The Naked Sweat Drips over muziek, dans en zwarte smoothies

Rockmuzine was te gast bij The Naked Sweat Drips in hun oefenruimte in het fraaie buitengebied van Beugen. Het werd een geanimeerd gesprek in het zonnetje tussen voormalige varkensschuren en bloeiende fruitbomen.

 

Over de band

De ontstaansgeschiedenis van The Naked Sweat Drips

Gitarist Winand en drummer Jimmi kenden elkaar al van school en via-via ontdekten ze dat ze van dezelfde muziek hielden. Samen gingen ze naar de bandjesopleiding in het lokale jongerencentrum van Boxmeer. Daar leerden ze, onder leiding van muziekdocenten en samen met andere jongeren muziek te maken door covers te spelen. In die omgeving is The Naked Sweat Drips ontstaan. Na verloop van tijd ontgroeiden ze de muziekschool en besloot het zestal verder te gaan in hun eigen oefenruimte in een oude varkensstal. Op zoek naar een eigen stijl ging de band eigen nummers schrijven en de rest is historie.

Waar komt de naam The Naked Sweat Drips vandaan?

Toen de band na aan het denken was over een naam kwam gitarist Kristian met “The Naked Sweat Drips” op de proppen. In de ziekenhuis sitcom “Scrubs” komt een scene voor waarin iemand zegt: “It’s a new band called The Naked Sweat Drips. They have a great song called Perfect Breasts…” Alleen bleek de band absoluut nog niet te bestaan. Tot dat moment.

De naam blijkt wel voor verwarring te zorgen. De heren hebben de bandnaam op talloze manieren horen uitspreken waarvan “The Naked Sweat Drops” nog wel de minst erge is. Maar wel verkeerd, de naam betekent niet de “Naakte zweetdruppels” maar “Het Naakte zweet druipt”.

 

Live of in de studio?

Op de vraag of The Naked Sweat Drips een live- of een studioband is klinkt een welgemeend “Een live band!” als vanuit één mond. Er is niks zo fijn om samen te spelen en alles van je af te schreeuwen en te rammen. Of dat nou hier in de oefenruimte is of op het podium. We gaan altijd op zoek naar het gaatje. Nou springt Stefan hier nog net niet op het keukenblok, maar na een avond oefenen zijn we helemaal leeggespeeld en kunnen we er weer tegenaan. Het is een geweldige uitlaatklep.

Jimmi vult aan: “Tijdens een optreden kun je door het enthousiasme van het publiek worden opgetild en boven jezelf uitstijgen. Daar zijn soms maar een paar mensen die enthousiast staan te juichen voor nodig. Gisteren in Arnhem stond de gehele bovenzaal op een gegeven moment los te gaan, dat is zo gaaf, daar doe je het voor.”

Over de rolverdeling binnen de band

De band is een echte democratie. Iedereen brengt ideeën in, of dat nu een riff is, een drumbeat of een orgelmelodie. De band gaat met al die ideeën in het oefenhok aan de slag. Alles wordt opgenomen en als het goed voelt of we hebben het idee dat er goeie stukken inzitten luisteren we het terug en gaan daar dan weer mee verder. Zo wordt onze muziek echt een groepsproduct. Stefan schrijft de teksten, maar zo zegt hij, ik heb 5 kritische eindredacteuren die alles lezen en mee bijschaven. Het eindresultaat is dan ook echt van ons zessen.

Over het leven buiten The Naked Sweat Drips

Iedereen behalve Stefan studeert nog, dus daar zijn we druk mee. Verder houden we ons ook bezig met andere muzikale projecten en hebben we natuurlijk ook nog vriendinnetjes en familie. Maar de band is wel het allerbelangrijkst. We hebben dit met z’n allen opgebouwd dus hebben we er ook alles voor over om het nog beter te maken. Natuurlijk zou het tof zijn om rond te kunnen komen van de band. Maar dat is nu nog niet zo.

