Moretta – What’s Left Means Nothing

Het uit Amerika afkomstige Moretta brengt na lang wachten eindelijk hun album ‘What’s left Means Nothing’. Het album geeft weer waar zij staan als muzikanten en als personen. Wat begon met een passie voor hardcore is gaandeweg uitgegroeid tot een album met verschillende invloeden vanuit emo, nu metal en metalcore. De muzikale diversiteit is dan ook enorm.

Het album begint geheel onverwachts met ‘This Feeling’. Het is rustig, harmonieus met een mooie opbouw. De vocalen van Joe Paisley zijn mooi en zuiver. Deze kalmte is niet wat je in eerste instantie verwacht bij het horen van genres als hardcore, metalcore en nu metal. In ‘At The Point’ komen er dan gitaren in. Met riffs die bijna Tool achtig aandoen, lijkt het nog een redelijk braaf nummer. Er is een goede balans tussen de hardere en de rustige stukken, mede door drummer KC Marotta. Naar het einde toe komt dan toch echt de hardere kant van de band naar voren met een lekker stukje zwaardere gitaren en wat mean vocals. De rammende gitaren trekken dan toch eindelijk echt door in de intro van ‘Death Wish’. Met een vette groove en de nadruk op mean vocals zijn we nu dan toch echt begonnen. De afwisseling met de stukken waar de nadruk wederom ligt op de clean vocals hadden niet gehoeven. Voor drummer KC Marotta en bassist Conner Schneberger is er een hoofdrol weggelegd, zij blinken dan ook duidelijk uit tijdens dit nummer.

Lastige riffs en meer technisch spel kenmerkt de nummers ‘Watch Me Suffer en ‘Headstone Remorse’. Veel tempowisselingen en verschillende stijlen binnen de nummers maakt het soms een beetje te veel van het goede. De mean vocals en lage grunts binnen de hardere stukken maken beide nummers boeiend en krachtig. Harde groovende maar technische riffs van gitarist Robby Erickson staan centraal in ‘Modern Day Coward’. Helaas wordt hier het geheel wederom afgezwakt door stukken met clean vocals, die de toffe grunts bijna teniet doen. Het reffrein klinkt te vrolijk, binnen het agressieve geheel en lijkt niet te passen. De uitgebrachte video ‘Hurricane’ is bijna een rock nummer. Het is goed gemixed, en heeft een mooi vol geluid. De emo invloeden zijn duidelijk te horen. Het is zeker niet het sterkste nummer van het album, maar wel erg toegankelijk voor een groter publiek en daarmee een logische keuze.

‘Revive The Broken’ begint vol energie. Het geheel klinkt redelijk braaf maar door toffe drums laat het zich kenmerken door sterke tempowisselingen waarbinnen de energie niet verloren gaat. De break is een stuk langzamer, maar rauw en hard. Dit soort energie mag de band vaker later horen. Naar het einde toe knalt gitarist Robby Erickson er nog even een solo in, wat dit tot dusver het meest complete nummer op het album maakt. De heren knallen er nog eenmaal in met ‘The Unknown’, agressief spel en lage grunts zijn bepalend tijdens de intro. De contradictie met de clean vocals is enorm, en hierdoor lijkt het nummer niet echt een geheel te worden. Muzikaal zijn de overgangen goed, echter is het gat te groot tussen de diverse zangstijlen.

Voor de luisteraar zou het fijn zijn als Moretta een keuze maakt wat betreft stijl. Het is tof dat ze zich divers willen uiten, en niet in een hokje laten stoppen, helaas werkt het op dit album in hun nadeel. De stijlen liggen binnen een nummer te vaak, te ver uit elkaar waardoor het net geen geheel vormt. Muzikaal laten ze horen veel in huis te hebben, en dat maakt het waarschijnlijk ook lastig een keuze te maken.

(60/100, Eigen beheer)

Tracklist:
• This Feeling
• At One Point
• Death Wish
• Watch Me Suffer
• Headstone Remorse
• Modern Day Coward
• Hurricane
• Cue The Silence
• Codependent On Heartbreak
• Revive The Broken
• The Unknown