Audiofield – The great debate

Gitarist Gertjan Vis kennen we van hardrock/metal bands als 3rd Machine, Profound en Black Knight. Audiofield is de naam van zijn soloproject. Met zijn debuutalbum ‘The great debate’ werd een lang gekoesterde droom werkelijkheid. Op dit instrumentale album horen we een mix van fusion en rock. Diverse gastgitaristen vergezellen Gertjan tijdens enkele nummers. De drums zijn geprogrammeerd, behalve in ‘Noon pacific’, dit is ingespeeld door Hans van Kleef.

De start van ‘Le deconfinal’ is iets anders dan verwacht, mede door de gesamplede stemmen. Het albumcover verraadde het ruimte-aspect al wel. Dit klinkt meer poppy dan de standaard ruimte-aspecten. Leuk om nu al verrast te worden. De wending naar de rock voel je aankomen. Het einde deze korte openingstrack is iets te abrupt. In ‘A day without yesterday’ zijn de geprogrammeerde drums iets meer aanwezig. De klank is strak, maar zeker niet blikkerig of elektronisch. Doordat er niet veel dynamiek in het drumwerk zit, snoept dit géén aandacht weg van de gitaren. De geluidskwaliteit van het totaal is goed, en de muziek is prima verdeeld over de boxen/koptelefoon. De laagjes gitaarspel over elkaar is puur genieten. Aan de andere kant komen de fantastische gitaarpartijen die Gertjan laat horen een beetje in het gedrang omdat ze allemaal goed gespeeld zijn. Voordeel is weer de onderlinge uitstekende harmonie.

De mix tussen het snellere gitaarwerk en de langzamer gespeelde gedeelten in ‘Renaissance hotel’ vormt een bijzondere blend. Er doen hier maar liefst vier gastgitaristen mee. Daarom had ik een adembenemende “wow” factor verwacht. Hoe goed het ook is, de “wow” factor bleef uit. De fantastische solo’s hadden meer in de spotlights mogen staan. Want oh, wat klinkt dit allemaal lekker! In de titeltrack is het ritme strak. Natuurlijk aangevuld met de melodische kant. Toch heeft Audiofield even moeite om mijn aandacht volledig vast te houden. Deels door de herhalingen in het ritme. Deels omdat het fantastische gitaarspel weer een beetje in de verdrukking komt. Maar vlak voor het einde ben ik er weer helemaal bij. Wat een gaaf einde! Stiekem ligt het tempo van het slagwerk in ‘Deep blue field’ hoger dan je in eerste instantie denkt. Zoals verwacht is er lekker gitaarwerk toegevoegd. De wendingen zijn hier wat verrassender dan elders. De rusten erin zijn gaaf. Een gesamplede stem wordt gemengd met sferische invloeden. Langzaam, heel langzaam sterft de muziek weg.

Gertjan heeft zijn metal/rock invloeden subtiel geïntegreerd. Zijn gitaarwerk is dus niet te heavy. Ook niet te soft, maar perfect in balans met het geheel. De wendingen in volume en ritme vloeien regelmatig meesterlijk in elkaar over. Op andere momenten hadden er iets meer onverwachte wendingen in mogen zitten. Bijna zou Gertjan zichzelf te kort doen, want soms vallen zijn mooie solo’s niet genoeg op tussen zijn andere goede gitaarspel. Gelukkig is hij niet in de val van overdadigheid getrapt. Hij heeft de nummers zo vernuftig opgebouwd dat de toegankelijk is gebleven. De geluidskwaliteit, is zoals eerder gezegd dik in orde. Dit alles maakt het aantrekkelijk om het volume flink open te draaien.

(80/100 , Eigen beheer)

Tracklist:
1 Le deconfinal (Ft. Claus Visser)
2 Rise up high
3 A day without a yesterday
4 Time
5 Hand and mind
6 Renaissance hotel (Ft. Ruben Hoeke / Frank Schiphorst /Gil Lopez / Erik Bosschieter)
7 Cold litte river
8 The great debate
9 We’re just a memory
10 Noon pacific (Ft. Hans van Kleef)
11 Deep blue field