Greywind – Afterthoughts
Het is aandoenlijk. Broer en zus O’Sullivan staan een beetje onwennig de journalist van Kerrang! te woord na hun optreden op het Reading Leeds-festival. Onwerkelijk. Alsof ze het nog niet helemaal kunnen bevatten. Ze hebben met hun band Greywind echt op Reading gespeeld. Op de vrijdag, weliswaar en nog niet echt tussen de headliners, maar ze staan wel op één poster met The 1975, Imagine Dragons, Twenty One Pilots en de Red Hot Chillii Peppers. Een broer en zus uit het Zuid-Ierse Killarney die in 2014 besluiten dat ze het samen maar eens moeten proberen. De verwachtingen zijn niet hoog. In de bandbio vertelt Steph dat de meesten in haar omgeving geen vertrouwen hebben in het avontuur. “Mijn beste vriend zei: je komt uit Killarney, je zal nooit een zangeres worden. Ik was verlegen en mensen zagen me toch vooral als dat rare meisje dat naar My Chemical Romance luisterde.” Nu staat ze daar naast naar broer. Backstage op Reading. Nog voordat de debuutplaat is verschenen. Het enige wapenfeit is de single ‘Afterthoughts’, een nummer dat ze in één dag als demo opnemen en vrijwel direct wordt opgepikt door Radio1 als de “next hype”. Binnen zes weken tekenen ze een platencontract en kunnen de opnames voor het album beginnen. Op dat moment liggen er wat ruwe ideeën voor nummers, maar veel meer dan dat is het nog niet.
Man, wat zijn we My Chemical Romance dankbaar voor de inspiratie. En we zijn Zane Lowe van The Next Hype dankbaar. En al die mensen die zeiden dat Greywind niks zou worden en daarmee Paul en Steph O’Sullivan juist stimuleerden om die demo op te nemen en de gok te wagen. “We dachten dat het jaren zou duren voordat iemand het zou oppikken,” vertelt Paul aan de reporter op Reading. Gelukkig niet. Het goede nieuws is dat er nog steeds muziekfreaks rondlopen die een bijzonder geluid direct herkennen. Iemand als producer Jason Perry, die in 2014 nog een Grammy ontving voor de productie van Molotov’s ‘Agua Maldita’. Perry zag de potentie, ging met de ideeën aan de slag en maakte met Greywind een ongelooflijk fijne plaat.
‘Afterthoughts’ is een album dat vooral wordt gekenmerkt door afwisseling. De opening is de titeltrack dat vooral erg melancholiek begint, maar al snel losbarst in een stevige rockriff. De track is een mooie kennismaking met het stemgeluid van Steph. Het is direct duidelijk hoe veelzijdig de Ierse is als songwriter en als zangeres. In het hoog klinkt ze wat geknepen, maar in combinatie met de sferische geluiden die broer Paul uit zijn gitaar tovert – kunnen alleen Ierse gitaristen dit? – levert dat een bijzonder eigen geluid op. De krachtige uithalen op het eind verraden een onwaarschijnlijk bereik. Je hoort het verhaal in de nummers, je hoort de emoties van iemand die heen en weer wordt geslingerd tussen donkerte en hoop.
Natuurlijk hoor je de invloed van MCR, de band waarvan Steph zo’n fan was. Luister maar eens naar een nummer als ‘The Ghost of You’ en dan naar ‘The Lake’ op het Greywind-debuut. Heldere parallellen in tekst- en songopbouw. Erg? Ab-so-luut niet. Want zoals gezegd: ‘Afterthoughts’ biedt een enorme variëteit. ‘Circle’ is echt een post-rock, sferisch nummer. Een honderd procent contrast met ‘Car Spin’ dat weer een echte stampende rocksong is, inclusief gillend gitaarwerk en – wederom – onwaarschijnlijk sterke vocals die bijna wanhopig klinken. Hier wordt iemand gemist. ‘Car Spin’ ademt het ongeluk waarover O’Sullivan zingt:
“I wake when the car spins. – it’s already done.
Your lips kiss the pavement.
I wake with no one
The face of the culprit haunts my view.
The face of who caused this won’t leave soon
It never goes
I can’t break from this stun.”
Het zijn zonder uitzondering sterke songs, maar ‘Safe Haven’ is de knaller op dit album dat in Nederland op 27 januari verschijnt. Het is de apotheose, de song waarin alles dat Greywind is, samenkomt. Een nummer over eenzaamheid, over verlies en de zoektocht naar troost. Een tekst die gezongen moet worden met een hunkering, de zucht naar die verlaten plek waar je je ondanks de eenzaamheid toch geborgen voelt. De vocals leunen tegen een muur van gitaren en beukende drums. Even voel je je als luisteraar ongemakkelijk, totdat je wordt meegezogen in de wereld van Greywind. Het is een mysterieuze wereld. Het is een wereld voor verscheurde zielen. Maar juist in die wereld komt de muze graag. Greywind heeft die muze prachtig gevangen.
(90/100, Spinefarm Records)
