Alcatrazz feat. Graham Bonnet teert op muzikaal verleden in Bergen op Zoom

Het zal wel toevallig zijn dat in dezelfde maand dat Yngwie Malmsteen na jaren zijn nieuwe blues tribute cd released, zijn voormalig broodheer Graham Bonnet Alcatrazz heropricht voor een korte tour door Europa en Japan. En laat nou net het album dat destijds is volgesoleerd door Malmsteen, het ongeëvenaarde ‘No Parole From Rock n’ Roll’ (uit 1983 alweer) de hoofdmoot vormen voor het optreden in Gebouw T in Bergen op Zoom.

Het eerste wat opvalt in Gebouw-T is de leegte. Helaas niet meer dan 100-150 betalende bezoekers zo lijkt het. De zaal is dan ook met gordijnen kleiner gemaakt en het balkon is gesloten. De pas in februari doorgevoerde naamsverandering naar Alcatrazz in plaats van de Graham Bonnet Band, waaronder de laatste twee cd’s zijn gereleased, heeft dus niet het gewenste effect. Althans, niet in Nederland op een donderdagavond waarop Oranje een voetbalwedstrijd speelt. Hopelijk is de rest van de tour succesvoller. Alcatrazz is dan ook nooit echt doorgebroken naar de eredivisie, voornamelijk door gebrek aan touren en het feit dat supergitaristen Malmsteen en Vai het maar één plaat volhielden.

Alvorens Bonnet zijn scheur opentrekt, mogen we Duits voorprogramma High Tide aanschouwen. Aardige hardrock volgens het klassieke boekje, inclusief (Hammond)orgel en een echt goeie gitarist. De sympathieke zanger zingt accentloos zowaar, maar heeft een niet al te sterke stem. Hier en daar wat AOR- en classic rockinvloeden maken het plezierig om naar te luisteren. En ook de podium act is onderhoudend genoeg. Voor de geïnteresseerden, check ‘Against the Current’ uit 2018 maar uit, prima plaatje.

Na een half uurtje ombouwen betreedt de reïncarnatie van Alcatrazz het podium. Bonnet heeft zowaar nog één origineel bandlid uit de jaren tachtig meegenomen, Jimmy Waldo op toetsen. Op bas de lieftallige vriendin van Graham, Beth-Ami Heavenstone. Opvallende verschijning die zo te zien niet vies is van wat implantaten hier en daar. Drummer Mark Benquechea en gitarist Joe Stump maken de tourband compleet. Overigens is Stump alweer zijn vierde of vijfde gitarist in enkele jaren, en pas enkele weken geleden toegevoegd aan de band als vervanger van Kurt James. De 58-jarige shredder is al heel lang actief in kleinere bands als Raven Lord en Reign of Terror. Hij ziet er uit als een soort verlopen Nikkie Sixx, maar klinkt volledig als Yngwie Malmsteen. Zelfs zijn witte Stratocasters en zijn podium act doen enorm aan zijn Zweedse voorbeeld denken. Technisch is hij in ieder geval voldoende capabel om zowel de partijen van Malmsteen, Schenker, Impellitterie als Blackmore te spelen. Ga er maar aan staan!

Maar we komen voor de meesterzanger, met 71 jaren (!) op de teller, nog verrassend fit en energiek. De aanwezigheid van zijn bassende ega geeft hem duidelijk energie. Zijn zang staat (opzettelijk?) wat laag in de mix en helaas zijn zijn praatjes nauwelijks te verstaan. Zijn stem klinkt aan het begin prima, maar wordt naarmate het optreden vordert, wat schorder. Vreemd genoeg klinken de meeste refreintjes perfect; we kunnen ons dan ook niet aan de indruk onttrekken dat er nogal wat zangpartijen op tape meelopen. Ik begrijp dat de schoorsteen moet branden, maar als het op eigen kracht niet meer lukt, wellicht tijd voor een afscheid? Het is tenslotte een live (!) optreden. Maar goed, dit geldt helaas voor meer bands en zangers in die leeftijdsklasse tegenwoordig.

Afgezien van de moderne hulpmiddelen, is de setlist een natte droom voor iedere classic rocker. Met zeven nummers van ‘No Parole…’, vier van Rainbow’s ‘Down to Earth’ en drie van Schenkers ‘Assault Attack’ zit het muzikaal en kwalitatief meer dan goed. Prachtige en tijdloze nummers nog altijd. Met een opening van ‘Too Drunk to Live’, ‘Hiroshima Mon Amour’ en ‘Jet tot Jet’ weten de kenners genoeg. Zelfs een nummer van zijn Impellitterie samenwerking en één van zijn Blackthorne project (met onder andere Bob Kulick en Frankie Banali) komen voorbij. De meeste handen gaan echter op elkaar voor de Rainbow songs ‘All Night Long’, ‘Since You’ve Bee Gone’ en afsluiter ‘Lost in Hollywood’. Andere hoogtepunten zijn de logge beukers ‘Desert Song’ (MSG) en het prachtige ‘Kree Nakoorie’ (Alcatrazz). Vreemd genoeg geen enkel nummer van tweede plaat ‘Disturbing the Peace’ met Vai. Als je het dan toch weer Alcatrazz noemt, speel daar dan ook wat van. Na een goeie anderhalf uur spelen verlaat de band zonder toegift het podium.

Hoewel het gebodene muzikaal prima was, de performance verrassend energiek en sympathiek, sloeg de vonk nauwelijks over. De bedenkelijke zanghulp zal wellicht niet iedereen opgevallen zijn, echter ontbreekt het Graham Bonnet aan uitstraling die generatiegenoten Coverdale, Halfort of een Glenn Hughes wel hebben. Het gevoel blijft hangen dat we naar een prima coverband hebben staan kijken. De heer Bonnet teert wat dat betreft teveel, of eigenlijk alleen, op zijn roemrijke verleden. Zijn recente en prima nieuwe cd’s ‘The Book’ (2016) en ‘Meanwhile, Back In The Garage’ (2018) kwamen er met welgeteld één nummer erg karig af. Bonnet is wellicht beter op zijn plaats tijdens de huidige Michael Schenker tours waar hij niet de hele avond hoeft te dragen, maar een nummer of vijf kan schitteren tussen andere zangers. Kortom, leuk om hem weer eens deze topnummers te zien performen, maar het is wel een echte nostalgie act geworden.

Foto’s (c) Jeroen Schortemeijer