Na het succes van Beerland 2015 organiseert Poppodium Metropool in Hengelo een tweede editie op 29 oktober.  Beerland, de naam zegt het al, een dag in een wereld vol rock ’n roll en voldoende bier om de keel te smeren. De Metropool ademt op 29 oktober rock ’n roll uit al haar poriën met bands en dj’s in alle zalen en het café. Het programma vermeldt namen als Peter Pan Speedrock, Claw Boys Claw en Drive Like Maria, bands die al jaren garant staan voor vette rock ’n roll shows. Maar ook nieuwe sterren aan het firmament als Magnetic Spacemen en King Hiss.

Het enige waar de volgende editie van Beerfest extra aandacht aan moet besteden is aan de voedselvoorziening. Om half 8 is de BBQ al volledig uitverkocht en is het Beerland publiek aangewezen op de Dönertent in het nabijgelegen station.

Maar Beerland draait toch vooral om de rock ’n roll, en die is er in overvloed in alle soorten en maten.

Magnetic Spacemen

De kwajongens van Magnetic Spacemen mogen het spits afbijten. Afkomstig uit Tuk spelen de mannen in de Metropool een thuiswedstrijd. Magnetic Spacemen heeft zojuist haar debuutalbum ‘I Don’t Wanna Grow Up’ uitgebracht.  “Een nieuwe jonge rauwe garagerockband met een super energieke show, klaar om de wereld te veroveren!” zo omschrijft de band zichzelf op haar website. Op Beerland krijgen we de kans om te zien of de band deze omschrijving waar kan maken.

De heren hebben niets te veel gezegd. Sam, Erwin en Max bouwen een rock ’n roll feestje op het podium vol jeugdige energie. Met nummers als ‘Youth Glory’ en ‘I Don’t Wanna Grow Up’ viert de band haar jeugd met springerige, punky garagerock. Sam schuwt ook de ironie niet door in ‘Worrymaker’ zijn longen uit het lijf schreeuwt om te zeggen dat je je niet zo druk moet maken. Het wordt het spannendst als de band wat gas terugneemt en de energie doseert. In ‘Baby Doll’ hoor je zelfs dat Sam echt goed kan zingen. De show van Magnetic Spacemen werkt aanstekelijk op het publiek en is een prima opwarmer voor de rest van de dag.

Monomyth

Monomyth is de enige band op Beerland die het parlement gehaald heeft. Esther Ouwehand van Partij van de Dieren gaf de cd ‘Exo’ aan minister Kamp van Economische Zaken om te bespreken. De minister kwam er een week later inderdaad op terug en zei over de band: “Monomyth is een Nederlandse popgroep die instrumentale muziek maakt. De muziek van Monomyth is fantastische filmmuziek en ik heb bijzonder genoten van de uitstekende drummer van de band”.

De muziek van Monomyth leent zich veel minder voor feestjes dan die van Magnetic Spacemen. Een Monomyth show is een overrompelende ervaring, de muziek walst over je heen met ongekende intensiteit. De ritmetandem van Monomyth, drummer Sander en bassist Selwyn drukken met hun hypnotiserende ritmes en altijd doordenderende groove een belangrijk stempel op het bandgeluid. De betoverende mix van stoner-, kraut- en spacerock van Monomyth vraagt wel wat van de luisteraar. Zeker omdat er geen zang is moet je je als luisteraar overgeven aan de grooves en dan is het een hypnotiserende ervaring die je meevoert naar hoger sferen. De show van  Monomyth is hypnotiserend en bloedmooi tegelijk.

The Road Home

Ook uit de regio komt The Road Home, de band werd in 2011 in Enschede opgericht. De band bestaat uit twee broertjes Luke en Kenneth Christoffel op gitaar en zang, samen met Eric en Johannes op bas en drums.

The Road Home maakt muziek die doet denken aan teenage rock ’n roll uit Amerikaanse tv series. Catchy liedjes, goed gezongen en strak gespeeld maar soms net iets te gepolijst voor het podium van Beerland. Het hoogtepunt van de show is ‘Save Me’, gezongen door Kenneth, met net wat meer dramatiek, en zwaarder grommende gitaren.

