Donnerwetter, DooL en the Naked Sweat Drips overtuigen in de Pul

De Pul in Uden is een van die poppodia die met enige regelmaat avonden organiseert waarop talentvolle eigenzinnige Nederlandse rockbands zich kunnen presenteren. Eerder zagen we onder meer Black-Bone, Candybar Planet, Orange Skyline en Death Alley aan het werk op een van die vrijdagavonden. Op 3 februari is het de beurt aan the Naked Sweat Drips, DooL en Donnerwetter.

The Naked Sweat Drips

The Naked Sweat Drips uit Boxmeer bestaan al sinds 2010. Pas op 27 januari jongstleden bracht de band haar eerste album uit. Deze lange aanloop betaalt zich uit in een fantastisch album met een tiental duistere en indringende nummers.  De show in de Pul opent intens met het epische ‘Into Sixths’, een nummer dat aanzwelt tot een ware oerschreeuw van zanger Stefan Kollee. ‘Insanity Road’ verpakt duistere teksten in een onweerstaanbare groove waarin orgel en gitaren de hoofdrol spelen. ‘The Lethe’ is een van de hoogtepunten van de show van the Naked Sweat Drips. Het nummer opent klein, bijna teder maar je voelt de spanning opbouwen tot ‘The Lethe’ explodeert in een orgie van grommende bassen, orgel en gitaren. Prachtig! ‘Leap Taken’ opent desolaat en dreigend en ontploft in een muur van geluid. Maar het meeste dreiging voel je toch tijdens de break waarin Stefan bijna fluisterend zingt over een kaal drumritme en een enkele basnoot. De show sluit af met de afsluiter van het album, ‘Agony Abides’, het bijna lieflijke intro zet je op het verkeerde been. Als de hele band invalt zijn we los! Stefan springt het publiek in en gaat zozeer op in zijn zang dat hij in zichzelf gekeerd op de grond neerzijgt.

The Naked Sweat Drips zetten een gedreven en overtuigende show neer. Zijn de nummers op de plaat al intens, live weet de band er nog meer energie in te leggen. Een band om in de gaten te houden.

DOOL

Het Rotterdamse DOOL is nieuw. De band staat tegelijkertijd ook bol van de ervaring. Met zangeres Ryanne van Dorst, die we beter kennen als Elle Bandita als stralend middelpunt bestaat de band uit ex-leden van ondermeer  the Devil’s Blood en Gold. Binnenkort komt DOOL’s debuutalbum ‘Here Now There Then’ uit. De band put dan ook volop uit dit nieuwe album. De show opent met het epische ‘Vantablack’ waarin diepduistere psychedelische metal wordt afgewisseld met powerrock en zelfs jaren 70 hardrock. Met name de instrumentele jams stralen de zelfverzekerde macht uit van een vijfkoppig rockmonster. Op ‘Oweynagat’ klinkt DOOL bij vlagen als Siouxsie and the Banshees, alleen straalt DOOL oneindig veel meer macht uit dan de eighties Icequeen. Ryanne zingt afwisselend rauw, hard en melodieus, en haar vrouwelijke inbreng draagt ertoe bij dat DOOL veel meer is dan platte spierballenrock. Het hoogtepunt van de show is het Elle Bandita nummer ‘The Alpha’ waarin de loodzware riffs, donderende drums, grommende bassen en de meeslepende zang bijna magisch samenkomen tot inktzwarte stoner. Een klassieker in de dop!

DOOL is een nieuwe ster aan het Nederlandse rock firmament.

Donnerwetter

Als er verkiezingen zouden zijn voor “de meest eigenzinnige band” dan zou het Arnhemse Donnerwetter hoge ogen gooien. Er zijn weinig bands die zich zo weinig gelegen laten liggen aan conventies en genres. Je kunt Donnerwetter niet in een hokje vangen. Wel is het altijd groots, meeslepend en dramatisch wat Rocco Ostermann, Wout Kemkens, Matthijs Stronks en Mike Visser brengen. Op opener ‘Mother’ klinkt Rocco dramatisch en ondersteunt hij zijn vocalen met expressieve gebaren en blikken. ‘Ego’ heeft een stuiterend ritme, van het type waar de Staat patent op lijkt te hebben. Rocco’s duistere, dramatische vocalen sleuren je het nummer in. ‘While the Moon Shines Through My Beer’ is zonder meer de meest intrigerende songtitel van de avond. Rocco zingt als een volleerd crooner over de aanzwellende gitaren en keys van Wout en Matthijs waardoor ‘While the Moon (…)’ een grootse dramatische lading krijgt. ‘Dance’ is dan weer opzwepend met dwingende ritmes waarop niemand stil kan blijven staan. Het hoogtepunt van Donnerwetter’s show is het briljante ‘Silent One’. Wout’s killer riff en de met gevoel gezongen teksten van Rocco dragen ‘Silent One’ naar grote hoogte.

Rocco is Donnerwetter’s grootste troef, met zijn charisma weet hij het publiek afwisselend te binden en te verwarren.

Tenslotte

Zelden hebben thuisblijvers het zo zeer bij het verkeerde eind. The Naked Sweat Drips, DOOL en Donnerwetter laten met hun bezielde en authentieke shows zien dat rock ’n roll wel degelijk een toekomst heeft in Nederland.

Fotografie: Ariane van Ginneke