Orkaan Mayan treft Dynamo Eindhoven tijdens 1e dag FemMe 2017

De vierde editie van het grootste Female Metal Event in Nederland kenmerkt zich dit jaar door het 3 daagse festival op verschillende locaties te laten plaatsvinden. Een fraaie zet daar het wel wat heeft om in verschillende zalen te vertoeven temeer daar ze allemaal gemakkelijk vanuit het Eindhovense centrum te bereiken zijn. Doordat het befaamde Belgische MFVF er voorlopig de stekker uit heeft getrokken ben ik wel benieuwd of hierdoor de publieke belangstelling verder is toegenomen. Aan de publiciteit kan het niet liggen want Ton Dekkers en consorten vestigen met de regelmaat van een Zwitsers uurwerk de aandacht op FemMe door de FemMe clubtours en FemMe bandbattle’s.

Bij binnenkomst zijn er inderdaad nogal wat oude, overzeese, bekenden te ontmoeten en blijkt het vooral een weerzien van de trouwe garde. Wat verder opvalt is het, in tegenstelling tot de vorige editie, ontbreken van die prachtige toegangskaart, een festival guide en catering. Dat laatste is met een locatie midden in het centrum van Eindhoven uiteraard geen gemis, op elke hoek stikt het werkelijk van de eetgelegenheden. De meer sobere aankleding en dito extra qua standjes geeft uiteraard wel aan dat er een stapje terug gedaan is. Maar het draait om de muziek uiteraard en op deze vrijdag staan er een aantal nog te ontdekken bandjes op het programma.

Conspiria

Het Duitse Conspiria mocht bij de battles de publieksprijs in ontvangst nemen en mag in de kleine zaal van Dynamo de spits afbijten. Al snel blijkt deze zaal nogal aan de kleine en zeker onoverzichtelijke kant te zijn. Voor fotografen is het dringen geblazen want vooraan staan is pure noodzaak. Door het lage podium is te band al vanaf rij 3 al nauwelijks zichtbaar. Toch is het door de intiemere sfeer al gauw een gezellige boel. Na een wat te lang durend bombastisch intro komt Conspiria een beetje aarzelend op gang. De vocalen staan te zacht en zijn nauwelijks hoorbaar. Wanneer dit euvel is opgelost is het best aangenaam genieten van deze sterk naar After Forever/Epica neigende muziek waarin de vocalen van Nadine Mittmann en de grunts van Julian Jönck lekker contrasteren. Nummers als ‘The Faintness’ en ‘Ophelia’s Song’ mogen er best zijn. Al met al en lekker begin.

Viper Solfa

Je moet wel lef hebben om de mainstage te openen met een band die bestaat uit een aantal gerenommeerde muzikanten. In het in 2015 opgerichte Viper Solfa komen we o.a. Ronny Thorsen (ex Trail of Tears), zangeres Miriam ‘Sphinx’ Renvåg (Ram-Zet) en Morfeus (Dimension F3H, ex-Mayhem, ex-Limbonic Art) tegen. Zij treden echter slechts sporadisch op maar ik had het genoegen ze reeds eerder op MFVF te mogen aanschouwen en dat was genieten. Hun giftige mix van grunts, screams, cleane vocalen en extreme metal is echter niet meteen voor iedereen weggelegd. De uniforme aankleding van de band in antraciete overalls voorzien van emblemen en een gigantische V op de rug, doet een beetje militaristisch aan en wordt nog eens versterkt door zanger Thorsten die met zijn strak achterovergekamde kapsel en dito blik als een veldheer zijn brute vocalen de zaal in slingert. Zangeres Sfinx is daarentegen de perfecte side kick met haar krachtige, cleane vocalen en bewijst wederom te beschikken over een fantastische live presentatie. Zodra het publiek een beetje bekomen is valt er echt wel te genieten van nummers als ‘Deranged’, ‘The Toxic Thousands’, ‘Funeral of Kings’ en het aan het publiek opgedragen ‘Viper Legions’. Ook worden we nog getrakteerd op Metallica’s ‘For Whom The Bell Tolls’ en een zeer fraaie door Sfinx vertolkte akoestische ode aan Chris Cornell middels ‘Black Hole Sun’. Een lekker bruut optreden vol tempowisselingen van een band die best wat hoger op de bill had mogen staan.

Leonov

Het Noorse Leonov is geheel andere koek. Ondersteund door videobeelden van zwart/wit films die stammen uit het geluidloze tijdperk creëert de band een onheilspellend, psychedelisch sfeertje dat wordt versterkt door de ingetogen, bezwerende vocalen van Tåran Atdetgåran en de loodzware, trage muziek. Het luistert weg als een atmosferische soundtrack en is best sfeervol en meeslepend. Toch houdt menigeen het na een aantal nummers voor gezien wat mede te maken zal hebben met de minieme interactie met het publiek en de te harde afstelling van drums en bas. Zelfs met oordoppen is het bij vlagen een beetje teveel van het goede. Als geheel zijn idee en uitvoering in orde maar het vergt best een inspanning om deze set uit te zitten.

