Lucas Hamming vermaakt Simplon Groningen

Het is geen grote zaal, maar het is toch opmerkelijk dat Simplon bij het voorprogramma al aardig vol staat. Electric Company opent op 24 maart voor Lucas Hamming, en de band laat het publiek niet lang wachten; om 20.35 stappen de mannen vrolijk het podium op. De nog jonge muzikanten zijn bijzonder goed op elkaar ingespeeld en op de show is niets aan te merken, alles loopt soepel. De samenzang van de zanger en de toetsenist (beiden spelen ook afwisselend gitaar) is steengoed. De bandleden laten zich meeslepen door de muziek, bewegen uitbundig; het werkt aanstekelijk en langzaam maar zeker warmt de zaal op. Als de mensen los zijn gekomen en er al een zekere sfeer hangt in de ruimte, is het werk van Electric Company gedaan. De band neemt afscheid en ruimt razendsnel op, zodat de crew van Hamming zelf rustig aan de slag kan met het opzetten van al het materiaal.

Ondertussen is de zaal echt vol; Hamming stond een jaar eerder ook al in Simplon en heeft blijkbaar een goede indruk achtergelaten. Het publiek bestaat voornamelijk uit jonge vrouwelijke fans, maar als er gezongen wordt blijkt dat ook de mannen wel degelijk goed vertegenwoordigd zijn.
 Zodra de lichten gedimd worden, brult de zaal het uit. Een paar tellen later komt Lucas Hamming op, tegelijk met zijn band, en ze trappen meteen af met het eerste nummer van het nieuwe album: ‘Be Good or Be Gone’. Tijdens het concert wisselt Hamming voortdurend de nieuwe nummers af met materiaal van zijn vorige album, ‘HAM’. Hoewel de bandleden jong zijn, hebben ze al aardig wat ervaring en dat is te zien; ze staan op het podium alsof ze er geboren zijn en houden elkaar als vanzelfsprekend scherp in de gaten. Als Lucas’ gitaarband losschiet, heeft zijn medegitarist dat al voor hem gemaakt voor hij zelf goed en wel door lijkt te hebben wat er gebeurt.

Aan muzikaliteit doet de band niet voor hem onder (met name de toetsenist die afwisselt tussen toetsen, gitaar en tamboerijn), maar het is duidelijk dat Lucas Hamming de echte ster van de show is. 
Hij rent het podium op, bedankt en complimenteert de band die voor hem opende, zoekt interactie met de mensen in de zaal en lijkt met een eindeloos lange setlist niet kapot te krijgen. Hammings zang is sterk en zwakt naarmate de avond vordert niet af. Tijdens ‘Fake Love Hypocrisy’ valt de band stil en stapt Hamming zelfs achter de microfoon vandaan; voor zijn akoestische break heeft hij die niet nodig. Het effect is geweldig als na niets dan Hammings onversterkte zang en gitaar de band plotseling weer met volle kracht inzet en de zaal uitbundiger meedeint dan ooit.

Tijdens de ballad ‘Are You With Me’ kruipt Lucas achter de piano en vraagt hij zijn publiek om met de telefoonflits in de lucht te zwaaien: het resulteert in een zaal vol lichtjes (en een veiliger alternatief dan een lucht vol aanstekers). Met ‘Never Let You Down’ laat Hamming zien dat hij meer kan doen op zijn gitaar dan akkoorden spelen en zet hij een harde en snelle gitaarsolo neer. Hij laat verschillende staaltjes kunst zien, al zorgt hij ervoor dat elk bandlid zijn eigen welverdiende moment (of meerdere momenten) in de spotlights krijgt. 
Lucas Hamming en zijn virtuoze band weten een sterke show met voldoende afwisseling neer te zetten. Dankzij het nieuwe album, ‘Luck Is For Suckers’, hoeft Hamming geen covers meer te spelen; er is eigen materiaal zat. Op het podium is er genoeg tijd en plek voor de onderlinge grappen van de bandleden en het publiek wordt meerdere keren aan het zingen gezet, waar het helemaal geen bezwaar tegen heeft. De lichtshow is perfect afgestemd op de nummers en Lucas Hamming weet met zijn charme de zaal aan één stuk door te vermaken. Er zullen weinig mensen in Simplon zijn geweest die niet met een voldaan gevoel weer naar huis zijn gegaan.

Foto’s (C) Anneke Klungers