Talent of ambacht

Muziekmaken is zowel een talent als een ambacht, volgens de band. Het is een ambacht aangezien je eindeloos je instrumentale skills aan het bijschaven bent, maar ook het samenspelen, zodat je precies weet wat de kwaliteiten van iedereen in de band zijn en oogcontact genoeg is om te weten waar de ander naar toe wil. Kristian vult aan dat  je talent nodig hebt om er iets speciaals van te maken. Stefan valt bij: “Je merkt ook dat we dat talent in de loop van de tijd beter weten aan te spreken en dat we beter worden in de ambacht van het maken van nieuwe nummers.”

De Muziek

Hoe omschrijf je jullie muziek

“Psycho Grunge”, stelt Winand voor. Maar dat is niet het hele verhaal. Na de show hoort hij vaak heel verschillende associaties die fans hebben met de muziek van The Naked Sweat Drips. De een noemt Bowie, een ander Nick Cave en weer een ander hoorde invloeden van Pearl Jam. Al in de tijd dat de band nog voornamelijk covers speelde bleek dat er zoveel voorkeuren bestaan binnen The Naked Sweat Drips zijn als er leden zijn in de band. “De setlist in die tijd sloeg echt nergens op,” memoreert Stefan, “Nummers van Queens Of The Stone Age, werden afgewisseld met Franz Ferdinand, The Killers en Deep Purple. We hebben zelfs eens een Bruce Springsteen-nummer geprobeerd, maar dat werd niks.” Met zulke verschillende invloeden mix je alle kleuren samen tot een “Zwarte smoothie”. Misschien is dat het wel.

Over inspiratiebronnen

Luc roept gelijk: “Black Flag! Altijd Black Flag.” Maar ook Nick Cave, Jack White, Led Zeppelin passeren de revue. Als drummer Jimmi Bowie noemt, antwoordt er gelijk iemand met: “maar die kan alleen als zichzelf optreden”. Winand is echt Rammstein-fan en haalt daar de inspiratie voor de totale overgave en het showelement vandaan. Voor Stefan is Bruce Springsteen een grote inspiratiebron, hij is met de muziek van Bruce opgegroeid. Bruce Springsteen is niet zozeer muzikaal een bron van inspiratie, maar vooral de enorme overgave drive die hij iedere keer tentoonspreidt vormt een bron van inspiratie. Een gezamenlijk moment van inspiratie kende The Naked Sweat Drips op Lowlands 2013 bij de show van Nick Cave. Daar zagen de heren hoe Nick Cave niet alleen voor het publiek, maar ook met- en midden in het publiek optrad. Ook in 2013 mocht de band in het kader van het Eurorock programma een week samen met een aantal bands uit andere Europese landen nummers schrijven en muziek maken. Met name met de Engelse band Bellyeyesmile hadden de mannen een nauw contact en daar is een hechte vriendschap uit ontstaan.

The Naked Sweat Drips vergeleken met een andere kunstvorm

Winand: “Het klinkt misschien stom, en oppervlakkig zijn er ook weinig overeenkomsten, maar ik denk dan toch aan dans. Net als wij met onze muziek brengt dans door middel van muziek, beweging en expressie emoties over.” Kristian noemt schilderkunst. Met behulp van kleuren en vormen zet je daarmee sferen neer. Er ontstaat consensus over dat The Naked Sweat Drips vooral een bepaalde sfeer wil neerzetten met haar muziek en dat ze dat gemeen heeft met een heleboel andere kunstvormen.

Jullie muziek en teksten zijn heel duister en gaan vaak over de rafelranden van het leven, onaangepast en op het randje van de waanzin, boordevol duisternis en emotie. Hoe is het om dat iedere keer toch weer vol gevoel te spelen?

Het is juist heel fijn om helemaal los te gaan in duisternis en waanzin. Mensen denken dat wij zijn zoals de personages en situaties diein onze muziek beschrijven, dat is gelukkig niet zo. Maar we kruipen tijdens een show in de huid van onze personages. “Tijdens het schrijven van de teksten pak ik de negatieve dingen uit mijn leven en vergroot die uit tot de max.” Zegt Stefan. “Tijdens het zingen kan ik daar helemaal in opgaan. Daarna kunnen we weer lol hebben en biertjes drinken.”

