Gloson – Grimen
Gloson is een uit het Zweedse Halmstad afkomstige progressive sludgemetal band, opgericht in 2014.
Deze relatief jonge band bracht in datzelfde jaar de EP ‘Yearwalker’ uit en het jaar daarna hun debut album ‘Livewalker’ via het label Catatonic State. De vijfkoppige band heeft met onder andere een ex-lid van de beruchte black metal act Shining al enige legitimiteit weten te winnen. Dertien februari zal het tijd zijn voor het tweede album ‘Grimen’.
‘Grimen’ begint met het dreunende ‘Prowler’, dat bij de eerste minuten al doet denken aan bands als Neurosis. De door dreunende gitaar-riffs geven een aangename continuïteit aan het nummer. De vocals zijn ijzersterk. Dit wordt mede mogelijk gemaakt doordat maar liefst drie bandleden de zang op zich nemen. In tegenstelling tot Neurosis vallen de vocalen van Gloson meer in het death metal spectrum. Hierdoor doet de band, in combinatie met het trage sludge gedreun, ook denken aan een band als Primitive Man. Dit gecombineerd met de drie gitaristen maakt het dat ‘Prowler’ meteen de ondoordringbare indruk maakt die over het grootste deel van het album te voelen valt. De soms black metal-esque drums geven een extra donker tintje aan deze dikke opener. Deze weg wordt keurig vervolgd bij het tweede nummer ‘Fabulist’. Doordat ‘Fabulist’ wat trager gaat dan de voorganger en zet het meer een doom-sfeer neer. Menig traag gebeuk wordt niet gespaard en de dikke riffs doen denken aan andere sludge acts als Amenra.
Nadat ‘Fabulist’ abrupt aan haar einde komt is het derde nummer ‘Antlers’ aan de beurt. Het enigszins cleane maar sinistere begin van het nummer en haar nog sinistere vocalen geven wederom een Neurosis-achtig smaakje mee. Na de zeer goede opbouw worden de gruntende vocals ontketend in gezelschap van de intro-riff, die inmiddels is vervormd tot een vuistdikke riff. Met dit nummer komt het post-metal randje van Gloson, wat in de andere nummers wat minder opvallend was, beter uit de verf. De afwisseling en opbouw van riffs en intermezzo’s doet denken aan een sludge variant van Meshuggah’s ‘Catch 33’.
Als ‘Antlers’ is uitgeblust wordt het gevolgd door het nummer ‘Cringe’. Dit nummer, wat eerder werd gereleased in combinatie met een lyric video, opent met dikke drums in combinatie met diepe basgitaar klanken. Even later kabbelen de gitaren eroverheen. Wanneer een akoestische intermezzo tussenbeide komt is het post-metal sfeertje onvermijdelijk. Het één-na-laatste nummer ‘Specter’ voelt met zijn vier minuten en twintig seconden meer als een opstap voor het slotnummer ‘Embodiment’. Dit elf minuten lang durende nummer begint met cleane gitaren die een post-rock-achtige atmosfeer creëren. Als de intro van het nummer voorbij is worden de zware Isis invloeden zo duidelijk dat de stem van Aaron Turner er makkelijk bij voor te stellen is. Tegen de vijf minuten in het nummer knallen de gitaren er vol in en houdt het mooi de opbouw en het plagen naar de climax erin. Als de anticipatie op z’n hoogst is, barst rond de zeven en een halve minuten de bom eindelijk. Met een grote atmosfeer knallen de machtige vocals erin. De climax liegt er niet om en ‘Embodiment’ maakt zich meteen een waardig afsluiter van het album.
Gloson heeft met ‘Grimen’ een goede stap gemaakt in de sludge metal richting. Niet gek opkijken als Gloson binnen een paar jaar op Roadburn staat.
(75/100, Art of Propaganda records)
Tracklist:
1. Prowler
2. Fabulist
3. Antlers
4. Cringe
5. Specter
6. Embodiment
