehele concert als geheel en er zijn geen enkele solo’s te horen. Deze band is het bewijs dat je geen dikke solo’s nodig hebt om een heerlijk concert voor te schotelen.
Een klein minpuntje is dat tijdens het concert het moeilijk was om de pianist te horen. Dit kan hebben gelegen aan de ruimte van de Melkweg of dat, zoals een bezoeker goed opmerkt : ”De pianist zorgt voor dat dekentje over de muziek, ik denk dat je die wel zou missen als hij niet meespeelt.”
Na iets meer dan anderhalf uur is de betovering verbroken en gaan de mensen op het gemak weer naar huis. Nog even langs de merchandise stand om deze leeg te kopen, met moeite je jas meekrijgen omdat je het bonnetje kwijt geraakt bent, en terug de kou in.
Foto’s (C) Robert Westera
