The Neal Morse Band – The Similitude of a Dream
‘The Similitude of a Dream’ is een concept album. Gebaseerd op het boek van John Bunyan -‘The Pilgrim’s Progress’ (1678).
Onlangs had ik een interview met zanger/multi-instrumentalist Mr. Neal Morse. Hier kun je meer lezen over het verhaal achter ‘ The Similitude of a Dream’ en over The Neal Morse Band. Er doen diverse gastmuzikanten mee. Chris Carmichael is met zijn cello, viool en /of altviool in meerder nummers te horen. Andere gasten zijn slechts in één nummer te horen. Wat heb ik er naar uit gekeken om ‘The Similitude of a Dream’ te mogen recenseren. Binnen 2,5 dag heb ik maar liefst vier keer geluisterd naar dit dubbel album. Pas hierna kon ik gaan recenseren. Want iedere keer werd ik volledig in beslag genomen.
Al binnen een paar seconden van ‘Long Day’ word ik opnieuw geraakt door de cello, daarna door de zang van Neal. Het geheel kruipt onder mijn huid en blijft daar zitten. Non-stop volgt ‘Overture’. Door de wending hoor je wel degelijk dat dit een ander nummer is. De geluidskwaliteit is, zoals altijd bij Neal Morse, zeer goed. Het volume gaat flink hard. Dit instrumentale nummer zit perfect in elkaar en je wordt bijna overladen door al het moois. Het rustigere ‘The dream’ is ook een juweeltje. Je hoort de vingers glijden over de snaren van de akoestische gitaar. Het subtiele laagje over laagje vormt een subliem geheel. ‘City of destruction’ heeft een pakkend, strak ritme. Aangenaam gillend gitaarspel van Eric Gillette in een wat zwaarder klinkend bombastisch geheel. Ook toetsenist Bill Hubauer neemt een flink deel van de zang voor zijn rekening. The Neal Morse Band telt vijf personen, waarvan vier vocalisten. De samenzang van dit “Dream-Team” vormt een magnifieke blend. Ook de nummers die volgen zijn zó overweldigend, daar zijn bijna geen woorden voor de vinden. The Neal Morse Band weet mij keer op keer te raken.
‘Draw The Line’ is heerlijk bombastisch. De balans tussen het volume van alle instrumenten, en de verdeling tussen de boxen is perfect. Er zitten korte rusten in de muziek waarin de zang heel even solo is. Met vlagen is het tempo in de muziek behoorlijk hoog, maar constant met behoud van melodie. Tussen dit alles door is er een lekker basloopje van Randy George te horen. Ik rol van het ene “wow-moment” in het andere. Dat geldt ook voor ‘The ways of a fool’. Dit nummer is wat vrolijker van opzet maar dat past bij de tekst over hoop en vertrouwen. Op het laatst hoor je een licht krakend geluid. Dit verstoort even de balans. De wending naar ‘So far gone’ is duidelijk hoorbaar. Nu is de tekst grotendeels gezongen door Eric. De samenzang is wéér geweldig. Door het pakkende, krachtige refrein is de tekst vrij snel mee te zingen. Nadat er heel wat tonen je om de oren zijn gevlogen vertraagt het tempo op een geweldige manier. Nu is het toetsenist Bill Hubauer die een deel van de tekst zingt. Gevolgd door Neal. Wat een onvoorstelbare harmonie van stemmen! De muziek sterft weg, en loopt super over naar ‘Breath of Angels’. De percussie heeft een apart, zacht staccato ritme. Fantastisch gespeeld door Eric Darken. Nogmaals is de zang super. Op de achtergrond klinkt koorzang, ingezet als instrument. Op het einde word ik geraakt door de percussie.
CD 2 begint waar CD 1 eindigde. Geniaal! Door de manier waarop ‘Slave to your mind’ van start gaat, is het meteen duidelijk dat beide cd’s ècht bij elkaar horen. In ‘Shortcut to salvation’ is het verhaal in een rustiger vaarwater terecht gekomen. Tekst en muziek vormen constant een eenheid. De saxofoon van Bruce Babad blaast zich heerlijk een weg door het geheel. De hoge tonen vormen mooi contrast met de lage tonen. Er zit duidelijk een verhaallijn in dit album. Zowel qua tekst als muziek. Alles is geweldig opgebouwd. Keer op keer nemen muziek en zang mij volledig in beslag. De korte stilte voor ‘I’m running’ voelt bijna onwerkelijk omdat de voorgaande nummers non stop waren. De start is up-tempo. Heel verrassend klinken er koperblazers. Deze zorgen voor een vrolijke noot. Ook dit is in balans met de tekst, waarin opluchting klinkt. Het tempo in de muziek ligt hoog. Weer volgt een grandioze wending. De muziek kruipt nòg meer onder mijn huid.
Dit wordt versterkt door het pianospel en de zang in ‘The mask’. De wendingen zijn fantastisch. Hetzelfde voor ‘Confrontation’. Opnieuw laat Mike Portnoy top-drumwerk horen met een onvoorstelbaar hoog tempo. De overige instrumenten gaan hier in mee.
Het hoge tempo blijft in ‘The Battle’. Nogmaals trakteert dit “Dream-Team” op een fenomenaal nummer. De stilte tussen deze twee nummers is goed gekozen. Enkele tedere solo tonen van de piano aan de start van ‘Broken Sky/Long Day Reprise’. Zang mengt zich met piano, heel subtiel gevolgd door meerdere instrumenten. De zang is even op voorgrond. Wéér een “wow-moment”. Je hoort het einde van de cd aankomen. Maar o, wat is dat jammer! Hopelijk komt er in de toekomst een vervolg: dit dubbel album beschrijft maar een klein deel van het boek.
Deze 2 cd’s. boordevol earcandy. horen duidelijk bij elkaar, ze vertellen één verhaal. Sommige teksten bevatten licht religieuze aanwijzingen. Vaak zijn deze op twee manieren op te vatten, zodat ze ook voor de atheïsten toegankelijk blijven. The Neal Morse Band is boven zich zelf uitgestegen, ze hebben hun beste album ever gemaakt. Heel, heel dicht bij perfectie.
(9,5/10, Radiant Records)
