Opeth – Extra droog @ 013

Dat Poppodium 013 volledig uitverkoopt als de progressieve rockers van Opeth een deuntje komen spelen mag geen verrassing zijn. Vrijdag 18 november was het dan zo ver en inderdaad, een uitverkochte 013 was al duidelijk te merken bij het parkeren.

Sahg

Drie kwartier lang kan het publiek genieten van voorprogramma Sagh. Deze Noorse doom–heavy-stoner rock/metalband uit Bergen werd in 2005 opgericht door een aantal kopstukken uit de Noorse metalcommunity: Tom Cato Visnes (o.a. King ov Hell, Gorgoroth, God Seed, Audrey Horne en supergroep I met leden van Immortal en Enslaved); Einar Selvik (alias Kvitrafn – bekend van onder meer Gorgoroth, Wardruna en Gaahl); Olav Iversen (Audrey Horne en Manngard) en Thomas Tofthagen (Audrey Horne). De band heeft sindsdien 5 studio albums uitgebracht en grondige line up veranderingen ondergaan, waarbij zanger en gitarist Olav het enige overgebleven originele bandlid is.

Sahg wordt naast Olav momenteel gevormd door Tony Vetaas op bas, Mads Lilletvedt op drums en Ole Walaunet op gitaar. De focus van de setlist ligt vanavond voornamelijk op het laatste album ‘Memento Mori’, hoewel ook het oudere werk, zoals ‘Pyromancer’ voorbij komt. Terwijl 013 langzaam volstroomt, vormt Sagh een aangename opwarmer met zwaar gitaarwerk en een diversiteit aan vocalen die worden verzorgd door voornamelijk Olav en Tony. Na deze show zal de band huiswaarts keren terwijl het voorprogramma van Opeth wordt overgenomen door Anathema en Myrkur.

Opeth

En dan is het aan Mikael en zijn Zweedse collega’s om het podium over te nemen. De band trapt onder luid gebrul uit de zaal af met de titelsong van het laatste album ‘Sorceress’. Direct daarna laten de band zijn diversiteit zien met een sprong in de tijd naar ‘Ghost of Perdition’ van het album Ghost Reveries uit 2005 en ‘Demon of the Fall’ uit 1998. Deze afwisseling kenmerkt de rest van de setlist vanavond, waarbij frontman Mikael op zijn eigen wijze grapt dat hij natuurlijk alle fans tevreden wil stellen met een beetje black metal, wat ballads en een vleugje progressieve rock.

Geen verrassing, maar het moet gezegd worden dat de show van Opeth weer staat als een huis; de loeistrakke drums van Martin Axenrot, de steady bass van Martin Mendez (wiens naam later op de avond nog door het hele publiek gescandeerd werd op verzoek van Mikael), gierende gitaren van Fredrik en de vocale ondersteuning en toetsen van Joakim op niets minder dan keyboard, synthesizer, piano, mellotron en percussie.

De vocalen van Mikael zijn moeiteloos goed of het nou cleane zang of grunts betreft, waarbij de focus van Opeth in de loop der jaren natuurlijk voornamelijk naar die eerste verschoven is. Welk nummer van welk album de band ook speelt vanavond, elke noot wordt gretig aangepakt door het enthousiaste publiek. Tussendoor verzorgd Mikael met zijn droge stoïcijnse humor zoals gebruikelijk voor wat entertainment; diverse anekdotes over onder andere Celtic Frost en kunstenaar Giger passeren de revue terwijl Mikael tussendoor even enkele aanwezigen in het publiek terecht wijst. Met de omvang van hun repertoire en de lengte van de nummers is het onmogelijk om iedereen in het publiek tevreden te stellen, maar Opeth doet toch een heel aardige poging en de tijd vliegt voorbij. Na bijna 2 uur en een korte break, sluit de band af met het bijna kwartier durende encore bestaande uit het overdonderende ‘Deliverance’ van het gelijknamige album uit 2002.

Foto’s (c) Ruth Mampuys