Drive Like Maria

Drive Like Maria is sinds haar debuutalbum ‘Elmwood’ uit 2009 niet meer uit het Nederlandse rock ’n roll landschap weg te denken. Het Belgisch/ Nederlandse trio bracht in september de ep ‘Preserver’ uit, deel 2 van het drieluik ‘Creator, Preserver, Destroyer’ en zit midden in de clubtour waarmee de band deze release viert. De onstuimige stoner rock van de band is op ‘Creator’ en ‘Preserver’ aangevuld met een meer groovy aanpak. En dat misstaat de band niet.

Bijna om deze nieuwe aanpak kracht bij te zetten komt de band op onder de tonen van James Brown. Maar vanaf de eerste riff van ‘Saints’ laat Drive Like Maria er geen twijfel over bestaan. De band is naar Beerland gekomen om te rocken. Vakkundig wordt het publiek in de Jupiler zaal om de vinger gewonden met de gierende gitaarriffs van Nitzan, de donderende drums van Bram, de grommende bas van Maarten en de geweldige stem van Bjorn. ‘Talk to Me’ is een van de “signature” songs van Drive Like Maria met een prachtig gezongen ingehouden intro waarna de band losbarst. ‘Talk to Me’ explodeert werkelijk in de woeste solo van Nitzan die zich daarmee de enige gitaargodin van ons land betoont. ‘Sinners’ is het mooiste voorbeeld van de nieuwe koers van Drive Like Maria, drijvend op een soepele groove en met met funky gitaren zingt Bjorn misschien wel zijn allermooiste zanglijnen en als de band dan losbarst in “We’re all sinners, gravediggers!” is ook Beerland verkocht. Bevlogen uitvoeringen van ‘Black Horses’ en ‘So’ doen de rest. De show van Drive Like Maria is een van de hoogtepunten van Beerland 2016.

Claw Boys Claw

Claw Boys Claw heeft een lange en enerverende geschiedenis. De band werd in 1983 opgericht maar  van het oorspronkelijke kwartet zijn alleen zanger Peter te Bos en gitarist John Cameron nog over. In 1997 ging Claw Boys Claw in een winterslaap om daar door te Bos en Cameron in 2008 weer uit wakker te worden geschud. In 2013 verraste Claw Boys Claw vriend en vijand met het prachtige album ‘Hammer’ en sindsdien is de band weer een graag geziene gast op de Nederlandse podia.

John Cameron betreedt het podium en zet de riff van ‘Troglodite’ in alsof het nog 1990 is. Cameron en te Bos zijn zeker ouder geworden, maar op het podium gaan ze nog tekeer alsof ze de jonge goden van weleer zijn. Peter te Bos springt misschien niet meer zo rond en haalt niet meer alle hoge noten, maar als hij zijn scheur opentrekt klinkt hij nog steeds indrukwekkend. Te Bos is zo’n oude vos die wel z’n haren, maar niet zijn streken verliest. Hij heeft zijn vraagtekens bij de naam “Beerland”, “Wie heeft dat nou verzonnen, kom op!” Hij weet heel Hengelo op stang te jagen door te zeggen dat Heracles daar vandaan komt, “oh nee, jullie hebben meer met korfbal”. Maar te Bos is ook niet te beroerd om een liedje tussen het publiek te zingen, of twee…. Claw Boys Claw en met name Peter te Bos maken er een prachtig feestje van deze avond. Het publiek vindt het prachtig en met name bij de oude hits wordt er ouderwets gepoogo’d. Nummers als ‘So Mean’, ‘Bite the Dice’ en ‘Indian Wallpaper’ doen het bloed van de ouwe garde fans sneller stromen. Tijdens Claw Boys grootste hit, de Jethro Tull cover ‘Locomotive Breath’ komt de zaal tot een kookpunt, zeker als te Bos ook nog een fragment van een andere favoriete cover ‘Venus’ inzet. Na deze explosie van energie zit de reguliere set erop. Maar Claw Boys Claw zou de Claw Boys niet zijn als er niet nog wat meer in het vat zat. Met ‘Superkid’ en vooral de Iggy and the Stooges cover ‘I Wanna Be Your Dog’ sluiten de Claw Boys en het publiek een van de mooiste feestjes van de dag af.