Over samenwerkingen

Kristian trapt af: “Met Jack White, of ook niet, ik ben bang dat dat óf supergoed uitpakt of uitmondt in slaande ruzie. Jack White is namelijk nogal uitgesproken in zijn muzikale ideeën en dat zijn wij ook.” Volgens Winand zal dat nogal loslopen, muzikanten staan namelijk nogal open voor muzikale ideeën. Kristian antwoordt: “maar ik ben ook bang om te klinken als een van de bands die door Jack White zijn opgenomen”. “De derde van Arctic Monkeys is door Josh Homme opgenomen en klinkt toch ook niet als Queens Of The Stone Age” wordt tegengeworpen. “Nee, die klinkt nergens naar” kaatst Kristian terug. Winand zou graag bij de Desert Sessions van Josh Homme aanwezig zijn geweest, in de “middle of nowhere” grenzeloos vol drank en drugs muziek maken. Waarbij de trip minstens zo belangrijk was als de uiteindelijke muzikale uitkomst. Voor Stefan staat vooral het maken van gave muziek met z´n zessen centraal. Winand stelt voor om het eens over een heel andere boeg te gooien. Samenwerken met trompettisten als Erik Truffaz of Nils Petter Movar, jazztrompettisten met een verleden in samenwerkingen met hiphop en rockmusici.

 

Over het album

Jullie bestaan al sinds 2010, waarom dan pas vorig jaar een debuutalbum?

Daar is niet een reden voor aan te wijzen. Als band hebben we tijd nodig gehad om van coverband uit te groeien naar een band met eigen muziek en een eigen stijl. In 2013 brachten we onze eerste EP uit. Ons favoriete nummer op die plaat, ‘Ruined in Seconds’ hebben we als uitgangspunt gebruikt om onze stijl verder uit te diepen. In een band met zes individuen met allemaal een uitgesproken muziekmening kost het tijd die op één lijn te krijgen. Nummers evolueren bij ons in de loop van de tijd. Ze ontstaan in ons oefenhok en voordat we zover zijn dat we ze op gaan nemen spelen we ze eerst regelmatig live. Als dat niet blijkt te werken dan verdwijnen ze ook weer net zo snel. Veel van de nummers op ‘Psycho Sister’ spelen we ook al een hele tijd en hebben dan ook al een hele ontwikkeling meegemaakt voor ze op het album verschijnen. Het album was eigenlijk al in 2015 af, maar vanwege contractonderhandelingen met label Butler Records en ziekte, werd het uiteindelijk 2017. Bovendien wilden we de plaat alleen met de juiste aandacht uitbrengen.We hopen dat de volgende plaat minder lang op zich laat wachten.

Hoe verloopt het maken van een album?

De nummers ontstaan in de oefenruimte, we leveren allemaal ideeën aan voor riffs, drumbeats, ritmes en melodieën die we dan in de repetities uitproberen, verder uitwerken en omvormen tot nummers die we daarna ook in onze shows aan het publiek voorleggen. Met een aantal van deze nummers zijn we de studio ingegaan, waarna er nog het een en ander is bijgeschaafd of soms zelfs helemaal omgegooid. Een goed voorbeeld is ‘Empty Shell’, het “rustige nummer” op Psycho Sister, dat maar geen vaste vorm aan kon nemen tot de band het tijdens een repetitie besloot het eens helemaal ingetogen te spelen, waarna het in een keer op de band werd gezet.

Favorieten op ‘Psycho Sister’

Drie kandidaten worden genoemd: ‘The Lethe’, ‘Empty Shell’ en afsluiter ‘Agony Abides’. Later ontstaat er overeenstemming over ‘Empty Shell’ als luisternummer en ‘Agony Abides’ als favoriet om live te spelen.