Weeping Silence

Het uit Malta afkomstige Weeping Silence maakt al snel een sterke indruk met hun gothic doom die doorspekt is met invloeden van Draconian, Paradise Lost, Tristania en Swallow The Sun. De fantastische grunts van Dario Pace Taliana, de betoverende vrouwelijke vocalen van Diana Camenzulli, het goede geluid en het strakke spel vormen de basis van een prima muzikaal geheel dat al meteen op veel bijval van de aanwezigen kan rekenen. Dit is echt wel zo’n band waarvoor de gemiddelde bezoeker warm loopt. De vocalisten doen qua outfit victoriaans aan en dat past uitstekend bij de vlot vertolkte doom metal. Er wordt lekker geheadbangd op een nummer als ‘Ivy Thorns Upon The Barow’ van hun laatste album ‘Opus IV; Oblivion’ en deze band heeft vandaag terecht heel wat zieltjes voor zich gewonnen.

For I Am King

Tijd om het tempo eens flink op te schroeven met de melodieuze metalcore van het Amsterdamse For I Am King. Met het debuut ‘Daemons’ in hun achterzak wist deze band terecht al de nodige indruk te maken en ook vandaag wordt dit weer eens bevestigd. Hard, energiek en boordevol spelvreugde spat het plezier en muzikale vakmanschap er vanaf. Frontvrouwe en brulboei Alma Alizadeh bruist van de energie en spuugt het ene na het andere refrein de zaal in. Het blijft mij een raadsel hoe deze toch wat iele jongedame over zo’n machtige strot kan beschikken, in een woord geweldig. De band overtuigt op alle fronten en zet een bijzonder sterk optreden neer.

Vetrar Draugurinn

Terug naar de kleine zaal waar Vetrar Draugurinn zich opmaakt voor een optreden dat muzikaal een andere richting opgaat. Deze vrij nieuwe band die is opgericht door ex-Stream Of Passion-gitarist Eric Hazebroek zoekt het meer in de melancholische hoek. In Marjan Welman (Autumn) hebben zij een meer dan uitstekende vocaliste in de gelederen dus dat belooft het een en ander. Het ultra zware geluid behoeft wat afstelling want dat gaat in het begin door merg en been. Hierna is de fraaie stem van Marjan beter te horen en ook het muzikale vakmanschap komt sterker uit de verf. Het gebodene is sfeervol en best doorspekt met tempowisselingen maar zodra de zang ingezet wordt zakt het tempo weer in. Aan de ene kant best begrijpelijk want dan komt deze beter naar voren, aan de andere kant loert de voorspelbaarheid om de hoek. Muzikaal neigt het naar The Gathering ten tijde van de latere, meer melancholische Anneke periode. Nummers als ‘Vigil’, ‘Bleak Earth’ en The Perfect Circle cover ‘The Noose’ gaan er best in bij de aanwezigen. Op veel bijval mag ook de vocale bijdrage van Scarlett Stories zangeres Lissette van den Berg tijdens ’13th Night’ rekenen.

Mayan

Had er een waardiger afsluiter kunnen zijn voor de vrijdag editie dan Mayan? Een volmondig neen is het antwoord want dit veelkoppige gezelschap overdondert vanaf de eerste minuut. Enkele vaste bandleden, waaronder Mark Janssen himself, zijn wegens andere bandverplichtingen afwezig maar dat maakt vanavond geen ene moer uit. De bombastische symfonische death/black metal wordt met orkaankracht over het enthousiaste publiek uitgestort en dat smaakt telkens weer naar meer. De vocale diversiteit is ook weer van topniveau, maar wat wil je met klasbakken als Marcela Bovia, Lauren Macri, Adam Den Linger (die op fraaie wijze invalt voor Henning Basse) en brulboei George Oosthoek op het podium. Vooral George ontpopt zich als leider in het geheel en vestigt met zijn enthousiaste presentatie de aandacht op zich. Geluidstechnisch en speltechnisch op en top, vocaal meer dan voortreffelijk. De setlist is weer lekker divers en biedt met nummers als ‘Burn You Witches’, ‘Celibate Aphrodite’, ‘Paladins Of Deceit’, ‘Essenza Di Te’ en ‘Bite The Bullit’ niet alleen een fraaie bloemlezing uit de cd catalogus maar ook de nodige afwisseling. Ook worden we getrakteerd op het nieuwe, lekker brute ‘Hate Me As I Am’ en ontbreekt de Orphanage cover ‘At The Mountains Of Madness’ uiteraard (en gelukkig) niet op de setlist.

Mayan sluit dus op waardige wijze deze eerste avond af die qua publieke belangstelling best wat voller had mogen zijn, maar voor de aanwezigen genoeg te bieden had. Het geluid in de kleine zaal behoefde af en toe de nodige afstelling, qua zicht was deze zaal gewoon te klein. Over de grote zaal viel in die optiek helemaal niets te klagen. Tegenvallers waren er gelukkig niet, hoogtepunten gelukkig wel. Viper Solfa, For I Am King, Weeping Silence en Mayan waren dan ook voortreffelijk en ook de overige bands hebben hun zieltjes wel voor zich gewonnen. Geslaagde editie en op naar de Effenaar morgen voor FemMe dag 2.

Foto’s (C) Armelle van Helden