Peter Pan Speedrock

“Een omgekeerd lustrum” zo typeert Peter van Elderen het op 10 na laatste optreden van Peter Pan Speedrock in de Metropool. Het zal niemand ontgaan zijn dat Nederlands hardst werkende rock ’n roll band de gitaren aan de wilgen gaat hangen na 20 jaar trouwe dienst. De koek is op en de rek is eruit maar Peter Pan Speedrock knijpt er gelukkig niet stilletjes tussenuit. De band heeft nog één keer alle zalen en festivals in Nederland en verre omstreken afgeschuimd met hun compromisloze speedrock. Deze afscheidstoer eindigt op 26 november in de eigen Effenaar, maar eerst staat Beerland op het programma.

De show van Peter Pan Speedrock is furieus, snoeihard en razendsnel als altijd. Het publiek op Beerland vindt het prachtig. Het lijkt wel of het hier de hele middag op heeft staan wachten. De moshpit voor het podium is druk en wild. Regelmatig klimmen waaghalzen op het podium voor een stagedive. Vooral bij publieksfavorieten als ‘We Want Blood’ en ‘Killer Speed’ wordt het publiek wild. Als bassist Bart aankondigt “Dat het prachtig is om voor de laatste keer samen ‘Satan Go’ te beleven” wordt er wel even geslikt, maar de moshpit wordt alleen nog maar groter. Peter Pan Speedrock weet zelfs van haar afscheid nog een groot rock ’n roll feest te maken.

King Hiss

Aan de West-Vlamingen van King Hiss de eer om Beerland af te sluiten. King Hiss staat op het punt haar tweede album, ‘Mastosaurus’, uit te brengen. Rockmuzine was eerder enthousiast over ‘Mastosaurus’ en gaf het album een 9. Op Beerland krijgt de band de kans om te laten zien dat ze het ook live waar kan maken.

King Hiss slaagt met verve in deze uitdaging. De band speelt zelfverzekerd, snaarstrak en kiezelhard. De grote troef van King His is zanger en frontman Jan. Hij combineert een dijk van een strot met de energie en gekte van een ware performer. Jan heerst over het podium, hij zoekt zijn bandmaten op en zoekt de interactie met het publiek. De show opent met het kiezelharde, maar o zo mooie ‘Homeland’. Het wordt echt spannend als de band het tempo even laat zakken zoals in het titelnummer ‘Mastosaurus’ waarin de drums van Jason de hoofdrol opeisen. Of zoals in het bijna depressieve ‘Stuck In a Hole’ waarin snoeihard met bijna melodieus wordt afgewisseld. De steengoede show sluit af met het dramatische ‘Killer Hand’ waarin de hoofdpersoon zelfmoord pleegt. Als de laatste akkoorden wegsterven blijft het publiek achter met ‘Requiem For the Lost’. King Hiss heeft zeker fans geworven op Beerland.

Tenslotte

Beerland 2016 zal de boeken in gaan als uiterst geslaagd. Het publiek heeft een aantal geweldige rock ’n roll shows mee kunnen maken. Variërend van de hypnotiserende space rock van Monomyth via de garagepunk van Claw Boys Claw, de geweldige liedjes van Drive Like Maria en de bloedstollende stoner van King His. Niets dan lof hierover voor de boekers en de medewerkers van de Metropool. De enige smet op een verder fantastisch festival is de catering. Het kan toch niet zo zijn dat er om half 8 geen kruimel eten meer te koop is tijdens een festival dat nog tot 12 uur duurt. Maar het was vooral heel erg gezellig. Het publiek kijkt nu al uit naar Beerland 2017.

Fotografie: Ariane van Ginneke