 

Over live spelen

De setlist

Tijdens de laatste paar optredens hadden we min of meer eenzelfde setlist, maar dit weekend hebben we hem omgegooid en dat werkt wel bevrijdend. Dat gaan we dus vaker doen. We hebben dan ook een hekel aan uitgeprinte setlists. Alleen wordt de investering in een dikke zwarte stift dan wel belangrijk want tijdens onze show in Arnhem gisteren konden we de setlist niet ontcijferen en stonden we elkaar regelmatig aan te kijken wat het volgende nummer moest worden.

Veranderen jullie nummers door het live spelen?

Jazeker, onze nummers worden gevormd tijdens onze optredens, en als ze eenmaal opgenomen zijn stopt deze ontwikkeling niet. De plaat is eigenlijk maar een momentopname.

Over improviseren

Winand antwoordt: “Improvisatie neemt een belangrijke plaats in in onze muziek. Tijdens de show hebben we een paar stukken, bijvoorbeeld in ‘Agony Abides’ waarbij het nooit vaststaat hoe deze gaan lopen. Dat hangt natuurlijk ook van het publiek af, als die rumoerig worden of richting bar bewegen dan is dat een signaal dat je terug moet richting het nummer. We moeten daar nog in groeien. Bijvoorbeeld ook in het jammen richting het intro van een nummer, in de oefenruimte doen we dat regelmatig, maar live hebben we dat nog niet aangedurfd. Het is ook de vraag of ons publiek daar op zit te wachten. Maar soms moet je gewoon de durf tonen en het proberen, anders weet je het nooit.”

Over de live plannen

Een van de eerste hoogtepunten is de presentatie van ‘Psycho Sister’ aan ons thuispubliek op 22 april in Hotel Riche in Boxmeer. We staan dit jaar in ieder geval op het Valkhof festival, meer festivals zou fantastisch zijn, maar omdat we dit allemaal zelf moeten regelen en onze contacten bij de verschillende festivals beperkt zijn is dat moeilijk. We zijn van plan om dit najaar, hopelijk via Popronde heel veel te gaan spelen en ons in de kijker te spelen voor het volgende festivalseizoen. Op de korte termijn hebben we geen optredens in het buitenland gepland. Dat zou wel geweldig zijn. Met name in Duitsland merken wij dat er een markt is voor onze muziek. Bovendien is het Duitse publiek geweldig, met aandacht en enthousiasme voor de band die optreedt. Ook zijn ze in Duitsland veel meer genegen om bij de show je platen te kopen. We zijn dan ook voorzichtig bezig met het leggen van contacten en het vertalen van onze bio en persberichten. Tenslotte is de grens hier maar een steenworp vandaan en is een stad als Keulen dichterbij dan Amsterdam.

 

Plannen

Over 5 jaar hopen we een steady fanbase te hebben. 2 à 3 nieuwe albums uitgebracht te hebben en te kunnen leven van de band. Gewoon rond te kunnen komen van de band lijkt ons fantastisch. Het hoeft niet heel veel op te leveren, boterhammen met pindakaas zijn ook lekker.

 

Tenslotte

Welke vraag had ik jullie nog moeten stellen?

Na lang peinzen beantwoordt Stefan deze vraag met: “Wat is er niet leuk aan The Naked Sweat Drips?” Daarna valt er een stilte. Moeilijke vraag klaarblijkelijk. Winand weet een pijnlijk punt te benoemen: “Het gebrek aan een boeker, het kost gigantisch veel tijd om zelf de contacten met de podia te leggen, onze contacten zijn ook beperkt. Ook is het tijdrovend om bij te houden of de publiciteit voor een show geregeld is, te weten of er mensen op de show af zullen komen. Daar wil je als band eigenlijk niet mee bezig zijn.”

Na dit enerverende gesprek moet de band nog even braaf poseren voor een bandfoto. Waarna de meligheid toeslaat en de voetbal tevoorschijn komt om even wat overtollige energie af te blazen. Daarna is het tijd om af te reizen naar Asten om het podium van café ’t Spektakel onveilig te gaan maken.

Fotografie: Ariane van Ginneke