Dizzy Mizz Lizzy geeft hun fans een prachtige avond in De Bosuil
Volgens eigen zeggen speelt de Limburgse rockband BloYaTop alles van ‘roaring rock’ tot ‘mellow blues’. Hun live optredens puilen altijd uit van de energie. Zaterdagavond, 28 januari begon deze support act met de enthousiaste vraag van Mr.e! (Eric): ”Are you readyyy?” Ze trappen af met ‘The Great repple depple’. Vrijwel meteen is de energie van BloYaTop voelbaar en vooral zichtbaar.
De brede lach op hun gezichten toont dat deze drie muziekvrienden intens genieten van het performen. Vooral gitarist Mark Ferguson (Vergoossen) en drummer Paul Huge (Heuts) geven tijdens het spelen de fotografen de gelegenheid om mooie plaatjes te schieten. Tevens zoeken zij volop oogcontact met de fans. Leadzanger/bassist Mr.e! heeft een ander soort energie, maar ook hij toont warme belangstelling voor het publiek. Zijn soms rauwe, vocale uithalen passen prima in de muziek. Al heeft hij een beetje moeite in de hoge zang.
Van hun album ‘Fever’ spelen ze de titeltrack. Op een gegeven moment lijkt Mark zich niet meer bewust van de wereld om hem heen. Hij legt zijn hoofd in zijn nek. Met gesloten ogen laat hij een knap staaltje van zijn kunnen horen.
Ze spelen een paar nieuwe nummers waaronder ‘Tornado Sally’. Energiebom Paul spoort ons aan om mee te klappen. In sommige optredens was de energie van Paul bijna ‘over de top’. Vanavond doseert hij zijn energie perfect.
Vooral aan het eind van het feestnummer ‘Bbq and freezeburn’ trakteert BloYaTop ons op extra showelementen. Puur genieten!
Als laatste wordt er nog een nieuw nummer gespeeld :’Catch me if you can’. Ook dit nummer belooft veel goeds. Behalve dat we nagenieten van een superoptreden, kijken we uit naar een nieuw album. Dat komt dit najaar uit. Hopelijk komt er dan weer een BloYaTop feestje in De Bosuil!
De Deense hardrockband Dizzy Mizz Lizzy is opgericht in 1988. Ze hadden internationaal grote successen. Zo’n tien jaar later viel de band uiteen. Gelukkig zijn ze weer bij elkaar. In 2015 stond Dizzy Mizz Lizzy op Bospop. Daar kijken veel fans met groot plezier op terug. Dizzy Mizz Lizzy zorgde ervoor dat De Bosuil al een paar weken geleden uitverkocht was.
Als Dizzy Mizz Lizzy verschijnt stijgt er een luid gejuich op uit de bomvolle zaal. Met ‘Mindgasm’ tonen ze direct hun kunnen. De strak gespeelde delen worden perfect neergezet. Het is mooi om de verschillen in performen te zien. Dizzy Mizz Lizzy heeft minder oogcontact met het publiek en minder energieke interactie met elkaar. Toch zijn deze mannen duidelijk op elkaar ingespeeld. Één blik na elkaar is genoeg om elkaar te begrijpen. Frontman zanger/gitarist Tim Christensen vertelt dat hij blij is om terug te zijn in Weert. Ook hij bewaart goede herinneringen aan hun optreden op Bospop.
Natuurlijk spelen ze de titeltrack van hun album ‘Forward in Reverse’ (uit 2016). De hoge tonen haalt Tim met gemak. Het “Ohohoh” wordt bijna door iedereen meegezongen. Dit tot groot genoegen van Tim. Na het applaus voor het aangenaam lange ‘Terrified in paradise’ zegt Tim in het Nederlands “Dank je wel!”
Niet alleen nieuwe nummers worden gespeeld. ‘Barbewired babys dreams’ is een ‘oudje’. Bassist Martin Nielsen staat even tegenover Tim te spelen. De afstand tussen hen blijft vrij groot. Dit sluit aan op hun energie waarmee ze spelen. Martin is wat meer ingetogen, maar aan de blik in zijn ogen zie je dat hij geniet van de muziek. Tim tovert in hoog tempo de mooiste tonen onder zijn snaren vandaan. Prima ondersteund door de gave bas grooves van Martin. En niet te vergeten door het strakke, krachtige drumwerk van Søren Friis. De fans gaan mee in de flow van de muziek. Bovendien zingen ze veel nummers grotendeels mee.
Na wat steviger werk is het tijd voor het rustigere ‘Something so familiar’. Ook nu valt de mooie zang van Tim op. De sfeer in de zaal is even heerlijk laid back. Dat verandert met ‘Love at second sight’ in een meer energieke vibe. Bijna non-stop volgt het ‘Made to believe’, óók perfect gespeeld. Tijdens ’67 Seas in your eyes’ gaat Tim uit zijn dak. In een instrumentaal stuk laat hij prachtig up-tempo gitaarwerk horen. Hij krijgt daar terecht applaus voor. Het rustig gespeelde deel wat volgt, en de opbouw naar rock zijn allebei super. Tot grote vreugde van de fans wordt ‘Love is a loser’s game’ gespeeld. Het genieten gaat door met ‘I would if I could but I can’t’. Het licht flitst mee in het hoge tempo van de muziek. Veel te snel komt deze show ten einde: Dizzy Mizz Lizzy verlaat het podium.
Zoals verwacht wordt er luid geroepen om meer. Vanzelfsprekend krijgen we meer. ‘Thorn in my pride’ is de toegift. Nog even kunnen we genieten van het vingervlugge gitaarwerk van Tim. Gelukkig krijgen we nòg een cadeautje. Dit heet ‘Silverflame’, en start met een rustige gitaarsolo. De fans vallen precies op het juiste moment bij met zingen. Wat een mooi moment! Het blijft mooi, ook als Martin en Søren instrumentale bijval geven. Tim laat zijn gitaar even met rust tijdens het zingen. Als hij stopt, zingt het publiek als één man verder. Vlak na dit magische moment is de show helaas voorbij. Maar de avond nog lang niet. Men koopt massaal t-shirts, vinyl en cd’s. Deze worden met zorg gesigneerd door Tim, Martin en Søren. Hierna keren de fans zichtbaar tevreden richting huis.
Foto’s (c) Hen Metsemakers
