Gortdroge woestijnklanken van Truckfighters verwarmen de Hollandse herfst

Truckfighters heeft een nieuw album uitgebracht en dat wil de band vieren met haar fans. Daarom is de band begonnen aan een uitgebreide Europese tour waarbij de band ook een viertal Nederlandse zalen aandoet. De Amsterdamse Melkweg is de eerste Nederlandse halte. Truckfighters nemen 2 bands van hun eigen platenlabel, Fuzzorama Records op sleeptouw, het Oostenrijkse Witchrider en het Canadese We Hunt Buffalo.

Witchrider

Witchrider mag het spits afbijten in de Oude Zaal van de Melkweg. De band is in 2012 opgericht in Graz onder de naam Desert Mountain maar al snel werd de naam veranderd in Witchrider, gebaseerd op de bijnaam “Riding the Witch” voor slaapverlamming. Witchrider bracht in 2014 haar debuutalbum uit, maar na een uitgebreide promotietour was de koek een beetje op. De inspiratie was weg en spanningen in de band liepen op. Eind 2015 pakt Witchrider de draad weer op en de band is nu hongeriger dan ooit. De muziek van Witchrider is een eigenzinnige mix tussen fuzzy stonerrock en occulte alternative rock waarbij voorbeelden als Queens of the Stone Age en Truckfighters nooit ver weg zijn.

Live valt bij Witchrider vooral de energie en bezieling op waarmee de band haar muziek brengt. De gitaren fuzzen, de bas gromt en de drums knallen maar de band geeft toch steeds een eigenwijze draai aan hun nummers zodat het geen cliché stonerrock wordt. Of het nu een listig geplaatste bridge is zoals in het openingsnummer, of de stomende groove van ‘SP’, Witchrider weet het publiek te raken. Het hoogtepunt van de show is gelijk het nummer dat ze het allereerst schreven: ‘Black’. ‘Black’ is duister en zwaar met grootse fuzzy riffs en dramatische zang.  In ‘Black’ komt alles wat Witchrider zo goed maakt bij elkaar.

We Hunt Buffalo

We Hunt Buffalo ziet de bizon uit haar bandnaam als een metafoor voor het ruige en rauwe van rock ’n roll in tijden van indie rock, dj’s en popartiesten. We Hunt Buffalo is het resultaat van jarenlange muzikale samenwerking in een voorstadje van Vancouver. De band genoot lange tijd vooral lokale belangstelling. Een jaar of drie geleden besloten Ryan Forsythe, Brendan Simpson en Brandan Carter om We Hunt Buffalo zo serieus te nemen dat ze hun banen opzeiden en alles op de band te gooien. En met resultaat, de band stond inmiddels in het voorprogramma van onder meer Red Fang, Living Colour en natuurlijk Truckfighters.

We Hunt Buffalo is een paar tandjes zwaarder dan Witchrider. Zoveel is meteen na de eerste grommende riff duidelijk. Duister, loodzwaar en fuzzy, maar ook repeterend en hypnotiserend weet We Hunt Buffalo het publiek in de Melkweg te overtuigen. We Hunt Buffalo klinkt ‘zoals ik me de liefdesbaby van Kyuss en Mastodon voorstel. Gitarist Ryan en bassist Brendan wisselen elkaar af als leadzanger waardoor de muziek van We Hunt Buffalo laveert tussen drama en oerschreeuw. Een eerste hoogtepunt van de show is het duistere ‘Back to the River’. Maar het absolute hoogtepunt van de show is ‘Hold On’ waarin de band de duistere loodzware riffs weet te combineren met een onweerstaanbare groove die de hoofden van het steeds talrijker wordende publiek instemmend doet schudden.

Truckfighters

Dan is het aan de Truckfighters om twee uitstekende support acts te doen vergeten. Laat dat maar aan Ozo, Dango en Incognito over. Truckfighters kan inmiddels putten uit een vijftal albums vol fuzzy klassiekers. Op ‘V’, de band’s meest recente wapenfeit, laat Truckfighters zien dat ze hebben leren doseren. Melodie krijgt een steeds prominentere plaats in het Truckfighters universum. Rockmuzine beloonde het album eerder met een 9, nu is het moment om te zien hoe deze pracht zich naar het podium vertaalt.

Truckfighters staat bekend om haar vrije omgang met haar eigen muziek, nummers veranderen in de loop van de tijd, maar Ozo en Dango dagen elkaar ook steeds uit tijdens jams om te variëren tussen loodzware riffs en melodieuze, soms jazzy gitaarlicks. In ‘Hawshaw’ bijvoorbeeld horen we een jazzy intro waarna de gortdroge riffs het overnemen. In de aankondiging van ‘Mastodont’ zegt Dango “We think it is time for a really long song”. Waarna ‘Mastodont’ geduldig wordt opgebouwd naar een ziedend slot waarin ook het publiek helemaal los gaat in een snel uitdijende moshpit. Met het intense en bloedmooie ‘Last Curfew’ bouwt Truckfighters een rustmoment in tijdens de show, tot het nummer ontploft…. Maar het lekkerste heeft de band toch tot het einde bewaard. De reguliere set wordt afgesloten met het onweerstaanbaar groovende ‘The Chairman’. In de toegift put Truckfighters nog meer uit haar verleden met ‘Atomic’ van ‘Phi’. De show wordt traditiegetrouw afgesloten met het onverwoestbare ‘Desert Cruiser’. ‘Desert Cruiser’ was het eerste nummer dat Truckfighters ooit opnam maar het blijft dé publieksfavoriet. Al bij de eerste aanzet van de riff ontploft de Melkweg bijna, de een na de ander beklimt het podium om het druk moshende publiek in te duiken. De show van Truckfighters eindigt hiermee in een prettige chaos. Truckfighters maakt de aanbeveling van Josh Homme dat “Truckfighters the greatest band is that ever existed” volledig waar. Truckfighters is hard, rauw en energiek, maar ook altijd melodieus verstopt onder dikke lagen fuzz. Het publiek kon zich een avond in de brandend hete Californische woestijn wanen in plaats van de kille Nederlandse herfst.

Foto’s (C) Conny van den Heuvel